یه مشکلی که توی سیستم مترو چندین بار باهاش مواجه شدم اینه که وقتی دو ردیف یا بیشتر پله برقی پشت سر هم باشه توی ایستگاه های مترو ،مخصوصا وقتی شلوغ میشه ، در فاصله بین این پله برقی ها (پاگرد بهش میگن؟ ) که باید پیاده طی بشن یه دفعه ازدحام جمعیت میشه و ادمها بهم برخورد می کنند و گاهی هم اتفاق بدی می افته . علتش اینه که در فاصله بین دو ردیف پله برقی ادمها باید خودشون جا به جا بشن و یه وقفه ایجاد میشه. چطوری میشه این مشکل رو حل کرد؟
پ.ن: من خودم وقتی می خوام ردیف اول رو سوار بشم اجازه میدم چند تا پله خالی بره بعد سوار بشم اما این کار باعث میشه پشت سری ها ناراحت بشن و هی بگن زود باش خانم سوار شو. حوصله داشته باشم توضیح میدم علت این مکث رو اما خب همیشه نمیشه توضیح داد : )
قصه مکانیک سیالات است. چون آدم ها مثل سیا لات عمل می کنند. ولی سازنده ها موقع سا ختن ،تعداد آدم ها در واحد زمان مثلا ثانیه را بی خیال شده اند. من چند بار این مشکل را با 1888 در میان گذاشتم. ولی…
در زمان کوتاه سیل جمعیت مثل یه سیال که به سمت خروجی روانه، به آسانسور میرسه. و بعد چون این خروجی تنگ میشه مشابه یه گلوگاه برای سیال عمل میکنه.
الان تکلیف من مهندس چی هست؟
یه راهی که میبینم این هست که گلوگاه ها رو وسیع تر بسازم، یعنی تعداد آسانسور بیشتری برای خروجی ها در نظر بگیرم. ولی از اون ور محدودیت پهنای در دسترس رو هم دارم، یعنی برای اینکار لازم هست مهندسی کل سیستم راهروهای مترو رو تغییر بدیم.
راه دیگری که موثر هست و نیست: کاهش تعداد واگن های مترو هست که باعث بشه مسافرهای کمتری در واحد زمان به گلوگاه برسن. و از اون ور برای اینکه مشکل حمل و نقل مردم رو هم تسهیل کنیم، میتونیم تعداد متروها رو بیشتر کنیم. که البته کل این ماجرا هزینه ی سفرهای درون شهری رو برای نهادی مثل شهرداری افزایش میده!
چندین مسیر با طول متفاوت برای خروجی بذارن که افرادی که عجله ندارن از مسیرهایی که کمی طولانی تر هستن حرکت کنن و اختلاف زمانی ایجاد بشه بین رسیدن آدما به پله برقی.
الان تکلیف من مهندس چی هست؟
آیا راه دیگه ای هم هست که جا انداخته باشم؟