تا حالا شده یه لحظه یاد یه چیزی بیفتی و بلند به خودت ناسزا بگی؟ همون حس رو میگم.
بله بسیار!
اما این از کجا ناشی میشه؟
بعضی وقتا گذشته رو الان و آینده آدم اثر داره، بعضی وقتا هم خیال می‌کنیم که اثر داره و حالمون گرفته میشه.
سطح این تاسف خوردن برای همه یکسان نیست، درسته؟
پس شاید شاید شخصیت و طرز فکر رو میزان تاثر و تاسف از گذشته اثر داشته باشه.
همه آدما حق اشتباه دارن و اشتباه فقط مال گذشته‌شون نیست.
وقتی اشتباهات گذشته‌ام رو مرور می‌کنم به شناخت بهتری از خودم می‌رسم و شاید بتونم تکرارشون نکنم ولی گاهی هم فقط شناخت خودت نیست، شرایط و موقعیت هم تاثیر داشته.
حالا چون تجربه‌ات بیشتر شده نمی‌تونی اون خود گذشته‌ات رو درک کنی یا بهش حق بدی!
داستان واقعا چیه؟
شاید آدم دیگه‌ای بشینه روبرومون بگیم بیخیال ولی دست از سر خودمون برنمی‌داریم، شاید باید این بیخیال رو از آدمهای دیگه بشنویم.
1 پسندیده