مسئلۀ خیلی سختیه، خیلی کار برده و خواهد برد، در جستوجوها هم به موارد ضد و نقیضی رسیدم امّا من بدون هیچگونه قضاوت، خاطرهای مطرح میکنم که شاید به نتیجۀ بحث کمک کنه: چند سال پیش، در دورۀ دبیرستان، به یک حکم شرعی اعتراض داشتم که چرا زنازاده نمیتواند مرجع تقلید شود، روحانی محترم، که البته اهل مفاهمه و گفتوگو بود، به تحقیقاتِ معاصر [که البته آدرسی نداشت] استناد میکرد و تأکید بر اکتسابی بودن بعضی صفات اخلاقی داشت و خُب راه رو برای بسیاری از گرفتاریها و توجیه بسیاری از اعمال باز میکرد، ما دانشآموزان به حکم عدل الهی استناد میکردیم که اگر آخرتی هست باید شرایط یکسان باشد، و البته او هم برداشتی متفاوت از معاد داشت، که هر کس به اندازۀ وسعاش مورد سنجش قرار میگیرد. فارغ از نتیجه به این فکر کنید که به فرض ارثی بودن صفات، چه تغییری در اعمال و رفتار شما ایجاد میشه؟ به فرض اکتسابی بودن شما چهطور عمل میکنید؟
شاید زیادی پراگماتیستی باشه، اینطور مسئله را دور زدن، امّا من ترجیح میدهم که تصور کنم که صفات اکتسابیست، تا راحتتر و بهتر زندگی کنم.
صحبت های مطرح شده قابل قبول است ولی برای طرح جزئیات بهتر است به صفات ارثی اخلاقی نگاهی دقیق تر بیاندازیم:
کلمه ی اخلاق ازواژه ی خلق به معنای خلق وخو گرفته شده ولی کاربرد این کلمه دراین جا یعنی صفات انسانی یاغیر انسانی که دربعضی افراد پدید می اید.به نظرم اخلاق به هیچ وجه مربوط به ژنتیک نیست زیرا اگراین چنین باشد مادی گرایی ست واگر تنها به روح مربوط اصالت گرایی میتوان معنی کرد.ولی نکته ی قابل تامل این است که باهردوبعد میتوان به اخلاق واین قبیل صفات رسیدپس ریشه ی اخلاق ازوراثت وژنتیک نیست ولی میتواند از فردی به فردی دیگر بااستفاده از ابزار جسمانی وروح منتقل شود.
من تا حدی با مشاهدات خودم حس کردم که بعضی صفت ها یا و یژگی ها یا خلق و خوهای بچه ها خیلی شبیه پدر و مادراشونه، مثال دم دستی، تو نزدیکانم دارم، مادر در روابط اجتماعی کم رو، دختر بچه نیز این طور است، اما نمیتونم خیلی دقیق و سریع نتیجه بگیرم که این ویژگی وراثتی نباشه چون شدت و شباهتش به رفتار مادر تو این سن کم بعیده با یادگیری و تجربه به دست اومده باشه ، از طرف دیگه مثلا ترس از حشرات رو میتونم به یادگیری بچه از پدر و مادرش ربط بدم، وقتی نترسیدن اونو در سن کم تر دیدم و فرار و ترس مادرش حتی از سوسک مرده رو بچه دیده و الان طرف سوسک نمیره.
سلام همینطوره، منم یکی از دخترهام، از سن ۳ - ۴ سالگی بدون اینکه ما بهش بگیم پول تو جیبی یا عیدیشو به کسی که لازم داشت میداد (شبیه مادر شوهرم)، در صورتی که دختر دیگه ام، یا حتی خودم اینجور نیستیم.