از پول و ثروت چیزهای خوب و بد زیادی شنیدم، ولی کمتر تجربه جامعی از تغییر خصوصیت آدمها یا جایگاه اجتماعی اونها در اثر ثروتمند یا فقیر شدن در دسترسمون بوده. اگر تجربه‌ای رو داشتید یا در اطرافتون دیدید،
خصوصیتهای فردی، چه تغییری با تغییر میزان ثروت داشتن؟
احترام یا جایگاه اجتماعی چطور؟ به عبارتی، پول براتون احترام آورده؟
یکی از اساتیدمون درباره خودش میگفت که وقتی با پورشه میرن بیمارستان، نگهبان دم در دولا راست میشه و درو باز میکنن و با دست سلام علیک میکنه ولی وقتی با 206 میرن سرکار، همون نگهبان به زور درو براشون باز میکنه!
درمانگری رو هم میشناسم که میگفتن وقتی پیراهن های ساده تر میپوشم متوجه نگاه پرسشگر بیمارام میشم که “اینقدر پول درمیاره چکارشون میکنه پس؟ حتما ازین ادمای پولکیه که همش جمع میکنن” و این توی ارتباطمون تاثیر داره. برای همین همیشه پیراهن هام رو از برند های خوب و نسبتا گرون قیمت میخرم و اینجوری متوجه احترام بیشتری از جانب بیماران شدم.
نکته ای که زهرا گفت درسته،
فقط یه چیزی احتمال داره اتفاق بیفته،
پولدار بودن برای شخصی که با پورشه میره بیمارستان احتمال داره که مثلا بعد از مدتی احترامش رو از دست بده، اگر شخصیت راننده پذیرای احترام نیاشه یا به هر دلیلی،
ولی باور اینکه پول احترام میاره یک خطر داره، و اون احتمال بی پول شدن شخصه،
یعنی این باور باعث بشه که شخص پول خرج کنه که احترام به دست بیاره. و پولش رو از دست بده.
اگه با این استدلال باشه که هر کسی ماشین داشته باشه خطر تصادفش هم هست و ممکنه جونش رو هم از دست بده!!
هر چیزی خطرات خاص خودش را داره وبه نظرم این دلیلی بر بد بودن یا نرفتن به سمتش نیست.
البته به شدت با این مورد که هر کسی باید شخصیت اش پذیرای پولدار بودن باشه،موافقم!
راحت بگم:به نظرم کسی که پولداره باید هم از حیث ظاهر و هم شخصیت یه سر و گردن بالاتر از بقیه باشه و به شدت از افرادی که پولدار اند ولی یک دست لباس درست و حسابی ندارن بیزارم.
دو تا تجربه که در حال حاضر به یادم می آد:
1-یکی از دوستان پدرم ارتقا شغلی پیدا کرد و تصمیم گرفت برای امتحان هم که شده دو شبو مث پولدار های واقعی زندگی کنه!
پولی رو که از قبل کنار گذاشته بود با اضافه حقوقش جمع زد و رفت به یک هتل آنچنانی و خودش می گفت از همون جلوی در که سوییچ ماشینشو ازش گرفتن تا پارکش کنند تا دم در اتاقش همه براش تا کمر خم می شدند!
روز آخر هم ماشین آقای پولدار! رو شسته و برق انداخته جلوی در هتل به جناب ایشان تحویل دادند و یک انعام حسابی هم از ایشان دریافت کرده اند!!
2-چند وقت پیش آقایی که راننده ی تاکسی بین شهری بود برام تعریف می کرد که داشته با ماشینش می رفته سمت مریوان.
یه قسمتی از جاده ترافیک اونقدر سنگین می شه که ایشون عصبانی می شن و از لاین مقابل که خالی بوده میره جلو(فرض کنید تو جاده ی دو طرفه چقد این کار خطرناکه)خلاصه علت ترافیک رو یک کیلومتر جلوتر کشف می کنند!حدس بزنید چی بوده؟
یک آقای مسنی داشته با بنز یک میلیاردی اش خیلی خونسرد و آروم در حالیکه جلوش خالی بوده حرکت می کرده و ملت هم پشت سر بابابزرگِ بنزِ آخرین سیستم سوار!حرکت می کردن(انگار رهبرشون بوده)
حالا شما تصور کنید به جای اون بنز گران قیمت یه پراید یاپژویی چیزی بود،ملت چی کار می کردن؟
به شدت به این موضوع که پول احترام میاره اعتقاد دارم و البته به این جمله که علم بهتر است با ثروت!
چون اگر شما پول داشته باشید و بخواهید کسب علم کنید قطعا گزینه های متعددی پیش رو دارید از تحصیل در بهترین مدارس جهان و بهره بردن از بهترین معلمان تا ادامه تحصیل در کشور های پیشرفته و بهترین دانشگاه های دنیا.
خب پس اصالت کجا میره🤔 مردم غالبا بخاطر همون پورشه و لباس خوب به طرف احترام میذارن ( به خودی خود ثروت نمیتونه بد باشه ) و در ضمن توقعات هم از شخص بالاتر میره
خب اونهایی که برای لباس و ماشین احترام میذارن، همون براشون بس هست و حقیقتا دنبال اصالت نیستند. بنظرم آدم ها مقیاس های احترام گذاشتنشون متفاوته.
یکی بخاطر پول احترام میذاره. یکی بخاطر کلفتی گردن. یکی بخاطر اسم و رسم، یکی بخاطر دیندار بودن طرفش. هرکس یه ملاکی داره و نهایتا هم به همون واگذاشته میشه.
بله . خوشبختانه هیچکدوم از مواردی که ذکر کردی علت احترام گذاشتن من به دیگران نیست. و من بخاطر اصالت ( در دریافت حقیقت ) به اشخاص احترام میذارم
تو این یک مورد شاید یکی از با تجربه ها باشم
وقتی به عللی سخت گرفتار بدهی و …شدیم نزدیکترین افراد به زور جواب سلاممون رو میدادند
بدترین خاطره ی عمرم شده روزی که دخترم با گریه از من پرسید چرا فلانی همه رو به جز ما افطاری دعوت کرده و من نتونستم دلیل اصلیش رو براش توضیح بدم
و حتی اگر توضیح میدادم یه بچه ی چهارساله توجیه نمیشد
با اینکه الان خیلی از اون روزها گذشته اما دیگه هیچ وقت آدم سابق نشدم
هنوز تجربه نکردم که ببینم پولداری حس احترام می‌آورد یا نه ولی در سراسر جهان چیزی که می‌بینیم اینکه پول احترام میاره و هرچی پولدارتر ، احترام بیشتر. (البته گوی قدیما هم همین بوده و زر و سیم با احترام رابطه مستقیم داشته)
واقعیت این است که خودم به همه افراد احترام دارم چون هر کسی شخصیت منحصر به فرد خود را دارد و قابل احترام است و خود را قابل احترام میداند حتی اگر پایین ترین فرد جامعه باشد، باید هم احترام شود، ولی سوال شما را باید پاسخ گفت که من آنقدر پول دار نیستم که کسی به خاطر پول برایم احترام کند و در حد متوسطم ولی احترام به خاطر پول را به کرات مشاهده کرده ام که افراد به اشخاص پول دار چقدر احترام دارند، ولی من شخص خودم وقتی مکان ناشناخته ای وارد میشوم احترام افراد به خاطر ماشین و لباس را خیلی دیده ام، وقتی ماشین خوبی داشته باشی و ضمناً لباس بهتر و شیکی پوشیده باشی مشاهده خواهی کرد که چگونه افراد برایت راه باز میکنند، ولی من فکر میکنم این احترام فقط برای لباس است نه احترام واقعی، وقتی احترام واقعی است که من به اندیشه و انسانیت کسی احترام کنم نه به پولی که دارد و من اینگونه احترام را میپسندم چون هستند افرادی که پول زیادی دارند ولی انسانیت کم و همچنان هستند افرادی که پولی کمی دارند ولی انسانیت زیاد، من گزینه دوم را انتخاب میکنم.
با پول و ثروت میشه توجه و تایید مردم رو خرید ولی فکر نمیکنم پول لزوما احترام به همراه داشته باشه .
احترام بیشتر تو روابط عاطفی ، روابط خانوادگی ، روابط شغلی و دوستی ها هست که معنی پیدا میکنه و این نوع احترام نه قابل خریدن هست و نه میشه یک شبه به دستش آورد . باید زمان صرف کرد براش و به مرور شکلش داد
یه دیالوگی در فیلم گرگ وال استریت وجود داره که جردن بلفورت (دی‌کاپریو) میگه: هیچ شرافتی در فقر وجود نداره. به نوعی شرافت در پولداری وجود داره.
این نکته خصیصه جهان پس از انقلاب 1789 فرانسه است و بنیان اولیه آن ایالات متحده. دوتوکویل یه کتاب داره برای بررسی انقلاب فرانسه ، یه کتاب داره در مورد دموکراسی در امریکا که نوعی تحلیل عمیق و دقیق جامعه‌شناختی امریکاست.
این فرد میگه یکی از چیزهایی که انقلاب فرانسه نابود کرد شرافت به عنوان یک طبقه بوده (طبقه‌ای که با پول و ثروت سنجیده نمیشد و وابسته به عواملی مثل تبارخاندانی ، لقبهای اعطای پادشاهی و … میشد یعنی اشراف). در اروپا احترام گاهی موروثی و البته منفک از اموال و پول بوده. یعنی متصل بودن به یک خاندان و یا دریافت یک لقب (مثل لرد ، کنت و …) برای شما احترام می‌آورد.
یه مثال جالب اون کشور آلمان در اواخر قرن 19 خصوصا زمان بیسمارکه. این زمان بورژوازی آلمان کاملا پرورش یافته و ثروتمند شده اما هنوز احترامی نداره ایضا جایگاهی در قدرت سیاسی هم نداشتند. اون زمان شرافت ، احترام و قدرت هنوز برای فئودالهای کرانه رودخانه راین بود که تحت عنوان اشرافیت پروسی مطرح بودند و با اینکه افراد ثروتمندی نبودند (به نسبت بورژواها) اما همه کاره بودند. یکی از ویژگیهای آلمان اون دوران این تناقض احترام _ قدرت بوده.
خلاصه این بخش اینکه در اروپای قرن 19 به ماقبل یک سری خصلتها و احترامات اجتماعی به هیچ وجه قابل خرید و فروش نبودند و با مال سنجیده نمیشدند. ممکن بودن آدم فقیری باشد ولی به دلیل انتصاب به یک خاندان شرافتمند محسوب میشدید و صد البته قابل احترام.
اما
این مسئله در امریکا وجود نداشت. امریکا از ابتدا همه چیز برپایه پول بود. شما با پول می‌توانستید مثل یک اشراف زاده پروسی زندگی کنید. با پول میشه یه زن محترم رو روسپی و یه روسپی رو به یک زن شرافتمند و اشرافی تبدیل کنید. همه چیز حول پول و میزان اون میچرخه. پول احترام میاره حتی اگه سابقه خاندانی بدی داشته باشید.
اما در مقابل زندگی فقیرانه در هر حالتی فاقد جنبه‌های شرافتمندانه بوده و هست. یعنی یک فقیر گاهی جز گونه جانوری انسان هم محسوب نمیشد اما برعکس یک جانور میتوانست با پول یک انسان شرافتمند جلوه کنه و مورد احترام.
از اینجا رویای امریکایی شکل گرفت. سرزمینی آزاد که در اون میتونید ثروتمند و شرافتمند (مثل یک تبار اشرافی و پادشاهی) بشید. در این سرزمین شما رو براساس تبار خاندانی قضاوت نمیکنند و … . این نکته یکی از علل بوده که دوتوکویل بر اساس اون پیشبینی میکنه امریکا از اروپا قدرتمندتر و ثروتمندتر میشه که این اتفاق افتاد.
خلاصه اینکه اون وضعیت امریکا امروزه در کل جهان حاکمه. فیلسوف باشد اما فقیر ، فاقد هرگونه احترام خواهید بود. پولدار باشه فاقد هرگونه شعور ، شرافتمند و قابل احترام خواهد بود. دیگه مهم نیست پول از کجا اومده و چه تبار و سابقه‌ای داشته. پس بدون پول هیچ احترامی وجود نداره.
پ.ن: دوتوکویل این اتفاق رو یکی از نتایج منحوس انقلاب فرانسه میدونه و من باهاش موافقم.
به نظر من پول با خودش احترام میاره و خیلی از مواقع هم احترام واقعی میاره.
در مواجهه با آدم های اطرافم دیدم که آدم های اصالتا پولدار محترم تر از آدم های فقیر و یا پولدار بدون اجداد پولدار هستند. بی پولی در اکثر مواقع عقده ها و کمبودهایی رو در انسان به وجود میاره که شخصیت خیلی بالایی میخواد که امکان بروز عقده ها رو به حداقل برسونه.
آدم هایی که خودشون با سعی خودشون پولدار شدن معمولا آدم های قشنگ و قابل احترامی هستند ولی خیلی از مواقع درگیر برطرف کردن کمبودها و عقده هایی خودشون هستند. نسل بعدی خطرناک ترین پول دار ها هستند که در اکثر مواقع قابل احترام نیستن و پر هستن از خصوصیات ناپسند و اکثر مواقع در حال فخرفروشی و ولخرجی افسار گسیخته هستن. نسل های بعد و بعد تر دیگه تبدیل میشن به آدم هایی با عقده هایی کمتر که پول براشون زیاد اهمیت نداره که اینا همون اصالتا پولدارهایی هستند که واقعا قابل احترامند و میشن همون اشراف زاده هایی که اکثریت جامعه براشون احترام قایلند.
من تجربه خودم رو میگم، که به واسطه شغل پدرم و درآمدی که داشت تمام دوران زندگیم تا نزدیک 5 سال پیش خیلی متفاوت از اطرافیانم بود و به همین خاطر همیشه در خانواده نگاه و توجهی بهم میشد که به بقیه همسن سالهای من نمیشد و حتی محبتی که از سمت اعضای خانواده میشد هم خیلی متفاوت از بقیه بود تا اینکه شرایط تغییر کرد ودیگه خبری از اون دبدبه و کبکبه نیست رفتارهایی خیلی جالب از آدمهایی میبینم که در اون زمان شاید با من مثل ملکه رفتار میکردن.
طبیعتا چون من دیگه اون منفعتی رو قبلا براشون داشتم دیگه ندارم این اتفاق افتاده. خلاصه حرفم میشه اینکه من یه مقدار زیادی طرف مقابل رو تاثیرگذار میدونم بخاطر اون قضاوتی شما رو توی ذهنش میکنه.
احترام واقعی 
فکر نکنم اینطور باشه مگر اینکه شخص پولدار صاحب اخلاق خوب و کرامت های انسانی باشه
یعنی شاخص زمان رو باعث اصالت میدونید🤔
قطعا احترام واقعی مخصوص اخلاق هست و به نظر من دستاورد پول و رفاه در دراز مدت اخلاق و انسانیت هست و اخلاق احترام رو میاره
چندماه قبل مدیرعامل‌مون سرش شلوغ بود و ازم خواست ماشینشو ببرم تعمیرگاه برای یک مشکل برقی
راستش سابقه رانندگی با یک ماشین چند صد میلیونی رو در کارنامه خودم نداشتم.
تجربه عجیبی بود.
احساس می‌کردم نوع نگاه مکانیک و مردم عادی با زمانی که تو ماشین خودم بودم خیلی متفاوته.
نمیخوام بگم «احترام» بیشتری بهم گذاشتن. ترجیح میدم مثبت بودن پیامی که از واژه «احترام» بهمون منتقل میشه رو زیر سوال نبرم!
برای همین میگم برخوردشون کمی «متفاوت» بود که اصلاً هم حس خوبی بهم منتقل نمی‌کرد. طوری که بعد از اون، با اینکه یک بار دیگه ازم خواست ماشینشو ببرم تعمیرگاه، قبول نکردم.