اخیرا ویدیویی از واکنش حسن ریوندی به اعتراض گروهی از تماشاچیان نسبت به تهویه ی نامطبوع و گرمای سالن محل اجرا دیدم.
بیاییم با جزییات بیشتر به این اتفاق نگاه کنیم:
اگر کل سالن را به عنوان جامعه ی ایران در نظر گرفته و حسن ریوندی چهره ی معتبر این جامعه باشد ( یعنی کسی که مردم به اعتبار او نسبت به انجام یک خدمت امیدوار شده اند ) و بلیط خریداری شده هم مصداقی از رای یا مالیات پرداختی در نظر گرفته شود، ریوندی در مواجهه با یک گروه منتقد که جسارت کرده و به او اعتراض می کنند سعی در موجه نشان دادن خود می کند و از عذر خواهی کردن تفره رفته و با تکیه بر تجارب قبلی اش تلاش می کند اعتراض شخص مورد نظر را بی اعتبار نشان بدهد ( در اینجا به نظر من نه با شوخی که با تمسخر طرف مقابل سعی دارد به نتیجه ی مطلوب برسد )
البته خنده های پس زمینه را هم نشانی از حمایت بخش قابل توجهی از چهره ی معتبر در نظر بگیرید.
قبلا هم شاهد چنین رفتار هایی بوده ایم مثل ماجرای زرشک فرزاد حسنی .
در این مورد اما شاید عده ای رفتار حسن ریوندی را مناسب بدانند و صرف بازگردادن پول برایشان کافی باشد اما اعتماد و زمان از دست رفته چه؟
تجربه نشان داده است که در جامعه ی ما مطالبه گر در بیشتر موارد با چنین صحنه هایی مواجه شده و اندک تلاش ها برای از بین رفتن این فضا با شکست روبرو شده اند.
حال پرسش دیگری مطرح می شود:
آیا راهی برای برون رفت از این شرایط و آموزش مطالبه گری و واکنش درست به خواسته های مطرح شده وجود دارد؟