بهترین راه‌حل در هر زمانی اینه که اجازه ندیم جامعه حس کنه چند دسته شده منظورم به شکلی‌ه که دسته‌ای احساس کنن در حق‌شون اجحاف شده. اگر کاملن سیستم تفکیک رو حذف کنیم، دوباره این مسئله به وجود میاد. راه حل من اینه که در هر محل تحصیل شرایط برای رشد هر گروه وجود داشته باشه. اینجا شاید بگین خسته نباشی، همه اینو میدونن. حق با شماست!: )) اتفاقن دست‌اندرکاران حذف مدارس نمونه دولتی و سمپاد هم همین رو میگن و ادعا می‌کنن میخان اجرا کنن. ولی چرا این اتفاق در جاهای کمی از دنیا موفقیتی که باید رو داشته؟ به نظرم چون اجرای این طرح هزینه بالا و پیچیدگی‌های زیادی داره. چه گروه‌هایی وجود دارن؟ چطور میشه به هر گروه کمک کرد؟ راه‌های شناسایی هر گروه چیه؟ و …
راهحلی که سمپاد ارائه داده بود گروه کوچیکی رو هدف قرار داده بود، ولی از هیچی بهتر بود! شاید درست این بود که مشابه سمپاد رو برای بقیه استعدادها هم به وجود می‌آوردن. داستان این بود که سمپاد سازمانی دولتی بود که در هر شهرستان یک مدرسه دخترونه و یک پسرونه داشت. تو بعضی شهرستان‌ها از روستاها و شهرهای اطراف هم دانش‌آموز می‌گرفت و بهشون خابگاه می‌داد. بعد از مدتی مسئولیت برگزاری آزمون و مدیریت جزء مدارس غیر از تهران به آموزش‌وپرورش هر استان واگذار شد. اساس آزمون‌ها “هوش ریاضی” دانش‌آموزان بود، گرچه خیلی از اون‌ها بعدها دنبال علوم انسانی یا هنر یا رشته‌های دیگه می‌رفتن.
از اینجا به بعد تجربه شخصیه:
زمان ما آزمون در تهران دو مرحله‌ای بود، بعد از مرحله دوم با خود فرد و والدینش، جداگانه، مصاحبه حضوری می‌کردن. سوال‌های متفاوتی می‌پرسیدن تا با فرهنگ و وضعیت اجتماعی اون خانواده آشنا بشن. این به اون علت بود که گویا هیئت مدیره سازمان بعد مینشستن و از بین رزومه‌های این مثلن هزار نفر، صد نفر رو انتخاب می‌کردن. اون صد نفر لزومن صد نفر اول نبودن، طوری انتخاب می‌شدن که هر دوره که وارد مدرسه میشد نمودی از جامعه همون زمان باشه. یعنی هم خانواده فقیر باشه، هم متوسط، هم پولدار؛ هم تحصیل‌کرده، هم معمولی؛ هم مذهبی، هم غیرمذهبی؛ و الخ. اطلاعی ندارم آزمون شهرستان‌ها هم به همین شکل بود یا نه.
شهریه مدرسه هم یه رقم کمی پایه بود، والدین هرسال موقع ثبت‌نام فیش حقوقی یا معادلش رو میاوردن و با توجه به حقوق‌شون مدرسه ازشون شهریه می‌گرفت. بعضیا هم خب وضعشون بهتر بود خودجوش کمک می‌کردن! تو هر شهرستان رقم اولیه متفاوت بود طبعن.
این سمپادی که 6-7 سال اخیر به وجود اومد خیلی با چیزی که ما داشتیم متفاوته. عملن تبدیل به چیزی شده که شما توصیف کردین. دیگه بچه‌های خانواده‌های متوسط رو هم توشون نمی‌بینید، چه برسه دهک پایین.
من با تفکیک تو سیستمی انقدر ناقص موافقم. چون بهترین راه‌کارمون در حال حاضره. حالا سمپاد هیچی، حذف نمونه دولتی دیگه خیلی ظلمه! نمیدونم تجربه تحصیل یا تدریس تو مدارس جنوب تهران رو داشتین یا نه. اگه داشته باشین متوجه حرفم میشین.