گاهی اوقات والدینی را میبینم که برای غذا خوردن فرزندشان از انواع و اقسام روش ها استفاده می کنن: بیا مسابقه بدیم ببینیم کی زودتر میخوره! فلانی رو نگا، غذاشو تموم کرد، تو هنوز چیزی نخوردی!
یا بعد از تمام شدن غذا ی خانواده، به خاطر دیر آمدن کودک، مادر همچنان بر سر میز غذا نشسته است تا به کودک غذا دهد. به نظر من واقعا کلافه کننده است.
بهترین چیزایی که در این زمینه شنیدم تا الان اینهاست:
1- بذارن بچه گشنه ش بشه بعد غذا بخوره. چون وقتی بچه گشنه نیست و به زور بهش غذا میدن باعث میشه که ارتباط منطقی بین گرسنگی-غذا خوردن در بچه از بین بره و بعدا احتمال اضافه وزن پیدا کنه و از غذا خوردن هم لذت طبیعی رو که بخاطر رفع گرسنگیه نبره.
2- دلیل غذا نخوردن بچه رو پیدا کنن. وقتی بچه غذایی رو دوست نداره نباید به زور بهش داد یا مثلا بچه شرایط غذا خوردنو دوست نداره. دوست داره با دست بخوره یا باهاش بازی کنه. ما همه ی اینا رو از بچه میگیریم بعد برامون سواله که چرا غذا نمیخوره!!
گاهی پدر و مادرها فراموش می‌کنند که بچه‌ها با هم تفاوت دارند (فیزیکی و روانی). یکی ممکن است بیشتر بخورد و یکی کمتر و این هیچ جای نگرانی ندارد. درباره خواب بچه‌ها هم نظر مشابه‌ای دارم. بعضی‌ها خوابالو هستند و بعضی‌ها دیرتر خسته می‌شوند و کمتر می‌خوابند.
چرا فکر می‌کنیم که نظم در غذا خوردن و خوابیدن برای کودک مفید است؟
روش پدر من عدم اجبار بچه به خوردن غذا هست. یعنی میگه بچه متنفر میشه از خوردن و … وقتی گرسنه شد، تمایل خودش میاد…
چون واقعا غذا خوردن لذته و با زور شاید یه عدم تمایل در تمام طول زندگی ایجاد بشه.
اصلا اینکه بعضی ها با تمایل و لذت بیشتری غذا میخورن یکی از دلایلش همین نیست؟