بچه های زیادی هستند توی کلاسای درس میشینن اما چیزی عایدشون نمیشه و دست آخر با هزینه دوباره با یه معلم خصوصی توی خونه تو زمان کمتر درس رو میگذرونن!
این وضعیت روز بروز بدتر میشه !
سیستم آموزشی ما بهبود پیدا نکرده هنوز، طوری که درس ها و امکانات و روش ها به تناسب علاقمندی و توان بچه ها قابل تنظيم و ارائه بشه. پس بهتر نیست مدلی دو وجهی از آموزش عمومی و خصوصی ارائه بشه که خانواده ها دوبار هزینه نکنن؟
تدریس خصوصی چیزی هست که حداقل طبق کتابهای تاریخ پیش از این رواج داشته، برای قشری از جامعه که مرفه بودن و توانایی دسترسی به این مدل آموزش رو داشتن.
یه مشکل بزرگ چنین مدل آموزشی، دور شدن بچه ها از جامعه ی هم سن و سالشون هست.
روش های زیادی برای بهبود وضعیت آموزش هست؛ الهام گرفتن از سیستم های اموزشی کارا، مثل سیستم اموزشی فنلاند که خوب هم مطالعه شده، یکی از این روش هاست.
سند ۲۰۳۰ یونسکو هم که برای همگام سازی آموزش و در راستای توسعه ی پایدار ارائه شده، هدفش بهبود سیستم آموزشی هست. خیلی خوب میشه اگه کسانی که دستی در آموزش دارن، راجع به نقاط قوت و ضعف چنین سندی اینجا بحث کنن.
من به عنوان یه معلم با تدریس خصوصی مخالفم. به نظر من اکثر خانواده ها همان طور که باید سبک زندگیشون رو عوض کنند باید نگرش شون رو نسبت به تحصیل بچه هاشون عوض کنند. باید به جای هزینه کردن برا تدریس خصوصی، برای خرید کتاب های کمکی هزینه کنند. دانش اموزی که به کلاس خصوصی کشیده میشود خودش تمایلی برا درس خواندن ندارد بلکه خانواده اش می خواهند به زور تحصیل کرده اش کنند. مگر دانش آموزی که در دورترین و محرومترین منطقه با معدل خوب قبول میشود و وارد دانشگاه میشود کلاس خصوصی گذرانده؟ او حتی معلمش هم کم تجربه و جوان بوده ولی خودش با تمام وجود می خواسته که یاد بگیرد.
متاسفانه تب مدرک گرایی در کشور ما بسیار داغ است. و این موضوع باعث می شود که والدین سر در گم شده و به هر قیمتی مدرک فرزندش رو بگیره. و این اول نابودی جامعه است. تحصیلکرده بیسواد که ادعا هم دارد، زیرا مدرک فلان دارد و می خواهد درامدش عالی باشد. (حکایت این روزای ما!)
دقیقا همین طوره اما با شیوه آ موزشی که سال هاست در مدارس ما حاکمه تقریبا نیمی از بچه ها در کلاس درس به انزوا کشیده میشن و این منفعل بودن ناگزیز در بیشتر سال های تحصیلشون ادامه پیدا میکنه.[quote=“lolmol, post:2, topic:4916”]
روش های زیادی برای بهبود وضعیت آموزش هست؛ ا
[/quote]
تا رسیدن ما به مدل مطلوب بسیاری از هزینه ها و عمرها و انگیزه ها و استعدادها هدر میره[quote=“mansoureh, post:3, topic:4916, full:true”]
من به عنوان یه معلم با تدریس خصوصی مخالفم. به نظر من اکثر خانواده ها همان طور که باید سبک زندگیشون رو عوض کنند باید نگرش شون رو نسبت به تحصیل بچه هاشون عوض کنند. باید به جای هزینه کردن برا تدریس خصوصی، برای خرید کتاب های کمکی هزینه کنند.
[/quote]
با حفظ احترام باید بگم نمیشه با این شیوه کاملا مخالف بود دلیلم اینه که بچه هایی هستند که به دلیل ضعف پایه تو کلاس از بقیه عقب ترن و حرف معلم رو نمیفهمن جوری که هم به خودشون و هم به همکلاسی هاشون القا میشه که واقعن کم استعدادن و به همون دلیل هم نمیتونن از عهده کتاب های کمک آ موزشی هم به تنهایی بر بیان ولی همین بچه ها وقتی کنار دستشون میشینی و پا به پاشون با آرامش پیش میری به سطح مطلوبی از توانایی و از اون مهمتر اعتماد بنفس میرسن
راستش این سوال وقتی برای من ایجاد شد که با فرزندی از اقوام برای امتحان فیزیک رفع اشکال میکردم که در مدرسه ای معروف با آ زمون ورودی و هزینه سالانه بالا درس میخوند و اون از من پرسید که چرا درسی رو که تو چند ساعت یاد میگیرم باید تو چندماه تو کلاسی که به معلمش هم علاقه ندارم تحمل کنم؟
چنتا نکته وجود داره؛
۱.پدر و مادر برای تحصیل در مدرسه خوب و عمومی بسیار بیشتر از تدریس خصوصی فرزندشون هزینه کردن اما کمتر نتیجه گرفتن
۲.درسته که این فرد به مدرسه و دوستانش علاقه داره ولی در برآ ورد هزینه ها و زمان به این نتیجه رسیده که تدریس خصوصی به صرفه تره
۳. درسته که سیستم خیلی نقص داره ولی معلم همچنان اثربخش ترین رکن آ موزشه طوری که تو همین سیستم بعضی از معلما به نسبت موفق تر عمل میکنن البته موفق بودن معلم به سه شکل قابل بررسی است :
یا بازدهی آ ماری و اداری منطبق با همین سیستم نامطلوبش بالاست مثلا تحت هرنوع فشاری بچه ها رو مجبور به درس خوندن میکنه و چون نتیجه خوبه همه حتی اغلب بچه ها راضي هستند
یا همه چیز رو آ سون میگیره و به اصطلاح با بچه ها کنار میاد که بهشون خوش بگذره و بعد با اعتقاد به اینکه این سیستم درست نمیشه نمره بچه ها رو جوری تنظيم میکنه که از این سیستم عبور کنن
یا تونسته با همین سیستم راه های خلاقانه ای پیدا کنه که هم آ موزش و هم پرورش بچه ها تا حد مطلوبی عملی بشه
به نظ ر من خروجی سیستم آ موزشی کشور ما نشون میده که معلمای موفق ما بسیار بیشتر از دسته اول و بسیار کمتر از دسته سوم هستند
۴. نکته آخر
تجربه و نکات قابل توجهی بود، البته حواستان به هزینه های تدریس فرد به فرد هم باشه، تعداد معلم های خوب چند نفر است؟ تعداد دانش اموزهای علاقه مند چند نفر؟ ایا همه علاقه مندا میتونن به معلمی که با ایشان سازگار باشد دسترسی داشته باشن؟ و ایا همه توان پرداخت هزینه های تدریس نفر به نفر را خواهند داشت؟
خوب منظور من این نیست که آ موزش همگانی رو با آموزش فرد به فرد جایگزین کنیم بلکه میگم تو اون قسمت که بعضی از بچه ها جا میمونن از بقیه و آموزش همگانی هم از استانداردها جا مونده بیایم هزینه ذهنی و روانی و مالی رو کمتر کنیم و به صورت انتخابی و آ گاهانه به اون بعضیا کمک کنیم در واقع دنبال یه راهکار مناسب هستم که هم بچه ها از سیستم مدرسه جدا نشن هم بی سواد و سرخورده بالا نیان
مشکلات سیستم آموزشی ما واقعن جدی است درسته نمره رو از دوره ابتدایی برداشتن و مردودی رو از کل سیستم و رشته های فنی حرفه ای و کارودانش به طور گسترده تری اضافه شده اما بازهم عده ای از بچه ها دوره ابتدایی و راهنمایی رو با درسایی که درکش نمیکنن میگذرونن و با پایه های سست دانشی که به ظاهر و شاید عملا سودی برای خودشون و جامعشون نداره میگذرونن و هدر رفتن این سرمایه انسانی واقعا فاجعست. جالبه که سیستم کنونی راحت ترین و بدترین راه رو برای گذراندن این سال های با ارزش عمر کودکان و نوجوانان ما پیشنهاد میده کافیه مدتی تو مدارس ما معلم بوده باشید تا ببینید چه تلاش و تشویق و تأ کیدی برای افزایش سطح نمره های فراگیران صورت میگیرد و مدام کمیت فدای کیفیت میشود
چرا از تکنولوژی استفاده نشه برای این هدف؟ برای مثال به آدمها یاد بدیم چه جوری منابع خوب آموزشی رو توی نت به دست بیارن. هم کم هزینه تره هم میتونه تخصصیتر باشه.
خوب در حال حاضر همه اینا موجوده تكنولوژي، انواع کلاس های جبرانی و وسایل کمک آموزشی و کلی هم هزینه جانبی میشه ولی بعضی بچه ها و خانوادهاشون قبل از تغییر کل سیستم نیاز به کمک اورژانسی و البته حرفه ای دارند. باید کسایی دستشون رو بگیرن و پابه پا راهشون ببرن .راستش دقیقا نمیدونم چه باید کرد؟یه عزم راسخ و علم نافع و برنامه کارآمد که مساله رو به خوبی حل کنه چه جوری میتونه باشه؟ اگه از بالا اجرا بشه که عالیه ولی چقدر دیگه باید منتظر بود؟ اگه از افراد مثلاً معلما شروع کنیم چه جوری؟
خوب معلم سرسختانه انگیزشو حفظ کنه، تن به روال رخوت و سکون و در واقع پسرونده سیستم نده، مشاهده و مطالعه کنه، امید بده و امید خودشم حفظ کنه، روش هاشو تغییر بده، و تا حدی بیداری و آگاهی و حرکت ایجاد کنه. خیلی سخته تنهایی خیلی سخته خوب شنا بلد نباشی بخوای خلاف جریان آبم بری.
همیشه به دلایل موجهی مثلا اینکه بچه سعی کنه از کلاس استفاده کنه و یا عادت و عرف نشه برای بقیه و حرف و حديثای بعدش پیشنهاد تدریس خصوصی به شاگردای خودم رو رد میکردم ولی مطمئن بودم که در بعضی موارد باید کسی کنار دستشون باشه که درس رو یا فوت فن درس خوندن رو بهشون یاد بده و خرابی های قبلی رو براشون تعمیر کنه. البته شاید همه این تلاش ها برای حفظ بقای این سیستم معیوبه که عیباشو تو پستای بالا قبلنم گفتیم .
آیا نمی شه از توان بچه های قوی تر و سال بالایی ها برای آموزش استفاده کرد؟ یه نوع آموزش گروهی. یادمه دبیرستان این کارو با بچه ها انجام می دادیم.
این راهکار خیلی خوبه
گاهی این کار رو انجام میدیم ولی محدودیت های خاص خودش رو داره
در واقع کار گروهی فراگیران توی کلاس یکی از لازم ترین و بهترین روش های یاددهی و یادگیری است حتی آ زمون گروهی هم گاهی برگزار میکنیم خیلی فایده داره کلی سازنده است اما اشکالاتی داره که باید روش،کار بشه پیگیری کار بیرون از مدرسه سخته
گاهی با مقاومت از طرف دانش آ موزان قوی مواجه میشیم
چه مدل عملی و پایداری پیشنهاد می کنید که این شیوه اثربخش تر بشه؟
بله، منظور منم دقیقا همین دانش آموزه، این دانش آموز باید بتونه (البته اگه واقعا بخواد) خودش از لابلای کتب و سی دی های کمک آموزشی و سوال از همکلاسی و معلمش عقب موندگیش رو برطرف کنه. مطمئنا معلمش خوشحال هم میشه که یه شاگردش پیگیر مطالب درسی هست. ولی موضوع اصلی اینه که اینجا والدین به بچه شون این فرصت رو نمی دن و براش معلم خصوصی میگیرن و اونم یاد میگیره هل داده بشه. خودش انگیزه نداره.
درسته اما خوب تو سن های مختلف فرق میکنه . اول باید رو انگیزه روانی بچه های جامونده اول با یادآوری استعدادشون و مثال از موفقیت دیگران کار بشه بعد تجربه موفقیت های کوچک اونا در یادگیری و مشارکت کلاسی باید تعدادش بره بالا. این مراحل نیاز به کمک داره حالا کمک دهنده میتونه هم کلاسی یا خانواده یا معلم کلاس یا مشاور مدرسه یا معلم کلاس یا معلم خصوصی باشه یا ترکیب همه اینا.
تو سن های بالاتر خواست خود فرد خیلی مهمتره ولی اگر بچه ها خوب راهنمایی بشن و شناخت خوبی از خودشون و برنامه های آیندشون پیدا کنن تلاششون هم میکنن این خواست بیشتر وادارشون میکنه به عمل
منم مخالفم که والدین بچه ها رو به معلم خصوصی عادت بدن.
کلا نظرات روی تدریس خصوصی بیشتر منفی بود
چیزی که الان تو جامعه ما از تدریس خصوصی در جریانه و یه منبع درآمد شده برای خیلیا و یک جور فرار از مسوولیت برای خیلی از دانش آموزها رو خیلی نمیپسندم ولی این شیوه آ موزش هم جایگاه خودش رو داره.
یه سوال جدید گذاشتم تا حدی مرتبط با بحثمون
تنبلی؟
ببخشید فعلن نمیدونم چجوری بهش لینک بدم
این نکته ای که دوستمون اشاره کردن نکته ی جالب توجهی هست، مشابه آموزش ماهیگیری! و کار چندان ساده ای هم نیست، تشخیص منابع مناسب در دنیای پرمحتوای و شلوغ تکنولوژی وب، مشابه یادگیری تحقیق است.
و برای اینکه فردی بتواند منابع مناسب در یک حوزه را تشخیص دهد، به حدی از آموزش اولیه در اون حوزه نیاز دارد. و یا بستر مناسب و معتبری مشابه لیندا لازم دارد.
معمولا کاری که بنده به عنوان آموزشگر انجام میدهم به مرور روش حل و حل کردن یک سری مثال مناسب محدود میشود. باقی کار را به صورت تمرین به خود ایشان واگذار میکنم. البته هشت-ده سال پیشتر نیازی به معرفی منابع آموزشم وجود نداشت، ولی الان معرفی منبع خوب هم یکی از ارزشهای کارم هست.
راهکاری الان به ذهنم رسید که میتونه موثر باشه: اکانت اینستاگرامی برای یک مدرسه یا یک آموزشکده که در ان اساتید و معلم ها، منابع خوب و مناسب موجود در وب رو به صورت یک سیستم پیشنهادی در اختیار علاقه مندان قرار بدن.
ما انسان ها اجتماعی هستیم و باید اجتماع پذیری و یاد بگیریم . دانش آموزان در کلاس درس یک اجتماع پژوهشی رو تشکیل می دهند و باهم و از هم خیلی از اخلاقبات و … یاد میگیرن …
مثلا فرض کنید یک نفر ایده ای تو ذهن اش داره و با خودش فکر میکنه که اگه این ایده اجرا بشه دنیا متحول میشه . حالا این ایده و در جمع مطرح میکنه ،افراد شروع به بیان نظراتشون در خصوص این ایده میپردازن ،موافقت ها و مخالفت هاشونو اظهار میکنن و حالا اون فرد به ایده اش از تمام زوایا نگاه میکنه و دیگ ادعای تغییر دنیا رو نداره 