البته فروشگاه های بزرگ و زنجیره ای خودش بستری هست برای چنین بورس های عرضه ای. یعنی برندهای مختلف به جای اینکه هر کدوم یه مغازه بزنن، میان محصولشون رو در یه فروشگاه بزرگ در معرض قرار میدن.
##پرسش
خودرو چه جذابیت هایی داره و کدوم ۱. نیازها و ۲. خواسته های ما رو برطرف میکنه؟
یکی از معضلاتی که خودم باهاش رو به رو هستم: برای همه مسیرها تاکسی و وسیله حمل و نقل عمومی وجود نداره. اینم یکی از دلایل استفاده از خودروی شخصی هست.
#ایده
کاش یه سری تاکسی ها بودن که مربوط به مسیرهایی بودن که کمتر مسافر داره.
تاکسی تلفنی هست 
غیر از این هم نمی صرفه!
سرعت و جای در دسترس فضای خودرو ، ضمن اینکه خودروی شخصی به فرد این امکان رو میده ک تصمیم گیری توقف ها و مسیرها دست خودش باشه. به عبارتی آزادی عمل.
میشه تو این زمانا از طرح هایی مثل این اپ های موبایل که خودروهای شخصی میفرستن دنبالت استفاده کنی ! یا ازون بهتر از چیزایی مثل کاروانرو و هم پا و …
ممنوعیت های ترددی ، مثلا زمانی و حتی با توجه به تعداد سرنشینی ، تقویت وسایل نقلیه عمومی
سلام
به نظر بنده ایران باید از تجربه کشورهایی مثل انگلستان در حمل و نقل گروهی افراد مخصوصا کارمندان استفاده کنه یک ایده عالی استفاده از ون برای جابجایی کارمندان هست که بهش میگن Carpooling اینوسیله هم سریع هست هم ترافیک ایجاد نمیکنه و هم با عث میشه تا استفاده از خودروی شخصی به حداقل برسه.
یه برنامه ریزی درست و اصولی می تونه به این شیوه تا حد قابل توجهی از ترافیک شهری و به تبع اون آلودگی هوا بکاهه.
منظورت از “استفاده از ون برای جابجایی کارمندان” همون سرویس کارمنداست؟ یا بیشتر روی صحبتت با “به اشتراک گذاری سفرِ” ؟ فکر میکنم برای به اشتراک گذاری سفر تو ایران به یه فرآیند سرسره وار نیاز داریم که افراد رو بکشونه به سمت این کار.
اینجا رو هم یه نگاه بنداز شاید بتونی فرایند این کار رو بهتر کنی.
داشتم به این موضوع فکر میکردم که باید شرایطی به وجود بیاریم که استفادهاز خودرو عملا برای عموم مردم ممکن نباشه و بعد اونها مجبورن به این موضوع فکر کنند. یه مثال خیلی ساده برای این موضوع شهر لندنه. بنا بر تصمیم شهرداری لندن از دوازده سال قبل ریگه تو لندن اتوبان ساخته نمیشه و در عوضش به ساخت واسایل حمل و نقل عموم و سیستمهای دیگه پرداخته میشه. من دارم روی این موضوع فکر میکنم با شرایط جغرافیایی خودش گنجایش چند تا خودرو رو داره؟
ما اگه بتونیم به این سوال جواب بدیم اون وقت میتونیم ببینم ایا همین میزان اتوبان و ازاد راه برای این مقدار خودرو کافیه یا نه و اگه کافیه دیگه نسازیم و به جاش روی حمل و نقل عمومیمون تمرکز کنیم. یا حتی پایتخت سایسی تجاری و فرهنگیمون رو از هم جدا کنیم تا تعداد خودرو ها به اون استاندارد تهران برسه.
منتها قبلش واقعا باید یه تحقیق درست انجام بشه که مثلا بیان توش تعداد خودرو تهران رو اندازه گیری کنند بعدش منتاسب با شرایط اب و هوایی ببینند با این تکنولوژی های به کار رفته تو خودروهامو تهران گنجایش چند تا خودرو رو داره. نه اینکه هییی راه باز کنیم و هی خودروی درست کنیم و به این سیکل ادامه بدیم که کل تهران بشه بزرگراه .
اینکه یه نفر از روی تفکر به این نتیجه برسه که توی روز سرما مثلا از کرج با خودش خودرو نیاره خیلی توی چند سال اینده بعیده .
مسلما هر حرکت فردی رو با یکم تغییر می تونیم به راحتی به حرکت جمعی و درنتیجه به یک عادت خوب در جامعه تبدیل کنیم. من و دوستانم این کارو انجام داده بودیم و تقریبا تمام راه کارهای اون رو هم بررسی کردیم ما در نهایت به دو راه حل جامع رسیدیم:
می دونم چه تو زمستون یا تو تابستون شرایط سختیه که بخواهیم راحتی و آسودگی ماشین شخصی رو ول کنیم و سوار وسایل حمل و نقل شلوغ بشیم .من کاملا شرایط رو درک می کنم ولی اگه یکم قدر سلامتیمون رو بدونیم و فراموش نکنیم که هوایی که داریم نفس می کشیم رو خودمون با تک سرنشین بودن ماشین هامون آلوده می کنیم. پس اگر سلامتیتون ارزشمنده، بیشتر از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنیم و اجازه بدیم که سایه ی مادربزرگ ها و پدربزرگ هامون کم نشه.
من تو سفرهام به خارج از ایران، دیدم که چقد سیستم حمل و نقل مرتب و دقیق هست. در صورتی که تو ایران یه اتوبوس میاد و یکی نمیاد. یکی دیگه هم که میاد تو ایستگاه وانمیسته.
چرا ما نباید اون جوری باشیم؟
یه راه که مردم تشویق بشن به نظرم اینه که طرح حمل و نقل رایگان برای یه مدت داشته باشیم. اتوبوس های جدید و پیشرفته تر از این قدیمیا، به تعداد کافی، ایستگاه های زیاد، خطوط ویژه که باعث شه زودتر برسیم، و از همه مهم تر ایستگاه های زیاد که مردم سالخورده یا ناتوان نگران پیاده‌رویش نباشن.
من خودم وقتی سوال اتوبوس میشم فکر میکنم که ایستگاه چقد دورتر از مقصدمه! و باعث میشه با ماشین خودم برم.
راستش خود ما هم از مدل انسان بی تفاوت مستثنی نیستیم …! حتی خود من ترجیح میدم تا جایی که میشه از ماشین شخصی خودم استفاده کنم ولی مثلا برای رفت و آمد به دانشگاهم ، چون میبینم که با مترو خیلی سریعتر میرسم چون ترافیک نیست و مسیرم خیلی سر راست تر میشه چون دانشگاهمون ایستگاه مترو داره ، با مترو رفت و آمد میکنم .
چون برام توو زمان حدود ۲ تا ۳ ساعت ( رفت و برگشت ) صرف داره ! ولی جاهای دیگه که بخوام برم ، ترجیح میدم تنهایی تو ماشین خودم بشینم تا توی جمعیت انبوه اتوبوس لِه بشم.
چیزی که مطرح کردم یه فرضیه نیست ! الان در کشور های پیشرفته ای مثل آمریکا دارن از همین تئوری استفاده می کنن …،
شما برای اینکه بخواین مردم کاری رو انجام بدن ، باید اون رو اقتصادیش بکنید! عموم مردم ما به سلامتشون اهمیتی کمی میدن ، برای همین تبلیغات مربوط به سلامتی تقریبا تاثیری نداشته.
در حال حاضر هیچ کدوم از فرهنگ سازی ها و تلاش های اینگونه ای که برای کاهش آلودگی هوا شده ، برای مردم صرفه ی اقتصادی نداشته که بخوان بهش فکر کنن!
راستش خودم هم نمیدونم در حد تبلیغات چه ایده ای میشه داد که خصوصیاتی که میگم رو داشته باشه. ولی میشه از مهد کودک ها شروع شه. بچه ها ، مخاطب هایی با ذهن پاک هستن. برنامه ای بلند مدت برای نسل آینده، که البته از هر ۵ نفر شاید ۱ نفر تعلیمات در ذهنش باقی بمونه ، ولی همین یک نوع موفقیت هست.
به نظر من باید شبکه ای از سنسور ها در سر تا سر شهر پیاده سازی بشه و این شبکه آلودگی رو بسنجه و متناسب با این اطلاعات کنترل ترافیک به صورت پویا صورت بگیره نه اینکه وقتی آلودگی زیاد شد طرح زوج و فرد فعال و غیر فعال بشه. همینطور مسیر های مخصوص دوچرخه و موتور های الکتریکی ایجاد شود. مهم تر از همه فرهنگ سازی است. مانند نوشتن پروپزال که باید به خوانند اهمیت مسئله و
ضرورت اجرای طرح را خاطر نشان کرد، بایستی به جامعه ضرورت اجرای این طرح ها و وضعیت بحرانی کنونی را برجسته کرد.
تولید اتومبیل با حجم حداکثر 2 سرنشین. یا مثلا موتور با دیواره خارجی و ایمن. چون بیشتر اتومبیل ها تک سرنشین اند و باعث دامن زدن به ترافیک میشود. درجا زدن اتومبیلها در ترافیک آلودگی را بدتر می کند. به علاوه ماشین کوچکتر بنزین کمتر می سوزاند.
افزایش موقعیت های کاری و امکانات بهداشتی در شهرهای کوچک برای کوچ معکوس مردم به شهرهای کوچک و کاهش مسافرتهای درون شهری ایجاد و تبدیل موقعیت های شغلی دورتری تا حد ممکن خصوصا زنان که اگر در منزل باشند و مشکل جابه جایی فرزندان نباشد، توزیع عادلانه امکانات در شهر.
دولت چه میتواند بکند:
شاید ذهن همه دولت مردان و خبرگان در زمان افزایش الودگی فقط به این موضوع معطوف میشود. برای یک برهه کوتاه زمانی رفت و امدهای وسایل نقلیه را کم کنیم. مدارس تعطیللللللل و طرح ترافیک زوج و فرد بگداریم و مردم را تشویق به وسایل نقلیه عمومی کنیم.
میخواهم این پارادایم را در ابتدا بشکونم و نگاهی به استپ قبل این ماجرا بیندازم برای همین از شما این سوال را میکنم:
ما چکار کنیم که مردم کمتر در رفت و امد باشند؟ مردم به چه هدفی در رفت و امد هستند؟
وقتی در ترافیک سنگین یا مترو نگاهی به اطراف بی اندازیم با جمعی کثیر از کارمندان و کارگران مواجه هستیم که بعد یک روز سخت کاری در حال برگشت به خانه هستن و شاید از خیلی ها بپرسیم این قسمت راه خانه به کارشان سخت ترین مرحله کاری است بخش کثیری از این افراد در استخدام دولت هستند و این خستگی و الودگی (هوا و صوتی) که معلول مسیرشان است بهروریشان در محیط کاری و حتی خانواده تحت تاثیر قرار میدهد.
مترو تجریش به کهریزک -صادقیه به فرهنگسرا (شرق به غرب-شمال به جنوب) جزء شلوغ ترین خطوط متروست یک حسابدار از غرب به شرق در حرکت است تا به شرکت دولتی که در ان مشغول است برسد و یک حسابدار دیگر دقیقا با همان توانایی و تجربه از شرق
به غرب میرود.
این حسابدار مثالی از هزاران کارمند است.
بهتر است دولت در یک حرکت بزرگ به یک جابه جایی عظیم در بین کارکنانش بپردازد. لیستی از تمام کارکنان خود به تفکیک مهارت و تجربه و حقوق شان و منطقه سکونتشان تهیه نماید و هر پرسنل خود را در نزدیکی کار خود بگذارد. شاید زمان بر باشد ولی نتایج اینکار شامل:
می باشد.
یه بنده خدایی یه بار یه مثال قشنگی زد: یه فیل اگر بخواد تو یه اتاق جابجا بشه خیلی طول میکشه تا بتونه تغییر جهت بده ولی یه موش خیلی سریع میتونه این کار رو انجام بده.
تو این موضوعی که شما عنوان کردی به نظرم دولت حکم فیل رو داره. یعنی الان خیلی وقته که این موضوع مطرح میشه و با اینکه از لحاظ هزینه هم در بلند مدت خیلی به نفع کشوره ولی دولت تا بیاد این کار رو بکنه میترسم هممون معتاد آلودگی و ترافیک شده باشیم و دیگه نشه کاری کرد!!!
به نظرم اون موش هم میتونه عموم جامعه باشه، هم شرکتهای جدید و نوپایی که دارن شکل میگرن و میتونن از حالا تو این موضوع وارد بشن.
ولی الودگی هوا الان به مرحله ای رسیده که نش با جابه جایی یه موش به نتیجه ای رسید. اصلا موش و حرکتش به چشم نمیاد حتی روش هایی هم که دوستان میگن شامل دوبخش:
1_ترتیب دادن قانون یا سیستم تشویقی
2_فرهنگ سازی
و هممون میدونیم طبق نمودار تغیرات و زمان تغیر در فرهنگ زمان بیشتری میخواد این کار قدم بزرگی با نتایج بزرگی هم هست
اتفاقا خیلی هم به چشم میاد. نمونش هم همین مورد دوستان هلندی، واسه بحث دوچرخه که از خودشون شروع کردن:
« در دهه‌های 50 و 60 میلادی، کشور هلند با معضل افزایش تعداد خودرو و در کنار آن با آلودگی هوا مواجه شد. دقیقا مانند مشکلی که چند سال است در تهران و برخی شهرهای دیگر شاهدش هستیم. تعداد ماشین ها از تعداد آدم ها بیشتر شده بود. در آن زمان موجی ایجاد شد که مردم را به استفاده از دوچرخه سوق داد. نکته جالب این است که این حرکت از طرف خود مردم انجام شد. یعنی نگرانی در ارتباط با سلامتی و آینده شهر و کشورشان بود که باعث شد، دست به چنین کاری بزنند. این یعنی مردم باید برای داشتن هوای پاک تلاش کنند.»
حالا اینکه اونا هلندین و ما ایرونی و ما نمیتونیم و … که کلا یه بحث دیگست.
مشکل اینجاست که ما منتظر یه حرکت بزرگ از طرف یه جای بزرگ موندیم(اینجا مثلا دولت!).
کدوم نمودار؟
به نظر من در صورتی می تونیم استفاده از خودرو رو کاهش بدیم که در هفته یک روز
مشخص را برای دوچرخه سواری یا حتی استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده
کنیم و در آن روز هیچ کس از وسیله نقلیه اش استفاده نکنه وقتی تاثیرش رو
ببینیم قطعا شگفت زده می شیم همون طور که در هلند شهری وجود دارد که مردمش
اصلا ماشین شخصی ندارن و با دوچرخه به مقاصدشون می رسن. اونها براساس قراردادی
که در چند صد سال پیش تنظیم کرده بودن اینکار رو هنوز انجام می دن و به اون
پایبند هستند زیرا هر کدوم از شهروند های آن شهر خودشون رو نسبت به شهرشون
مسوول می دونن و درنتیجه همین باعث میشه که شهری عاری از آلودگی و صداهای آزار
دهنده ی بوق ماشین ها داشته باشند.
در مسیر های کوتاه از دوچرخه بجای خودرو استفاده کنیم.
در مسیر های طولانی از اتوبوس استفاده کنیم.
اگه عجله داشتیم از تاکسی استفاده کنیم.
به نظر من چون فعلا تعدار زیادی از مردم از خودرو های شخصی بر خوردار اند فقط یا دولت قانونی وضع کند که در مواقع خاص از خورد رو های شخصی استفاده صورت پذیرد و یا اینکه فرهنگ استفاده از خود را های شخصی توسط خود مردم ایجاد شود، فقط در مواردی خاصی استفاده از خودرو های شخصی مجاز باشد و در غیر آن فقط از تکسی های دولتی استفاده شود، مثلا در مواری که بیماری در فامیل رخ دهد تا اینکه به تکسی تلیفونی زنگ بزنیم از خودروی شخصی استفاده کنیم زودتر به شفاخانه خواهیم رسید و یا در روز های رخصتی با فامیل تفریح و گردش میرویم از خودروی های شخصی استفاده کنیم و همچنان در مواردی ضروری دیگر، که با این کار هم اقصاد کشور بلند میرود و مصارف نفت کمتر میشود و هم محیط زیست آلوده نگردیده و از هوای صاف و پاکی برخوردار خواهیم بود و همچنان نکته مهمتر وسیله نقلیه مان دیرتر استهلاک میشود. 
