کرونا!!
واژه ایی که قطعا همیشه در ذهنم تا لحظه مرگ باقی میمونه
این ویروس منفور به عمد یا غیرعمد تاثیری بر روی جهان گذاشت که اثراتش تا سالیان بعد همچنان باقیست ، اتفاق هایی رو به دنبال داشت که بشر هیچوقت تجربه نکرده بود و شاید هم هیچوقت فکرش نمی کرد ،
اما اگر بخوام نتیجه ایی که روی زندگی من گذاشته رو توضیح بدم شاید اونقدرا هم عجیب و غریب نباشه
۲ ماه قبل از اینکه زمزمه ویروس کرونا به گوش همه برسه ، میتونم بگم یجورایی تو خونه قرنطینه بودم!
بله شاید خیلی عجیب بنظر برسه اما این قرنطینگی نه به اجبار بلکه به خواست و رضایت خودم بود ، چند ماهی می شد که به همراه خانوادم به شهر دیگه ایی مهاجرت کرده بودیم
اوایل روزای خوبی بود اما کم کم تنهایی و غریبگی فشار زیادی رو بهم وارد کرد مخصوصا وقتی که هیچ آشنا و فامیلی توی اون شهر نداشتم…
من از ادم به شدت برون گرا، اهل معاشرت زیاد گردش و تفریح با دوستام تبدیل شده بودم
به کسی که دچار افسردگی شده بود و ترجیح میداد اکثر وقتش روتوی خونه بگذرونه و باکسی زیاد صحبت نکنه و تا وقتی که مجبور نشه جایی نره برای همین وقتی که کرونا با موج شدیدی وارد ایران شد همه قرنطینه شدن و خیلیا هاروخونه نشین کرد با این حساب تغییر ان چنانی روی حال من نداشت چون من به این تنهایی عادت کرده بودم.
اما بازگشت زمان به قول معروف سعی کردم با این موضوع چیل کنم و یجورایی باهاش کنار بیام ، شاید این اتفاق حق ما ادم هاست به این همه ظلم و بدی که نسبت به مادرمون زمین داشتیم ، خشم طبیعت گریبان گیرمون شده و چه بسا بسیاری از بیماری های موجود در جهان نتیجه همین رفتار نادرست ما با کره خاکی و موجوداتش باشه.
پس کرونا حالا حالا ها مهمون ما بود بنابراین نباید می گذاشتم افسار زندگیم رو دستش بگیره ،
برای همین معاشرتم با دوستام زیاد کردم ، رژیم گرفتم و ورزش میکردم
شروع کردم به خوندن و گوش دادن به کتاب ها و پادکست هایی که حالم روحیم بهتر میکرد
کانل های خبری روی گوشیم پاک کردم
اونقدر فضای توییتر و اینستاگرام واسم سمی شده بود که تا مدت زیادی کنارشون گذاشته بودم . این وسطا که خبرهای بد از هر طرف وارد میشد باعث شده بود بارها و بارها کم بیارم و بیخیال بشم گریه کنم و ارزو کنم همیشه توی غار تنهایم بمونم .
اما تنها چیزی که همچنان من رو صبحها از خواب بیدار میکنه و بهم یاداوری میکنه تو فقط یکبار قرار زندگی کنی ،باید تلاشت کنی و نباید کم بیاری ،باید شکرگزار این لحظه، چیزایی که داری، سلامتی خودت و خانوادت و همه ی عزایزانت باشی ٬٬امید٬٬ِ
امید به زندگی باعث شد باوجود کرونا من ادم مهربون تری بشم
محکمتر بشم و به راحتی نشکنم ، اگه سختی روزگار زورش به من چربید کم نیارم وعقب نکشم.
پس بله این جهان کرونایی باعث شده تغییر کنم و با همه ی بدقلقی ها و اتفاق های بدش
تاثیر مثبتی روی من بزاره و باعث رشدم بشه.
