خیلی افراد رو می‌بینم که از لحاظ سن فیزیولوژی بزرگن ولی تو موقعیت های از لحاظ احساسی مهم و یا پراسترس که قرار می‌گیرن شبیه تنها کسی که رفتار نمیکنن یه بزرگسال یا یه بالغه.
در واقع اکثرمون در بچگی خیلی از نیازهای بنیادینمون ارضا نشده و این باعث شده یه سری چیزها رو یاد نگیریم و یا با بعضی عادت‌های رفتاری بار بیایم که روانشناسا بهش میگن تله ی شخصیتی.
حالا وقتی بزرگ شدیم، چطور میتونیم از پس این عادت ها بربیایم و اون ها رو به عادت های سالم یه بزرگسال تبدیل کنیم؟
بزرگسال سالم و یه ادم بالغ چه خصوصیات دارن؟
دنباله‌ی موضوع در چه موقعیت‌هایی شبیه کودک رفتار میکنید؟