تو پست قبلیم پرسیدم که ما کی هستیم و متوجه شدم که ما منظورم ایرانیان، بعد از اتفاقاتی که بعد از انقلاب افتاد دیگه خودمون رو گم کردیم. واقعیت من به این موضوع باور دارم که هر جامعه نیاز یه قهرمان یه انسان کامل دارم تا با مقایسه خودش با اون تلاش کنه تا خودش رو کامل کنه.
چیزی که مشخص تا قبل از انقلاب شخصیت انسان کامل مدنظر خیلی از ایرانیان حضرت علی (ع) بوده و مردمان عادی سعی میکردند تا با مقایسه خودشون با ایشون خودشون رو کامل کنند ولی به مرور زمان این شخصیت سازی دچار مشکل اساسی شد و مشخصه که در حال حاضر ما دیگه همچنین شرایطی رو نداریم.
تو جوامعی مثل امریکا تلاش زیادی میکنند تا با استفاده از سینما افرادی مثل سرباز امریکایی یا … به عنوان انسان کامل معرفی کنند. تو دوران نوجوانی و جوانی ما هم افرادی مختلفی من جمله سلبریتی ها و سایر افراد مطرح شده اند ولی انسان ایده‌ال حال حاضر ایرانیان کیه؟
خواهش میکنم بدون نگاه کردن به افراد قبلی شخصیت انسان کامل با ذکر یک نام که الان مورد نظرتونه مشخص کنید و بگید چرا این شخصیت از نظر شما انسان کامل هستش.
خیلی موضوع جالبی رو پیش کشیدی. فکر کردن به چنین چیزی به نظرم هم خیلی مفیده و هم خیلی جالب.
راستش من از دو نظر با بعضی از پیش‌فرض‌هایی که در پرسشت بود مشکل دارم. فکر کنم در قالب توضیح همین دو مشکل می‌تونم نظرم رو بگم.
یکم این که من مخالف این هستم که بگیم هر جامعه‌ای نیاز به یک انسان کامل داره. جامعه نیاز به تعداد خیلی زیادی الگو داره. امروزه تجربهٔ زیست بشر خیلی خیلی متنوع شده. ممکنه شما از مطالعهٔ شخصیت و زندگی کسی الهام بگیری و اون شخص رو برای خودت الگو قرار بدی، ولی من نتونم هیچ ارتباطی با الگوی شما برقرار کنم. حتی اگر موضوع الگوگرفتن رو محدود کنیم به «اخلاق»، مصداق‌های زندگی اخلاقی در زندگی یک سیاست‌مدار (مثلاً امیرکبیر) و زندگی یک برنامه‌نویس (مثلاً ریچارد استالمن) خیلی با هم فرق می‌کنه. برای همین ممکنه من از مطالعه دربارهٔ زندگی اون سیاست‌مدار چیز زیادی دستگیرم نشه، چون موقعیت‌هایی که در زندگی ایشون پیش اومده برای من اصلاً ملموس نیست. ولی فلان تصمیم اخلاقی برنامه‌نویس در محیط کارش به زندگی و کار من هم ارزش اخلاقی بده.
زمان هم روی این موضوع تأثیر می‌گذاره. بین دو سیاست‌مداری که من می‌تونم الگوی خودم قرار بدم، احتمالاً زندگی اونی که در زمان معاصر زندگی کرده تأثیرش برای من خیلی بیشتره. بنابراین من فکر میکنم به دلیل گوناگونی تجربهٔ زندگی امروزهٔ ما، نیاز به الگوهای گوناگونی هم داریم، نه یک الگو.
دوم این که من با لفظ انسان کامل هم برای این منظور موافق نیستم. بله، امام علی انسان خوبی بود. شاید باید گفت انسان کامل بود. ولی منِ برنامه‌نویس C++ برای این که کارم رو درست و باوجدان انجام بدم تا محصول مفیدی بسازم و حقوقم حلال باشه، نمی‌تونم از امام علی دربارهٔ C++ چیزی یاد بگیرم. مصداق‌های رفتار اخلاقی در هر زندگی فرق می‌کنه، و اتفاقاً همین مصداق‌ها هستند که ما در زندگی‌نامهٔ الگوهامون می‌خونیم و به کمکمون میان (وگرنه اصول اولیهٔ اخلاقی رو که همه بلدن).
به خاطر چیزهایی که بالا نوشتم، به نظر من یک جامعهٔ سالم باید یک فرایند خودکار و طبیعی برای تولید و پرورش و معرفی الگوها به مردمش داشته باشه.
یعنی وقتی هر کسی در جایگاه خودش، کارش رو درست انجام میده، شایسته است که اون آدم، به کمک یک سازوکار طبیعی در جامعه، به دیگران هم شناسونده بشه و آدم‌های هم‌رشته‌اش، ایشون رو ببینن و ارزش کارش رو درک کنن و ازش الگو بگیرن.
این جوری دیگه لازم نیست صد سال صبر کنیم تا یک شخصیت افسانه‌ای در جامعه‌مون ظهور کنه و اون یک شخص رو عَلَم کنیم تا الگوی همه بشه. در عوض، کاری می‌کنیم (پایین‌تر میگم چه کاری) که جامعه به طور طبیعی مزد کارهای خوب رو بده و هرکسی رو در شاخهٔ کاری و اطرفیان خودش الگو کنه.
من متوجه همه صحبتهایی که کردی هستم ولی من فقط یک اسم میخوام. و چند تا دلیل. به نظر تو انسان کامل کیه؟
در مورد حضرت علی (ع) که تو یه بازه ای به عنوان الگو بودند باید عرض کنم که مطمئنا یه تاجر فرش فروش یا یه بقال برای خرید اینهاشون خرید فرش یا مثلا نخود لوبیا که از ایشون الگو نمی گرفتن ولی مثلا تو زمینه میام داشتن الگو میگرفتم که مثلا کم فروشی نکنند یا ضعیف کشی و یا البته احترام.
جامعه که به کنار ، هر شخصی نیاز به شخصیت قهرمان و انسان کامل یا مرد برتر داره. این یک بخش جدایی ناپذیر از شخصیت انسانیه ولی پیچیده تر از این حرفاست، منظور الگو نیست.
هر شخصی نیاز به یک قهرمان داره چون بخشی از شخصیت قهرمان درون خودش هست. و می تونه این قهرمان رو درون یک شخص خارجی فرافکنی بکنه.
هر شخصی درون وجودش یک مادر داره و در زمان کودکی وقتی اولین زنی رو که می بینه که ازش مراقبت می کنه شخصیت مادر و در اون زن فرافکنی میشه.
ببنید انسان در خیلی از مواقع برای عبور از مشکلات زندگی پناه می بره به شخصیت قهرمان درونی خودش ، تا بتونه از این شخصیت قهرمان نیرو بگیره و از مشکلات عبور کنه.
به طور مثال قهرمان یا انسان کامل یک ملت می تونه مسیح باشه ولی این معنی رو نمیده که مسیح انسان کاملی هست معنی این و میده که مردم قهرمان خودشون و در شخصی به اسم مسیح قرار دادند.
شخصیت قهرمان هر شخصی بعد از مدتی( جوانی به بعد) از بین میره، چون قهرمانان در نهایت در یک نبرد حماسی کشته میشن.
در زمان قدیم قهرمان ها و اسطوره ها بودند تا به مردم زمانه کمک کنند الان دیگه به اون صورت ظاهر نمیشه بلکه به صورت های دیگه ظاهر میشه یعنی شاید همه یک شخصیت قهرمانی نداشته باشند و این قهرمان درونی رو نسبت به افراد مختلفی فرافکنی بکنند.
مثلا امروزه خیلی از بچه ها شخصیت بتمن و شخصیت قهرمانی خودشون می دونند در اصل شخصیت قهرمان خودشون رو درون کاراکتر بتمن قرار میدن
برای تقویت سازوکار درونی جامعه، به طوری که به طور پیوسته الگو ساخته و پرداخته و معرفی بشه، به نظرم چنین کارهایی باید کرد که وظیفهٔ انجام بعضی‌هاشون روی دوش تک‌تک آدم‌های جامعه است:
- باید معیارهای ارزش‌گذاری‌مان را به طور پیوسته بازنگری کنیم
- باید همان طور که از بدی‌ها و کاستی‌ها انتقاد می‌کنیم، خوبی‌ها و پیشرفت‌ها را هم ببینیم و بگوییم
- باید ارزشِ کاری را که فکر می‌کنیم ارزشمند است، به دیگران هم بشناسانیم
- باید انجمن‌های تخصصی و صنفی تشکیل دهیم (مثلاً انجمن فیزیک ایران، انجمن توسعه‌دهندگان نرم‌افزار، گروه تعمیرکاران خودرو، …)، از آن‌ها حمایت کنیم، و ارتباط اعضایش با یکدیگر را هر چه بیشتر کنیم
- باید نسبت به تقلب یا هر گونه کج‌رفتاری حساس باشیم، به آن واکنش آشکار نشان دهیم، و با آن برخورد کنیم
اگر از من اسم می‌خواهی: الگو و قهرمان من یک مرد 66 سالهٔ اهل نیویورکه به نام ریچارد متئو استالمن. دلیلش هم اینه که ایشون فلسفه‌پرداز و فعال در حوزه آزادی و عدالت در دنیای فناوریه.
نه تنها شما ممکنه با الگوی من هیچ ارتباطی برقرار نکنید، بلکه حتی من هم همهٔ جنبه‌های این شخص رو قبول ندارم. حرف‌های بالای من هم دقیقاً روی همین موضوع تأکید داشت. امروز دیگه داشتن یک الگو برای تعداد زیادی آدم فایدهٔ زیادی نداره. این قدر زندگی‌ها متنوع شده که هر کسی شاید برای هر جنبه‌ای از زندگی‌اش یک الگوی متفاوت بخواد. پرورش و معرفی این الگوهای مختلف شرط پیشرفت یک جامعه است.
مثلاً اگه من می‌خواستم ایشون رو در تغذیه الگوی خودم قرار بدم خیلی بد می‌شد 
شکم بزرگ نشونه عشق به زندگیه اشکال نداره 
یکی دو تا انتقاد از پاسخها
یکی اینکه انتظار داشتم خیلی صریح پاسخ به سوالم داده بشه و فرم چتهایی گروه هایی تلگرامی رو نگیره و دوم اینکه افراد به جایی پاسخ دادن به دیگران انسان کامل زندگی خودشون رو معرفی کنند.
انتظار این بود که ادمها بدون اثر گرفتند از افراد دیگر این پاسخ ها رو میدادند.
کاملا حق داری. من عذر می خوام
و اما جواب سوال.
انسان کامل کیه؟ و این انسان کامل برای ایرانیان کیه
کلا تئوری انسان کامل و میشه از دو جهت بررسی کردی یکی فلسفی و یکی روانشناسی.
از نظر فلسفی دو نقطه وجود داره یکی انسان کامل و دیگری حیوان انسان بین این دو نقطه قرار داره و همیشه باید سعی کنه به سمت کمال بره ولی خب هیچ وقت بهش نمیرسه
نیچه میگه:
به شما اَبَر انسان را می آموزانم؛ اوست این دریا. در اوست که خواری بزرگتان فرو تواند نشست.
انسان، بندی است بسته میانِ حیوان و اَبَر انسان؛ بندی بر فرازِ گودالی. فرا رفتنی پرخطر، در راه بودنی پرخطر، لرزیدن و دِرنگی پرخطر…
و کلی مشخصات دیگه
ولی انسان کامل از نظر روانشناسی هم تقریبا همین مفهوم و داره
کسی که تمام جنبه های شخصیتی خودش و رشد داده باشه و به فردیت رسیده باشه تقریبا به این مقام میرسه که میشه بودا و مسیح و مثال زد.
برای ایرانیان شاید بشه گفت مولانا یا شمس تبریزی می تونند به این جایگاه برسند یا عطار ولی فراموش شدند.
ولی برای خوده من هیچ ایده عالی نیست و همه انسانند و کلا عقیده به داشتن الگو و قهرمان بیرونی ندارم،کسی هم لیاقت نام قهرمان و نداره مگر در افسانه
حتما باید یک انسان 100% حقیقی باشه؟
رستم دستان
وطن دوست، مردم دوست، خانواده دوست، با وجدان، استوار، بامرام، متفکر، ماجراجو، شجاع، تنها
در کل مفهوم انسان کامل رو یک مبحث بیهوده میدونم
رستم فردوسی رو هم در قالب انسان کامل قرار نمیدم اما به عنوان الگو قبول دارم
ببخشید اینقدر رک میگم ولی به نظرم یه ایرانی خوب و ایده آل یه ایرانی مرده هست !!!
چون تمامی چیزایی که ما ایرانی ها برای خودمون ارزش کردیم یا به بقیه آسیب میزنه یا به طبیعت .
ارزش های ما خیلی وقته که دیگه نوع دوستی ، محبت و دلسوزی ، مهمان نوازی ، وطن پرستی ، غیرت ، شایسته سالاری و … نیست .
طبق ارزش های جامعه ما هر کسی که کلاه بردار تر ، زرنگ تر ، به پول حریص تر ، ظالم تر و خود خواه تر باشه فرد با ارزش تری هست و همه به جایگاهش غبطه میخورن . بابک زنجانی ، شهرام جزایری و گرگ وال استریت الان شخصیت هایی هستن که برای مردم جامعه ما الگو هستن
در نتیجه به نظرم یه ایرانی ایده آل از نظر جامعه امروز ما ارزش زنده موندن نداره
این بحثت خیلی جایی بحث داره ولی پاسخ سوال من نیست. به نظرت یه شخص باید چطور باشه که بهش بگی این ادم یه ایرانی ایده اله؟