اعتماد و امنیت مهم ترین قسمت برای به بار نشستن اقتصاد اشتراکی هستند. فرض کنید که شما به عنوان راننده یا مسافر در کاروانرو شرکت کرده اید، آیا همسفرهای خود را می شناسید؟ آنها چگونه رفتاری خواهند داشت؟ آیا با حرف زدن های مدام آسایش شما را سلب خواهند کرد؟ مهم تر از همه، چقدر از قصد و نیت همسفر خود مطلع هستید؟ چطور مطمئن هستید که وی آدم خطرناکی نیست؟
خوشبختانه امروزه به دلیل گسترش فراوان تکنولوژی و ایجاد بستر های مناسب سطح امنیت و پیگیری به صورت قابل قبولی افزایش یافته است و سطح اشتراک گذاری مطمئن در وسائل با هزینه بالاتر و افراد غریبه افزایش یافته است. در طول 5-6 سال اخیر شرکت های بزرگی در زمینه به اشتراک گذاری خودرو در دنیا قد برافراشته اند که موفق شده اند با ایجاد بستر مناسب به تمامی مزیت های ذکر شده برای اشتراک گذاری سفر رنگ واقعیت ببخشند. برای مثال شما برای شروع به فعالیت باید قبل از هرکار هویت خود را با مراجع معتبر تأیید کنید. ضمن اینکه هربار که شما با کسی همسفر می شوید وی به شما امتیاز می دهد و دیگران بر اساس میانگین امتیاز شما تصمیم میگیرند که با شما همسفر شوند یا خیر.
در کاروانرو شما میبایست ابتدا شماره تلفن خود را تأیید کنید (مسئولیت هرگونه سوء استفاده از تجهیزات وامتیازات مخابراتی واگذار شده خارج ازضوابط قانونی،با مالک قانونی آنها است. - سازمان تأمین مقررات و ارتباطات رادیویی). همچنین شما میتوانید کارت شناسایی خودتان را با فرمت های خاصی برای کاروانرو ارسال کنید و بدون اینکه اطلاعاتتان فاش شود هویت خودتان را تأیید کنید. با توجه به پیشرفت تکنولوژی ویژگی های فراوانی برای ایجاد اعتماد حداقلی بین کاربران ایجاد شده است که کمک میکند تا افراد بتوانند در اشتراک گذاری سفر شرکت کنند.
اما این کار جدای از بحث اقتصادی یک بحث فرهنگی نیز می باشد و اکثراً افرادی که سطح فرهنگی و علمی بالایی دارند همواره جزو اولین کاربران این سایت ها بوده اند تا به خود و دیگران کمک کنند تا زندگی بهتری داشته باشند.
۱. یه مرحله بیاین قبل تر: شما در خیابون هستین و ماشین‌های تک سرنشین قراره انتخاب کنن ایا با شما همسفر شن؟ و متقابلا، شما هم قرار است انتخاب کنین آیا با ایشان همسفر شین؟
چه جوری بهشون اعتماد کنید؟
۲. در چنین سیستم‌هایی، اولین کسانی که قرار است بسنجند آیا طرف مقابل ارزش همسفری دارند یا خیر، ریسک بالایی را تحمل میکنن. یک بار همسفری اشتباه، کافیه تا یه عمر پشیمان باشی.
۳. حتی اگه مشکل مورد دو رو با افراد اشنا و یا افراد از یه جامعه ی خاص برطرف کنیم، همچنان مشکل برقرار است. چرا که پسرعموی شما ممکن است صرف آشنایی برای شما همراه خوبی باشد، ولی برای من غریبه نه!
البته همسفری با افراد تازه خوبی ها و جذابیت های خودش را دارد، ولی در شهرهای بزرگ خیلی ساده نیست.
1 . هر فرد برای اعتماد کردن به دیگران استاندارد هایی دارد که ما سعی میکنیم بستر مناسب برای رسیدن به این استاندارد ها رو فراهم کنیم. ضمناً بحث اشتراک گذاری سفر از خونه شروع میشه. ینی شما از روز قبل باید تصمیم بگیرید برای همسفر شدن و آدمتون رو پیدا کنید و سروقت بررسی کنید تا خیالتون راحت باشه.
همیشه اولین کاربران هر سیستم سختی هایی را متحمل میشن ولی خوشبختانه افراد زیادی هستند که از این سیستم استقبال میکنند و راحت تر میتونن به بقیه اعتماد کنند. کمااینکه تا الان در کاروانرو سفرهای موفقی ثبت شده که آدمهای دو طرف نسبت بهم کاملاً غریبه بودند اما از سفر با هم کاملاً لذت بردند. من به شما دیدن این ویدئو رو پیشنهاد میکنم https://www.ted.com/talks/joe_gebbia_how_airbnb_designs_for_trust
مشخصاً افراد گاهی از همسفر شدن با آدمهای دیگه لذت نمیبرند. مثل راننده تاکسی ای که سیگار کشیدنش شمارو اذیت میکنه یا رانندگی خوبی نداره. ما سعی میکنیم با نظر سنجی از کاربرا نسبت به همسفرانشون تجربه های بهتری به مرور زمان برای کاربران ایجاد کنیم.
می دونم که بحث امنیت و اعتماد مهمترین چالشی هست که این وسط میتونه عنوان بشه، ولی به شخصه معتقدم یه چیزی فراتر از اون باید باشه و افراد رو بکشونه سمت استفاده از همسفری!
به نظر من به هرحال افرادی که دارن این مسیر رو واسه مسافرها بوجود میارن باید بتونن به اونها بفهمونن که امنیت برقراره. در غیر این صورت اصلا نمیتونن فعالیت کنند.
شنیده: تو شهر واشینگتن واسه اینکه افراد به سمت همسفر شدن با هم سوق داده بشن، مسیرهایی ویژه و خلوت برای ماشینهایی که تک سرنشین نیستند وجود داره و افراد هم مسیر تشویق میشن برای همسفری باهمدیگه.
منظورم از بیان این مثال این بود که واسه فرهنگ سازی تو این ماجرا دیگران چه کرده اند. حالا ما با توجه به محدودیتهایی که داریم چه جوری می تونیم همدیگه رو تشویق کنیم به این کار؟
حالا اینکه افراد بتونن حق انتخاب داشته باشن برای همسفر شدن با اشخاص دیگه (بحث اعتماد) می تونه یکی از جزییات مهم تلقی بشه.
اتفاقا یکی از موردهای موفق خارج از ایران بلابلاکار هست، که با دوستان ترکی ازش بهره بردیم. هم در هزینه هامون صرفه جویی شد (با توجه به تعدادمون) و هم سفر خوبی به اتفاق داشتیم.
معمولا اولین افرادی که حاضرن از چنین اپلیکیشن هایی استفاده کنن افراد ماجراجو هستن.
الان بحث دیگه ای که تو ایران در حال جا افتادن هست بحث هیچکایک هست، یعنی ماجراجوهای ایران یه قدم هم فرای کارپول رفتن و حتی به سفرهای رایگان مشترک با ماشین های بزرگ هم به راحتی اعتماد میکنن.
برای افزایش انگیزه برای همسفری، میشه از هاب های شبکه های اجتماعی جاافتاده هم کمک گرفت. مثلا لینکدین: من خیلی وقت ها دلم میخواد با مجموعه افرادی که در شبکه ی لینکدین با ایشان در ارتباط کاری هستم تعامل آزادتری داشته باشم و چه جایی بهتر از مسیر مشترکمان.
در این لینک توصیفی نوشته راجع به اینکه چرا به اشتراک گذاری سفر در هند سخت تر از جاهای دیگه میگیره. حرف کلی این بود که «رفتار و نوع مصرف افراد چنین سختی رو باعث میشه.»
خوندنش من رو یاد بعضی رفتار و عادات خودمون در ایران انداخت:
ماشین داشتن هنوز معیاری از دارایی و سطح زندگی خانواده هاس، طوری که وقتی ماشین میخریم شیرینی میدیم/گاهی قربانی هم میکنیم. و خیلی برامون راحت نیست این مال رو با یه غریبه به اشتراک بذاریم.
ماشین مشابه یه سرمایه س. و با گذر زمان نه تنها ارزشش کم نمیشه، گاهی زیاد هم میشه! در نتیجه نگهداری از ماشین ارزشش برامون بیشتر از ذخیره کردن پول بنزین هست.
خیلی وقتا خیلی از قوانین رانندگی رو رعایت نمیکنیم و به نوعی در ماشین که میشینیم به جاده سلطنت میکنیم، و این رفتارمون با حضور یه نفر دیگه در معرض قضاوت نزدیک قرار میگیره، و برعکس، جانمون به خطر میفته با رانندگی یه نفر دیگه.
خیلی در وقت شناسی دقت نمیکنیم. و در نتیجه خروجی به اشتراک گذاری مسیر ممکنه زمان زیادی رو از طرفین ماجرا بگیره.
و بعضی عادات دیگه، که نشون میده مسیر هیجان انگیزی سر راه پلت فرم های به اشتراک گذاری سفر در ایران وجود داره
به نظرتون چه ایده ها و راهکارهایی برای غلبه بر هر کدوم از این عادت های رفتاری که ناشی از روش زندگی مون هست، وجود داره؟
اینها قسمتی از نکاتی که باعث چالش سرراه کاروانرو هستند هست تازه
اما همه ما ناگزیر از تغییر کردن هستیم. ابتدای زمانی که اینترنت و شبکه های اجتماعی اومدن کمتر کسی از عکس خودش برای پروفایل استفاده میکرد (مثل یاهو مسنجر). اما الان اینستاگرام یکی از محبوب ترین رسانه های مردم ایران شده و خیلی افراد عکسهای شخصی خودشون رو خیلی راحت توی اون قرار میدن. ما فکر میکنیم که نیاز هست تا فرهنگ اشتراک گذاری سفر رو ایجاد کنیم و به اون شکل بدیم؛ و فکر میکنیم که افراد زیادی هستند که با ما همراه خواهند شد. افرادی که واقعاً دغدغه انرژی، محیط زیست و زندگی آیندگان رو دارند، این افراد پیشگام هستند و باعث آگاهی دیگران و رشد این فرهنگ خواهند شد. البته خیلی مهمه که بدونید اشتراک گذاری سفر از زمین تا آسمون با جابجایی مسافر فرق داره. اشتراک گذاری سفر در حالت عادی یعنی که شما دوست خودتون رو سر راه برسونید به مقصدش. لذا قرار نیست فشار زیادی یا استهلاک بیش از حدی به ماشین وارد بشه.
در مورد رفتار های ترافیکی یا شخصیتی یکی از نکات مهم کاروانرو این هست که شما بعد از هر سفر به همسفر خودتون نمره میدید و نظرتون رو در مورد ایشون میگید. در این صورت اگر کسی رفتاری انجام بده که از نظر اجتماعی و منطقی صحیح نباشه مشخصاً افراد دیگر از اون آگاه میشن و به صورت خودکار کم کم از سیستم حذف خواهد شد.
این خط ویژه گویا در تعدادی از کشورهای دنیا انجام میشه. به هر حال همچین امکانی در ایران وجود نداره و بوجود آوردنش هم بحث دیگه ایه!
به جاش میشه از محدودیتهای دیگه ایجاد امتیاز کرد و مردم رو به این تغییر در سفرهای شهری مشتاق کرد. مثلا محدوده طرح زوج و فرد.
افزایش قیمت سوخت و وضع مالیات برای خودروداران.
تو تهران با وضع جریمه سنگین برای عبور از چراغ قرمز و خط عابر پیاده وضعیت بهتری رو از این لحاظ شاهد هستیم.
