بعد از دیدن این فیلم و این فیلم به این فکر افتادم که چه قدر یه فیلم مستند میتونه تاثیرگذار باشه هرچند جامعه به خواب زمستانی فرو رفته باشه (این ویدئوها کمتر از هزار بار دیده شده‌اند).
مردمانی که روزگاری کشاورزی می‌کردند الان حتی آب برای نوشیدن ندارند. از روستاهایی که روزگاری ساکنان زیادی داشته الان فقط چند خانواده فقیر بیشتر باقی نمانده. خانواده‌هایی که حتی از داشتن شناسنامه محرومند و بنابراین یارانه هم دریافت نمی کنند.
سری به دانشکده کشاورزی دانشگاه زابل زدم. مطالعاتشان بسیار بی ربط به شرایط اقلیمی منطقه است و کوچکترین کمکی به مردم ناحیه نمی‌کند. همه این مردم را فراموش کرده‌اند. مردمانی که بیشتر در نواحی جنوب ایران زندگی می‌کنند و حتی از آب آشامیدنی محروم هستند.
با ساختن فیلم مستند می‌تونیم ابعاد مختلف هدر رفت آب و غذا رو به مردم نشون بدیم. باید آینده خشک ایران رو براشون به تصویر بکشیم و توجه‌شون رو به اهمیت مساله جلب کنیم.
به نظر من الان زمان ایده‌های ناب و صنعتی برای استفاده از هدر رفت غذا نیست. برای حل این مشکل زمان زیادی باقی نمونده. دریاچه‌ها و رودخانه‌های اصلی‌مون در بازه زمانی ده سال خشک شدن. همین الان وقتشه که یه کاری بکنیم.
سلام ایده ی خیلی خوبیه و در کنار ساخت مستند باید به ساخت تیزر های تبلیغاتی و فیلم کوتاه و نمایش آن در تمامی رستورانها و راجع به ضررات هدر رفتن مواد خوراکی باید اقدام کرد و یا ساتن فیلم ها و بیشتر و موثر تر از اینها تبلیغات در فیلهای سریالی و سینمایی و فیلمهای ۱۰۰ ثانیه ایی باید انجام شود بنده ایمان فروغی این طرح را منباب تکمیل ایده مطرح کردم ممنون
واقعا این فیلم ها تکان دهنده بود. جایی که قبلا به انبار غله ایران مشهور بوده باید به دلیل تغییرات اقلیمی و خشکسالی به این شکل در بیاد که اصلا هم بعید نیست که تا چند سال آینده مساحت همچین مناطقی افزایش پیدا می کنه.
من یه چیزی که آزارم میده این هست که: حس می کنم خیلی در این زمینه شعار داده میشه و دغدغه اصلی کسی (جز چندتا فعال محیط زیست) نیست.
خوبی کار کردن رو یه قضیه ای مثل دورریز این هست که در دسترس تره و ما به عنوان مردم اختیار بیشتری روش داریم و در بلند مدت باعث ایجاد حساسیت میشه هرچند در نهایت چیزی که باید حواسمون بهش باشه اون چیزی هست که شما گفتید. اما واقعا به نظرم در مورد بحران آب این قضیه ای هست که حاکمیت با کمک مردم می تونه دست بذاره روش. ملاحظات جانبی هم زیاد داره و مهم تر از اون عزم جدی هست. این قضیه یا تبدیل میشه همکاری بین ملت ایران با خودش و ملت های همسایه و یا باید منتظر اتفاقات نه چندان خوب باشیم.
دوست داشتم کسی از بین صاحب نظرا اینجا بود تا بگه چکار می تونیم بکنیم؟ راه نجات کجاست؟ مطالعات چی می گه؟ با اجرای سیاست هایی که باعث کنترل هست و در بلند مدت باید اتفاق بیوفته چه دسته و گروه هایی و مشاغلی دچار بحران و نارضایتی میشن؟ چه راه جایگزینی برای این افراد وجود داره؟
اگر خیلی قبل تر از اینی که این فیلم می گه مردم رو به چه ابزار و علم و شغلی مجهز کرده بودیم الان خشکسالی انقدر اثر بد نگذاشته بود؟
از سیاستمدارها نمیشه انتظاری داشت. در همه جای دنیا سیاستمدارها حماقت‌شون رو نشون دادن. دولت ما حتی در حد شعار هم اقدامی انجام نداده. نمی‌تونیم منتظر اقدامی از طرف دولت بمونیم.
مردم باید دست به کار بشن به خصوص اونهایی که توانایی مالی دارند. هر اقدامی در این زمینه نیازمند فداکاری و صبر بالاس.
در یک کلاس درس، استاد با مثال زدن دریاچه ارومیه عواقب منفی منحرف کردن آب‌های سطحی رو به دانش‌آموزها یادآوری میکنه.
یک طرحی وجود داره که رییس جمهور (حسن روحانی) هم بارها بهش اشاره کرده. اسم طرح انتقال آب دریاچه خزر به استان سمنان هست. به نظرم کتاب‌های درسی باید به روزرسانی بشن به گونه‌ای که حتی یه سیاستمدار هم متوجه احمقانه بودن چنین طرح‌هایی بشه. نتیجه نهایی این طرح خشک شدن دریاچه خزر خواهد بود.
شاید حرف‌های من به نظر احمقانه بیاد اما توجه کنید که دریاچه آرال به اون بزرگی (توی کتاب جغرافیا نوشته بود چهارمین دریاچه بزرگ جهان) در بازه بیست سال کاملا خشک شد.
مقایسه دریاچه آرال در سال ۱۹۸۹ (سمت چپ) و سال ۲۰۱۴ (سمت راست).
منظورم مطالعه‌ای بود که به درد کشاورز بومی بخوره و بتونه توسط اون زندگی‌اش رو اداره کنه. توجه کنید که هامون کاملا خشک شده و کاشتن چغندر و ریحان در اون مناطق بی معنیه. کشاورزها اکثرا مهاجرت کردن و دامداری تنها شغلیه که باقی مونده.
پ.ن. البته بدون شک انتظار ندارم که دانشکده کشاورزی مستقیما با کشاورز در ارتباط باشه. اما جهاد کشاورزی باید به عنوان یه واسطه این کار رو انجام بده. اگه مطالعات مرتبط بود الان آب‌های سطحی مون از بین نمی‌رفت.
خیلی ایده عالی است و این کار باعث میشود که تمام مردم به افرادی فکر کنند که غذا ندارند و به مشکلات مواجه هستند البته اگر کاری کنیم که این مستند ها به دسترس عموم قرار بگیرد تا یک نتیجه عالی داشته باشیم.
در حرکتی برای ترویج و تبلیغ کاهش دور ریز غذا، برنامه محیط زیست سازمان ملل مسابقه بین المللی ویدئو و فیلم برگزار می کند.
موضوع ویدئو تبلیغ ضد دور ریختن غذا در هر مرحله از تولید، ارسال و مصرف غذا است.
علاقمندان می توانند آثار خود را پیش از 25 دی ماه در وبسایت 
ویدئوی ارسالی باید زیر 3 دقیقه، حرفه ای یا غیر حرفه ای باشند.
لازم به ذکر است در صورتی که اشخاص زیر 18 سال در ویدئوی شما حضور دارد، فرم واقع در