یکی از روش‌های سفر شهری که میتونه حمل و نقل های آلاینده ی هوا رو کاهش بده و در ضمن به افزایش سلامت خودمون هم منجر شه، دوچرخه سواری هست. ما دنبال روش هایی هستیم که مشکلات سر راه دوچرخه سواری در شهر بزرگی مثل تهران رو کاهش بدیم تا افراد بیشتری از این روش سفر سبز استفاده کنن.
بعد از مصاحبه با افراد، فهمیدیم که مشکل عمده ای که باعث میشه کمتر دوچرخه سوار داشته باشیم عدم وجود مسیر ایمنه، حالا ما شاید نتونیم کاملا مسیر اختصاصی ایجاد کنیم ولی میتونیم مسیر های ایمن موجود رو به همه نشون بدیم و بعدا حتی شاید بشه این مسیر ها رو گسترش داد.
یکی دیگه از مشکلات هم این بود که دوچرخه سواران ترجیح میدادن یک همپا داشته باشن.
نظری که داشتیم این بود که یک اپلیکیشن طراحی کنیم تا مسیر های ایمن موجود در سطح شهرو نشون بده، در این اپلیکیشن میتونیم یک اتاق گفتگو هم طراحی کنیم که دوچرخه سواران بتونن همپا پیدا کنن و این در طول مسیر تنها نباشن (اینجوری امنیتشون هم بیشتر میشه) .
از گروه های دوچرخه ای که همین الان هم در تلگرام هستن میشه دوتا کمک گرفت:
اینکه اگر مسیری ایمن رو میشناسن با ما در میون بزارن تا نقشه ای کامل تر بتونیم طراحی کنیم؛
اولین مخاطب های این اپلیکیشن باشن و به کمک اونا بتونیم فرهنگ دوچرخه سواری رو زودتر گسترش بدیم (چون داریم سعی میکنم موانعو برداریم)
از هر نقد یا نقطه نظری که کمکمون کنه این راهکار تکمیل شه استقبال میکنیم
من یه پیشنهاد دارم:
من خودم خیلی دوچرخه استفاده نمیکنم چون تو سر بالایی ها نفس کم میارم ولی اگه بشه یه موتور الکتریکی کوچیک به دوچرخه ها اضافه کرد( همین دوچرخه هایی که الان داریم) و این موتور بتونه از پدال زدن توی مسیرهای هموار شارژ بشه میتونه کمک کنه.
دو-سه تا ایده که پیشتر مطرح شده بود و حیفه اینجا نباشه:
به طور مثال میتونیم به صورت پیش فرض با استفاده از تجربیات افراد با تجربه تر یک سری مسیر پیشنهادی داشته باشه؛ بعد هر کسی اگر یک مسیر خوب پیشنهادی دیگه ای داشته باشه بتونه به مسیر های قبلی اضافه کنه و حتی با بقیه دوچرخه سوارا به اشتراک بزاره؛ و مثلا اگر این مسیر خوب باشه و تعداد لوکیشن های بیشتری ثبت شه این مسیر هم به مسیر های پیش فرض قبلی اضافه شه .
میتونیم کارو بسپاریم دست بچه های دانشکده هنر دانشگاه تهران و بگیم تو مسیر های اصلی دوچرخه سواری نقاشی کنن (فکر کنم از این کارا دوست دارن با توجه به مینیون های موجود در انقلاب) اونا نقاشی میکنن بقیم فیض میبرن.
میتونیم مسیر های مخصوصی که همین الان هم هست رو با چراغ و … تزیین کنیم و از اونجایی که مردم علاقه زیادی به سلفی گرفتن با جاهای جدید دارن!فقط کسایی بتونن عکس بگیرن که با دوچرخه از اون مسیر ها عبور میکنن اینجوری شاید اون مسیر ها هم احیا شن.
یه پروژه ی دانشجویی به اشتراک گذاری دوچرخه، به اسم افو در سال ۲۰۱۴ شروع شده! با هدف کاهش الودگی هوا و خدمت رسانی به مردم. یه چیزی مثل اوبر برای دوچرخه. افراد ۱۵ سنت حق اشتراک اپلیکیشن رو میدن و میتونن از دوچرخه هایی که به صورت مجانی به اشتراک گذاشته میشه استفاده کنن!
جالبه که چین هم پر از دزد هست، و یا حتی خرابکار. ولی با این وجود این اتفاق عجیب-غریب داره توش میفته. صاحب افو هم میدونسته که وضعیت زندگی در چین چه جوریه، ولی این پلت فرم رو راه اندازی کرده.
الان این استارتاپ که با سرمایه گذاری شخصی شروع به کار کرده، ۲ میلیارد ارزش داره. تا الان ۲۰ میلیون یوزر جمع کرده و ۳۰۰ میلیون سواری رو رقم زده! و جدیدا به سراغ شهرها و کمپ های دانشجویی جهان مثل کمبریج هم رفته!
برای اجاره کردن یه دوچرخه، اپ رو دانلود میکنی، نزدیک ترین دوچرخه به خودت رو پیدا میکنی. وقتی بهش رسیدی، شماره دوچرخه رو در اپ وارد میکنی (شماره توسط صاحب دوچرخه در زیر دسته یا صندلی دوچرخه زده شده). اپ بهت یه کد چهاررقمی میده برای باز کردن قفل دوچرخه که به چرخ عقب زده شده. و میتونی حالا دوچرخه رو سوار شی.
برای برگردوندن دوچرخه، کافیه یه جا پیدا کنی و پارکش کنی. بعد قفل رو ببندی.
هر سواری هم ۵۰ سنت (مستقل از زمان یا مسافت سواری)!
دقیقا این سیستم در بارسلونا هم هست (و شاید توی خیلی از شهرهای اروپا) با این تفاوت که مجانی نیستن. و برای سواری هم پول بیشتری باید پرداخت. و می تونی برای طولانی مدت مثلا یک ماه یا حتی یک سال اشتراک دوچرخه رو بگیری (این سیستم بدرد شهروندها می خوره و با سیستم اجاره دوچرخه ای که برای توریست هاست متفاوته). ولی نکته اش اینجاست که بیشتر از 30 یا 45 دقیقه نمی شه از دوچرخه استفاده کرد وگرنه جریمه زیادی باید بپردازی (فکر می کنم دلیلش اینه که باید دوچرخه ها برای همه مردم در طول روز به اندازه کافی در دسترس باشن و در انحصار یک نفر نباشه). ولی کاری که خیلی از مردم می کنن اینه که چند تیکه دوچرخه برمی دارند. یعنی در طی مسیر در دو سه تا ایستگاه دوچرخه ها رو عوض می کنن. یا اینکه مثلا تا سر ایستگاه مترو با دوچرخه می رن و بعدش رو با مترو.
پروژه هائی که از سالهای 1990 در این کشورها برای سلامت مردم و کاهش آلودگی اجرا شده، از این قرارند:
افزایش 1 الی 3 درصد مالیاتِ آلودگی، یعنی اضافه بر درصد گمرکی ماشینها، جهت ساخت مسیرهای دوچرخه.
افزایش 3 درصد بیمۀ ماشین برای مسافت بیشتر از 5000 کیلومتر و 5 درصد بیشتر از 10 هزار کیلومتر در سال، جهت پائین آوردن آلودگی و ساخت مسیرهای دوچرخه.
تخفیف نیم درصد مالیات از حقوق ماهانه، برای صاحبان ماشین و مسافر (ینی) که میتوانستند در رفت و برگشت به شغلشان شریک باشند، جهت ساخت مسیرهای دوچرخه داده میشود.
اینجوری شاید اون مسیر ها هم احیا شن.