اگر دقت کنین، تغییرات و امکانات شبکه‌های اجتماعی لزوما برای رفع خواسته‌های انسانی نیست، بلکه هدف استفاده از این خواسته‌ها برای حضور بیشتر در یک شبکه هست. آیا این مفهوم برده‌داری مجازی هست؟ چطور میشه با این روند تجاری مقابله کرد؟ مثلا چطور میشه از تغییراتی که ارزشی به افراد اضافه نمیکنه ولی اونها رو بیشتر درگیر میکنه، جلوگیری کرد؟
سوال عجیب و منفی‌انگارانه‌ایه. با توجه به تجربیاتم در پادپرس که یه جور فضای اجتماعی حساب میشه جواب میدم:
نه، شبکه های اجتماعی ما رو برده خودشون نمیکنن. بلکه نیازمون رو رفع میکنن و ما تمایل پیدا میکنیم برای رفع نیازامون بیشتر و بیشتر در این فضاها حضور داشته باشیم.
شما الان برده ی پادپرسین؟
برده داری یعنی امکان خروج به شکل صریحی از شما گرفته بشه، شما باید برای من فلان کار رو بکنی و اگه نکنی میکشمت. اگه فرار کنی، با سگ‌های تازی دنبالت میام و تیکه تیکه ت میکنم. و … .
یعنی میگین به زور به مردم بگیم رفع نیاز تنهاییت ارزشی به تو اضافه نمیکنه و تو باید حتما از رو زمین زباله جمع کنی که ارزشی افریده باشی؟ این خودش یه جور دیکتاتوری و برده داری نیست؟
نمیدونم چقدر دقیق میشه گفتش…ولی اعتیاد آور هستش و علاوه بر رفع نیاز های ضروری ،مارو بیشتر تسخیر خودش کرده که بتونیم راه های بیشتری برای فرار از اون چه که هستیم پیدا کنیم.
این سئوال من رو یاد مفهوم برده‌داری مزدی در اقتصاد میندازه و کمی تا حدودی به نظرم درسته. البته در مورد شبکه‌های بزرگ اجتماعی که هر روز با تغییرات سعی میکنن که کاربر رو به مسیری که خودشون سود میکنن ببرن. مثلا اینکه یک شبکه به طرق مختلف ازتون کلیک بگیره.
البته شکل پادپُرس متفاوت هست و این تفاوت دقیقا در قدرت چانه‌زنی و اهمیت کاربر در هدف نهایی و اجتماعی اون نهفته ست. ولی به نظرم شبکه‌های بزرگ اجتماعی امروز شکل فئودالی از دنیای مجازی آینده هستن! تقریبا به این معنی که الان یک سری اربابان هستن که دنیای مجازی رو پیش میبرن و هدفها رو تعیین میکنن و انتظار دارم در آینده نه چندان دور، تحولی بنیادی در این دنیای مجازی رخ بده که هم نحوه عملکرد و هم ماهیت ارتباطی رو کاملا دگرگون کنه.