الان که دارم متن این مسئله رو مینویسم به قدری از لحاظ احساسی معذب، ناراحت و دلگرفته ام که هرچند کلمه ای رو که مینویسم دوباره پاک میکنم و از اول میارمش رو کاغذ. پاراگراف ها کامل میشن صفحه رو میبندم و سراغ کار دیگه ای میرم. کلا آدمی نیستم که به اتفاقات جامعه مون به صورت مجازی واکنش نشون بدم، حتی لایک هم نمیکنم. ولی این اتفاق رو به قدری به خودم نزدیک میدونستم که لازم دونستم براش بیشتر از ظرفیتم مایه بذارم.
به نظرم دختری که به خاطر ساده ترین حقش، خودسوزی میکنه، ممکنه خواهر، دوست یا فامیل هرکدوم از ما باشه. دارم عذاب میکشم. ناامیدم. نا امیدم چون باید به ما ایرانیا واسه به نتیجه نرسوندن اعتراضات مدنی جایزه داد. تعداد خواسته های معقولی رو که تا حالا نتونستیم به نتیجه برسونیم کم نیستن. به گذشته نگاه بندازید. احمقانه ترینشون که در عین حال نشون دهنده وضعیت اتحادمون بود رو نگاه کنید:
تحریم خرید خودرو به نشانه اعتراض به قیمتها. به کجا رسید؟ درنهایت واسه خرید خودرو همدیگه رو هول دادیم تو چاه! واسه منفعت شخصی بیشتر.
حالا به این اتفاق خیلی ناخوشایند دوباره نگاه کنید. دختری به هردلیل که فقط و فقط خودش میدونه، با خودسوزی و مرگش توجه ما رو به موضوع حق ورود به ورزشگاه واسه خانمها جلب کرده. اونم تو برهه‌ای که اکثریت جامعه‌ی مذهبیمون درگیر عذاداری واسه همین مسئله هستن “ظلم بیش از حد به اقلیت مظلوم.”
شبکه های اجتماعی رو که نگاه کنیم، با حجم زیادی از حمایت با “دختر آبی” مواجه میشیم. حتی از اون سر دنیا هم با دخترمون همدردی کردن. از باشگاه رم بگیر تا کاپیتان تیم ملی زنان سوئد. عمر مومنی، که یکی از مهمترین هنرمندای کارتونیست فوتبال هستش، براش دست به قلم شده. همه ی اینا نشون میده این مسئله چقدر مهم و تاثیرگذاره. تا جایی که افرادی مثل علی کریمی هشتکی به عنوان تحریم استادیوم راه انداختن و خیلیا رو متوجه یک راه حل مدنی برای این اعتراض کردن که میتونن دورش اتحاد داشته باشن.
ولی من یکی که امید به اصلاح مشکل عدم ورود زنان به استادیومها ندارم. چرا؟ چون به نظرم بین مردم ما چند دستگی و نفاق وجود داره. چون آگاهی اجتماعی مون به قدری پایینه که نمیتونیم رو اصل مسئله تمرکز کنیم و براحتی به بیراهه میبریمش. به نظرم همونطور که فیفا به راحتی از کنار این مسئله گذشت و به یه ابراز همدردی کوتاه بسنده کرد، مسئولین خودمون هم به راحتی از کنار این اتفاق میگذرن.
به نظر شما در انتهای این مسئله چه اتفاقی میوفته؟
برای مشارکت تو این بحث فقط ۴۸ ساعت بعد از آخرین پاسخ فرصت دارین.
کاربرهای معتبر، که نشان پادپُرسی رو دارن، میتونن تو این گفتگو شرکت کنن.
به نظرم این اتفاق نتیجه سنتی بودن (که البته با مذهبی بودن تفاوت دارد) جامعه است. جامعه ایران به شدت سنتی است اگرچه در ظاهر ممکن است این گونه به نظر نرسد. به نظر من حتی خود آن افرادی که به این موضوع اعتراض دارند (از جمله علی کریمی) هم گرفتار سنت‌ها هستند. این را می‌شود از نظراتی که می‌دهند فهمید.
ذهن‌ها در ایران همچنان درگیر جنسیت هستند و بر اساس جنسیت قضاوت می‌کنند. از طرفی، این دیدگاه که مردان باید تصمیم‌گیرنده باشند و درست و نادرست را تشخیص دهند، دیدگاه غالب جامعه (حتی در بین قشر تحصیل کرده) است. در نتیجه اگر چیزی هم به نفع زنان تغییر کند، مانند لطفی است که از جانب مردان به زنان شده است.
نتیجه‌گیری این که تا نگرش اکثریت سنتی تغییر نکند، شاهد تحولی نخواهیم بود.
خیلی مختصر و مفید، هیچی!
تجربه های تلخ تر و برانگیزاننده تر از این مورد نیز نشان داده اند که همه چیز بعد از مدتی فراموش خواهد شد و تمام!
الان فقط سوژه برای پست های مجازی بعضی ایجاد شده و گروه اندکی هم که به این موضوع نقد دارند حداکثر کار مفیدشان همین پست گذاشتن است و بس!
هیچ!
به معنای واقعی هیچ
اصلا چه فایده ای داره که اینجا در موردش حرف بزنیم و بحث کنیم وقتی ۲روز دیگه همه چی رو فراموش می کنیم و بلند و بی دقدقه می خندیم بدون این که یادمون بیاد چی شده و چه بلایی داره سرمون میاد.
کاشکی در این باره حرفی نمی زدین،کم پیش نمیاد از این دست اتفاق ها برای بانوان و دختران کشورمون.
من یه دخترم و بهتر از خیلیای دیگه میفهمم که ورزشگاه و این چیزا فقط صورت مسئله است و نه خود مسئله!
خود مسئله تبعیض ها و تفاوت هایی که در طی زندگی و از زمان کودکی در وجود یک دختر شکل می گیره و همه ی این ها روی هم جمع میشن تا یه جایی با یه جرقه کوچیک آتیش بگیرن.
درد و مسئله ی بانوان و دختران جامعه ی ما ورزشگاه نیست، دردای بزرگ تری هست که هیچ راه فراری ازشون نیست.
درد، دخترای جوونی ان که به عنوان برده جنسی فروخته میشن.
درد، دختر بچه هایی ان که حتی در عربستان قانون منع کودک همسری تصویب شد ولی در ایران نه!.
درد،همه ی درد های زنانگی که باید تا آخر عمر در درونشون محفوضش کنن تا یه وقت نشن دختر بد جامعه!
درد دخترا و بانوان جامعه ما ورزشگاه نیست، دردشون احساس امنیت و آرامشیه که گمش کردن.
متاسفانه به جای این که بانوانمون افتخار کنند به شکوه و زیبایی شون گاهی فکر می کنند کاشکی مرد بودند تا در هر کجای جهان احساس امنیت داشته باشن!
من هیچی نمی دونم فقط اینو می دونم که دختر آبی نه اولیش بود و نه آخرینش خواهد بود.
از صبح تا شب خیلی از دخترامونو از دست میدیم،بعضی در خفا و بعضی در دید مردم.
و هیچ کاری نمیشه کرد.تنها کاری که می تونید بکنید اینه که حواستون به خواهرتون،مادرتون،دخترتونو همسرتون باشه تا یه وقت دلشون نگیره از زنانگی شون.
همون طور که گفتی به جایی نخواهد رسید چون شاکله اندیشه های ایران سنتیه . حتی گاهی اونی که کت و شلوار مدرنیته تنشه از این حرفهای سنتی میزنه. دخترانی که از حق خودشون میگن آیا واقعا حاضر به قبول مدرنیته می شن؟ مشخصا خیر مثلا کسایی که میگن زن کالای جنسی هست یکی از ملزومات کالا بودن زن دادن مهریه و نفقه هست پس چرا در این باره سکوت میکنن🤔 یا چرا آزادی بصورت یک طرفه بررسی میشه چرا پسران و مردان نتونن به استادیوم زنان برن اگر کسی مخالف باشه تفکراتش سنتیه . این تقلا ها هم موقتیه چون بافت فکری جامعه سنتیه
و زود فروکش میکنه از اعتراضات مدنی
الته باید در این زمینه بگم گرفتن مهریه به معنی فروش خود نیست
بلکه یک پشتوانه است تا اگه روزی مرد خیانت کرد یا دیگه نخواست با اون زن زندگیشو ادامه بده یه پشتوانه مالی داشته باشه تا در حدی از پس زندگیش بربیاد
شما به خودتون نگاه نکنید،خیلی از مردا چیزی رو که بدون هزینه به دست بیارن خوشی زیر دلشون میزنه به فکر دومیش میفتن
همین که برای زن پشتوانه در نظر می گیری نشان میده که ارزش گذاری میکنی این کار (گرفتن مهریه) به این معنیه که من یه چیز پرداخت میکنم تا برابری صورت بگیره و کفه ترازو رو سنگین کنم. و بر خلاف تساوی حقوق زن و مرده
در صورتی که در مدرنیته یک زن میتونه به تنهایی از پس خودش بر بیاد.
