تحریمهای اقتصادی ایران از بزرگ‌ترین مشکلات امروز کشور ما است. موضوعی که باعث سقوط ارزش پول ملی و ایجاد مشکلات بزرگی در حمل و نقل هوایی، قراردادهای بین‌المللی و ثبات اقتصادی کشور شده است. متاسفانه اروپا با وجود حمایت‌های کلامی از ایران، کاملا پشت ایران را خالی کرده است و قراردادهای بزرگ بین‌المللی یکی پس از دیگری لغو میشوند.
نظرتون چیه یه تحلیل انجام بشه که چقدر ما تو تحریمها مقصر بودیم و هستیم، در گذشته یا حال، و چقدر از تحریمها به ما ربط نداره؟
من فکر می کنم تحریم ها تا زمانی ادامه پیدا می کنه که دولت و حکومت ایران سازش کنن با طرف آمریکایی
قدرت طرف مقابل اینقدر زیاده که نه تنها خودش ما رو تحریم میکنه بلکه بقیه رو هم مجبور به همین کار کرده
و ضعف ما حتی در تامین نیاز های اولیه خودمان نمیذاره به مسائل دیگه بپردازیم و همواره در حال دست و پا زدن برای زنده ماندنیم
برای خروج راهی جز سازش نمیبینم اما برای دور زدن تحریم ها و گرفتن هر انچه که نیاز داریم ممکنه چین بتونه حمایت کنه-
فعلن که همه جوانب زندگی ما را نابود کرده، همه جوره، ممکنه در آینده به انقراض ما منجر بشه
دارو که نداریم و بهمون نممیفروشن، سیاست سلامت غلط هم که داره فقط برای پزشک ها منفعت آفرینی می کنه، و عدم توانایی مالی مردم در درمان بیماری و سراغ پزشک رفتن را همین روز ها هم میشه دید (من تقریبن ده نفر پرستار و بِهیار میشناسم که در ماه اخیر به دلیل مراجعه کم بیمار بیکار شدن) احتمالن مرگ و میر در اثر بیماری زیاد بشه (اگر در ارایه آمار داده سازی نکنن [1])
تحریم های بانکی و عدم ارتباط با بانک های دنیا عملن امکان کار کردن در فضای دنیا را از اشخاص گرفته، به عنوان مثال در فضای کاری حوزه فناوری اطلاعات، کلی کار ساده هست (مثل طراحی سایت، مدیریت و تولید محتوا، حتی وارد کردن یه سری اطلاعات در یک پنل خاص) که هر کسی میتونه انجام بده ولی چون درگاه بانکی وجود نداره برای گرفتن پول عملن نمیشه انجام داد (همین یک قلم کلی از بار مالی روی دوش امثال من را کم می کرد)
این قضیه نداشتن مرجع آمار درست و حسابی اینقدر مسخره شده که نگو، کافیه یکی دو شب گفتگوهای خبری آخر شب تلویزیون حکومت رو ببینین تا متوجه شین، هیچ کدوم از کارشناسا سر یه عدد گزارش شده توافق ندارن، یکی میگه تورم 9 درصده اون میگه 37%، هیچ شفافیتی نه در تولید و نه در پخش و نه در فروش وجود نداره
توی هفته گذشته دو تا از برنامه ها رو دیدم، یکی مربوط به خودروساز ها بود و اول فهمیدن اینکه چرا اینقدر خودرو داخلی گرون شده و بعد هم پیشنهاد ساز و کاری برای بالا بردن عادلانه قیمت خودرو که نه مردم زیاد ضرر کنن و نه خودروساز و یه برنامه هم بود در مورد کشاورز ها، این دومی فاجعه بود، آخرش نتونستن توضیح بدن که هلویی که از کشاورز خریده میشه 2 هزار تومن و بازار فروخته میشه 10 هزار تومن؛ این اختلاف کجا میره دقیقن ↩︎
تحریم ها تا زمانی که ایران و حکومتش نخواد کارهاش رو با آمریکا هماهنگ کنه قطعا ادامه خواهند داشت.
من اصلا عملکرد دستگاه دیپلماسی کشور رو تو چند سال گذشته که یه کم بیشتر خوندن نوشتن یادم گرفتم نفهمیدم، یه بار میگن انرژی هسته ای حق مسلم ماست و کنارش هولوکاست راه میندازن،یه بار یهو سانتریفیوژهای نیروگاه اراک رو سیمان میگیرن بعد دریای خزر رو بذل میکنن!!!
درنتیجه بخشی از تحریم ها رو بعلت عدم توانایی دیپلماسی میبینم.
ازطرفی تازمانیکه ما (دولتمردان و سیاست گذاران)
چشممون فقط به اونطرف باشه و منتظر که چه تصمیمی برامون میگیرن،تحریم ها بیشتر رومون اثر میذاره و در نتیجه برای تحریم کنندگان موثرتر جلوه میکنن و باقی خواهند موند.
البته منکر نیاز کشور به راه هایی برای تعامل سازنده با کشورهای دیگه و تلاش برای رفع تحریم ها نیستم.
ولی اگر اقتصاد و صنعت ما تو این سالها براساس روش های علمی رشد مناسبی داشت قطعا تحریم اثر کمتری روی کشور داشت.
مثلا اگر در همون به اصطلاح صنعت خودروسازی برنامه ریزی درست انجام شده بود، بعدازبیش از چهل سال فعالیت حتما الان محصولاتی جهت صادرات به دنیا وجود داشت. حتما میدونین که همین الان هم تعداد بسیار زیادی شرکت در ایران وجود دارند که محصولات مرتبط با خودرو تولید میکنن، حالا فرض کنین این پتانسیل هدایت میشد و توانایی صادرات داشت.
یا صنعت توریسم! اون هم در ایران پرجاذبه.
یه نکته هم در مورد اینکه مطرح میشه کشورهایی مثل آلمان و ژاپن به ارتش نظامیشون اهمیت ندادن باید بگم. اگر این گزاره درسته پس چرا اونها رو جزو ده ارتش قدرتمند دنیا میبینیم?
کشورهایی مثل استرالیا، اتریش، اسرائیل هم جزو 25 کشور دارای ارتش قدرتمند هستن!
حالا به نظر شما کشوری که دورتادورش آشوب هست، افغانستان،عراق،سوریه، و… نباید نیروی نظامی قدرتمند داشته باشه???
البته این به معنای تاییداختصاص بی رویه بودجه به مسائل نظامی نیست.
راستش من هم قبلا همین فکر را می‌کردم اما الان خیلی به سازش ایمان ندارم. دیدیم که بعد از توافق ایران و قدرتهای جهان، آمریکا یک موضوع جدید را بهانه کرد. چه تضمینی هست که در صورت سازش دوباره ایران، آمریکا یک بهانه جدید نتراشد؟
طبق گفته مسئولان تاثیر چندانی نباید داشته باشد. اما چیزی که من میبینیم وابستگی شدید ایران به خارج حتی در بالاترین سطوح کشوری است. بعضی مسئولان به جای اصلاحات ساختاری برای حل مسائل، فقط نگاه به خارج از کشور دارند. هر چند در کلام چیز دیگری می‌گویند، اما عمل‌شان همین را نشان می‌دهد.
واقعا چیزی که میبینم این است که ما جنگ روانی را به آمریکایی‌ها باخته‌ایم. به خاطر همین وقتی حتی در مورد لغو برجام گمانه‌زنی شده بود، همه چیز در داخل به هم ریخته بود. این در حالی است که ما شرایط سخت‌تر از این را هم پشت سر گذاشته بودیم اما در شرایطی که از نظر روانی پیروز بودیم.
روحیه مبارزه جامعه در مقابل سختی‌ها از بین رفته است. شاید به خاطر این که «واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند / چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند».
اتفاقا تجربه ثابت کرده که تجهیزات نظامی مهم است و بدون آن امنیت کل کشور به خطر می‌افتد. وقتی خاورمیانه از اسلحه پر شده ما نمی‌توانیم خودمان را کنار بکشیم و ژست صلح‌طلبی بگیریم. فکر نمی‌کنم ولیعهد عربستان یا سیاستمداران آمریکایی احترامی برای چنین ژست‌هایی قائل باشند.
مشکلی که در حال حاضر داریم بالا بودن بودجه نظامی نیست بلکه در بوق و کرنا کردن توان نظامی کشور است انگار که عقده حقارت داریم.
شاید راهی برای خروج از تحریمها وجود نداشته باشد اما بدون شک برای بدتر نکردن اوضاع راه‌هایی هست. فکر میکنم حفظ همین رابطه نصفه و نیمه‌ای که با اروپا برایمان مانده است بهتر از ویران کردن‌اش است.
تندروهای داخلی خلاف این فکر می‌کنند و ثابت کرده‌اند که به چیزی جز ویرانی روابط نمی‌اندیشند. باید پرسید که به هم خوردن روابط بین‌المللی چه سودی برای تندروهای داخلی دارد؟
تحریمهای شورای امنیت سازمان ملل البته مجددا وضع نشده اند و همچنین تحریمهای اتحادیه اروپا و تا وقتی که ایران به اجرای برجام ادامه بده احتمالا وضعیت همینطور میمونه
در مورد تحریمهای فرامرزی آمریکا فکر میکنم فقط در صورت کاپیتالاسیون کامل هست که آنها برداشته میشوند و حتی اون موقع هم نه به صورت کامل. دلیلم هم مثالهای تاریخی سایر کشورهاست که در پایین بیان میکنم
نحریم جنگ اقتصادی هست و برای پایان دادن به یک جنگ شما باید قدرتی هم‌ارز طرف مقابل داشته باشید برای مقابله با تحریمها باید قدرت ایران (در همه زمینه ها از جمله اقتصادی، نظامی و تکنولوژی) توسعه پیدا کنه تا بتونه با آمریکا مقابله کنه و تنها اون موقع هست که آثار تحریم رو میشه کامل از بین برد.
به نظر من دلایلی که برای تحریمها مطرح میشه کاملا واهیه و سازش جواب نخواهد داد چون بحثهای هسته‌ای، موشکی و حضور منطقه‌ای دلیل اصلی تحریمها نیست. این رو میشه در وقایع تاریخی دولت مصدق و ملی شدن صنعت نفت دید.
دولت مصدق نه صنعت هسته‌ای داشت، نه موشک بالستیک، نه سپاه و نه از کشورهایی مثل فلسطین و سوریه و لبنان و عراق حمایت میکرد اما بعد از ملی کردن صنعت نفت توسط انگلیس و آمریکا تحت شدیدترین تحریمها قرار گرفت و بعد از حدود سه سال در یک کودتای نظامی سرنگون شد. دنبال کردن منافع ملی همیشه به منافع قدرتهای غارتگر لطمه میزند و همین برای تحریم شدن توسط آنان کافی است.
بعد از ملی کردن صنعت نفت نیروی دریایی انگلیس بندر آبادان را محاصره کرد و تمام کشتیها را بازرسی و محموله کشتیهای حامل نفت ایران را به عنوان «کالای مسروقه» ضبط میکرد. تولید نفت ایران از ۲۴۲ میلیون به ۱۰ میلیون بشکه (در سال) کاهش یافت. تحریم بسیاری از کالاهای مصرفی ایران از جمله شکر و فولاد وضع شد. تمام دارایی های ایران در انگلیس و آمریکا ضبط شدند. با این همه دولت مصدق به اداره کشور ادامه داد. انگلیس ابتدا سعی کرد با دادن رشوه به مسئولان منطقه‌ای نتایج انتخابات مجلس را دستکاری کند تا حزب «جبهه ملی» که حامی مصدق بود شکست بخورد و با کودتای نرم مصدق را سرنگون کند اما وقتی که موفق نشد و جبهه ملی باز هم پیروز شد (البته با اختلاف کم) به همراهی آمریکا دست به کودتای نظامی زد.
به نظرم بررسی مثال چند کشور که سابقا تحت تحریمهای آمریکا قرار گرفتن نشون میده که این تحریمها در چه شرایطی و تا چه حدی برداشته میشن
عراق
پس از شکست در جنگ خلیج در معاهده آتش بس عراق پذیرفت که تمام سلاحهای کشتار جمعی خود را نابود کند. عراق تحت نظارت بازرسان سازمان ملل این تسلیحات و مراکز ساخت آنها را نابود کرد. شدت تحریمها به حدی بود که برای کم کردن فشار به مردم عراق شورای امنیت برنامه نفت در برابر غذا را تصویب کرد. به اذعان بازرسان آژانس ۹۰ تا ۹۵ درصد تسلیحات کشتار جمعی عراق پیش از سال ۱۹۹۸ نابود شده بود. عراق با قطعنامه ۱۴۴۱ شورای امنیت موافقت و اجازه بازرسی بی قید و شرط و بدون اعلام قبلی از تمامی مراکز از جمله مراکز نظامی را و اجازه دسترسی آزاد به تمام اسناد طبقه بندی شده را به بازرسان سازمان ملل داد و تمام موشکهای با برد بیش از ۱۵۰ کیلومتر خود را نابود کرد (بعدها حتی پذیرفت موشکهایی با برد کمتر مثل الثمود را هم نابود کند) به هلیکوپترها و هواپیماهای جاسوسی بازرسان اجازه پرواز بر فراز تمام عراق از جمله مناطق پرواز ممنوعی مانند کاخ ریاست جمهوری داده شد. هزینه بازرسی ها و پروارهای جاسوسی از محل درآمدهای نفتی حاصل از برنامه نفت در برابر غذا برداشت میشد. به نظر من این مثالی از کاپیتالاسیون کامل است. بازرسان سازمان ملل هیچ نشانه‌ای از تسلیحات بیشتر نیافتند.
https://www.un.org/press/en/2003/sc7682.doc.htm
https://www.iaea.org/newscenter/statements/status-nuclear-inspections-iraq-update
https://www.un.org/Depts/unmovic/Bx27.htm
http://www.mideastweb.org/inspectionreports.htm
با وجود این هنوز هیچ اثری از سلاح ها پیدا نشده بود آمریکا از کمیته بازرسی سازمان ملل خواست تا عراق را پیش از حمله نظامی ترک کند. آمریکا و انگلیس مدعی شدند که «اسناد واضحی» در اختیار دارند که عراق به صورت مخفیانه برنامه تسلیحات کشتار جمعی خود را از سر گرفته است و گفتند که عراق باید این کارها را دوازده سال پیش باید انجام میداد. با وجود درخواست هانس بلیکس و محمد البرادعی رؤسای وقت UNMOVIC و IAEA برای ادامه بازرسیها و علی رغم مخالفت شدید چین، روسیه، آلمان و فرانسه با گزینه نظامی و درخواست آنها برای ادامه بازرسیها، ائتلاف آمریکا، انگلیس، استرالیا و لهستان به عراق خلع سلاح شده با اشراف اطلاعاتی کامل حمله کرد.
با این حال تسلیم شدن صدام در برابر خواسته‌های آمریکا به پایان تحریمها نیانجامید و آخرین خواسته بوش از صدام این بود که عراق را به همراه فرزندانش ظرف ۴۸ ساعت ترک کند.
تحریمها حتی بعد از تسخیر عراق هم به طور کامل لغو نشدند با وجود این که برنامه مخفی تسلیحات کشتار جمعی ادعایی هیچ گاه پیدا نشد. تحریمهای نفتی شورای امنیت در سال ۲۰۱۰ برداشته شد. تحریمهای تسلیحاتی هنوز پابرجاست. تحریمهای ملی آمریکا هم هنوز تا حد زیادی پابرجاست.
https://www.bis.doc.gov/index.php/documents/regulation-docs/420-part-746-embargoes-and-other-special-controls/file
کوبا
خیلی‌ها نام زندان گوانتامامو را شنیده اند اما نمی‌دانند که این زندان در یک پایگاه دریایی آمریکا، در خاک کوبا و نه آمریکا واقع است. آمریکا این پایگاه ۱۲۰ کیلومترمربعی را با مبلغ ۲۰۰۰ دلار در سال از سال ۱۹۰۳ اجاره کرده است که به مرور تا به امروز به حدود ۴۰۰۰ دلار در سال رسیده است که معادل اجاره سالیانه یک آپارتمان (شهری) در کوباست. بعد از موفقیت انقلاب کوبا دولت کوبا از دریافت اجاره بها خودداری کرده و خواستار تخلیه پایگاه است که تا به امروز انجام نشده. در زمان انقلاب اکثر زمینهای کشاورزی و صنایع کوبا تحت مالکیت خصوصی اشخاص آمریکایی بودند. پس از ملی کردن صنایع و زمینهای کشاورزی آمریکا تحریمهای خود علیه کوبا را شروع کرد.
به نظرم جای این مثال در این بحث واقعا خالی بود. من تقریبا مطمئنم که کوتاه آمدن ایران در موضوع موشکی هم آمریکا را راضی نمی‌کند. آمریکا تسلیم کامل ایران در تمام جنبه‌ها را می‌خواهد.
این گزاره تا حد زیادی درست است هرچند قدرتهای جهان با کمک رسانه‌هایشان سعی در پنهان کردن آن دارند.
اما باید توجه کنیم که خیلی از کشورهای دیگر از منافع ملی‌شان دفاع می‌کنند اما به مشکلات ما دچار نشده‌اند. متاسفانه ایران در سیاست خارجی‌اش اشتباهاتی داشته است، به خصوص در زمان احمدی‌نژاد که مدام شاخ و شانه می‌کشید و از این شاخه به آن شاخه می‌پرید. خوشبختانه بعد از آمدن محمد جواد ظریف، رفتار ایران حرفه‌ای‌تر و معقول‌تر شده است.
تا كي؟
سوال سختيه
احتمالا تا زماني كه نفت لعنتي رو داريم استعمارگرا و ابرقدرت ها چشم طمع دارن
اينكه سياست دولت كنوني و حتي عقايد مذهبي درست هم راستاي سياست قدرت هاي خارجي و توليد كنندگان اسلحه است درش شكي نيست
ما چي داريم؟ ثروت و البته يه ايدئولوژي خطرناك كه ميخوايم به همه دنيا صادر كنيم
اونا چي دارن؟ اسلحه و قدرت و سياست
ما كشورهاي نفت خيز چي داريم؟ دين
اونم چه ديني
ديني كه دعواي عموزاده ها اينقد كش دار شد كه الان شده بازيچه سياست
از اون ور يه سري از مذاهب اسلام شيعه رو بكشن ميرن بهشت
از اين ور برعكس
نوجوونامون رو وعده ي بهشت ميديم به خودشون بمب ببندن برن اونايي كه عقيدشون خلاف عقيده ماست رو بكشن كه برن بهشت
خلاصه سرتون رو درد اوردم
اين جنگ عموزاده ها چي ميخواد ؟ اسحله
توليدات اونا چي ميخواد؟ بازار فروشي كه پول باد اورده داره
اونا تكنولوژي چند سال قبلشون رو به قيمت چندين برابر به ما ميفروشن و ما بهاش همديگرو ميكشيم
نفتمون رو از وسط اين جنگ ها مفت ميبرن
اونايي كه ابرقدرت نيستن فك ميكنن ميگن ما چطور از اين سفره بهره ببريم
جواب معلومه
سالانه هزارن ايراني راهي تايلند تركيه و اين ور اون ور ميشن كه شادي اي كه اينجا ازشون دريغ شده رو بدست بيارن
من فك ميكنم تحريم ها تا زماني كه نسل جديد نگاهشون به جهان اين طور نباشه كه اين دنيا محل ازمايش ماست و نيازي به ابادانيش نداريم ، و يا اينكه ما اشرف مخلوقاتيم و هر انچه روي زمين هست و نيست براي رفاه ماست ادامه خواهد يافت
تا زماني كه اعتقادات هر شخص در حوزه ي شخصي خودش باشه و نخواد اونو به ديگران تحميل كنه و يا صادر كنه
خیلی سریع برخی مطالب این پست رو خوندم،
به نظرم یک نکته که گفته نشد و البته واقعیت واضحی هست اینه که وضعیت تحریم ها در صورت تغییر وضعیت مهره‌های قدرت جهانی هم تغییر خواهد کرد و این مستقل از تلاش ما برای بهبود وضعیت خودمون هست!
یعنی اثربخش بودن تحریمهای آمریکا تا زمانی ادامه خواهد داشت که آمریکا سلطه (هژمونی) خودش رو در سطح جهان در ابعاد مختلف داشته باشه. اگر این سلطه رو از دست بده و اختلاف قدرت فاحشی با سایر کشورها نداشته باشه می‌تونیم امیدوارم باشیم تحریمها اثر یا تداوم کمتری پیدا کنند. این اتفاق شاید در صورت ناکارآمدی ایالات متحده به دلیل سیاست های غلط یا هر چیز دیگه!، و همین طور تصحیح قوانین تبعیض آمیز سازمان ملل مثل قانون حق وتو رخ بده.
این موضوع به صورت خود کار بعد از 47 ساعت بسته شد. پاسخ جدید دیگر مجاز نیست.
