یکی از نکاتی که در این چند وقته برام سئوال شده اینه که در جامعه ایران چقدر وقت و انرژی فردی اهمیت داره؟ دلیل این سئوال سر موضوعاتی مثل تاکسی خطی یا موضوعاتی مثل صفهای بنزین برای یک باک با قیمت پایینتر، ایجاد شده. اینکه تعداد زیادی از افراد در جامعه الان به شدت از این طرف به اون طرف میرن تا چیزی رو با قیمت پایینتر بخرن. شما چه تجربه‌ای از هزینه برای صرفه‌جویی در وقت داشتین؟ کجاها ترجیح دادین هزینه بپردازین تا انرژی روحی‌تون حفظ بشه؟
دنباله‌ی موضوع چرا در کشورهای پیشرفته، خبری از تاکسی خطی نیست؟
من دانشگاه دومم و بی خیال شدم فقط بخاطر اینکه روزی 4 ساعت تو ماشین بودم ، یعنی اصلا نمی ارزه چند سال وقتم اینطوری تلف بشه بخاطر یک دانشگاه ، هزینه خوابگاه هم نداشتم که بخوام یک خونه بگیرم.
من ماشین دوست دارم ولی وقتی فکر می کنم که چقدر باید وقت من تو ماشین تلف بشه ( مثلا تو ترافیک ) میگم بی خیال با چرخ برو یا با موتور.
ولی این کارها بخاطر خصوصیت روانیه منه ،بیشتر مردم ایران چون سختی زیاد کشیدند مثل گرگ شدند کل روز تلاش می کنند تا یک تیکه گوشت بگیرند یعنی چیزی که دریافت می کنند بهای همون تلاشی هست که کردند.
زندگی سخت و کمبود منابع مردم و به این صورت بار میاره ، به اصطلاح زرنگ و همیشه در حال دویدن .
اخیرا انتخاب برعکسی انجام دادم: حاضر شدم هزینه روحی-ذهنی بپردازم تا پولم کمتر هدر بره! و اشتباه کردم 
. یادم رفته بود پول وسیله ای هست برای افزایش رفاه ذهنی و جسمیم.
چرا گاهی این رو یادمون میره؟ 
نکته جالبیه. البته به مشهدی بودن هم تا حدی ربط داره 
ولی بزارین اینجوری نگاه کنیم: شما چیزی رو که داشتین به پول تبدیل کردین و بعد پول رو برای به دست آوردن همون صرف کردین. چه چیزی در این بین ایجاد شده؟ من فکر میکنم این روال در سطحی وسیع در جوامع امروزی دیده میشه.
صرفا به عنوان یک نظر: در این بین، سرگرم شدین و این خوبه، حس کسب ثروت و کسب دوباره آرامش ذهنی رو به دست آوردین، این هم خوبه! اینها ممکنه انگیزه درونی برای این فرآیند باشه؟