سه تا مشاهده/تجربه رو میگم برای بردن شما به فضای ذهنم و بعد سوال اصلیم:
- یادمه در مرکز تحصیلات تکمیلی در علوم پایه، سیستم گرمایشی یا سرمایشی به صورت مرکزی کنترل میشد، در نتیجه اگه اتاقی بیش از حد تو زمستون گرم میشد، پنجره ها رو باز میکردن و یا برعکس تو تابستون، اگه کسی سردش میشد باز پنجره ها رو باز میکرد.
هر دو منجر به هدررفت بالای انرژی میشد. و گاهی هم که سیستم های گرمایشی دیر در زمستونها راه میفتاد، مناطق بدون افتاب دانشگاه بچه ها سرما میخوردن! و یا اگه سیستم های سرمایشی دیر شروع به کار میکرد، قسمت های افتاب خور دانشگاه میمردن از گرما و گرمازدگی.
-
تو سنگاپور، قضیه تقریبا مشابه بود. سیستم ها مرکزی بودن، و مهم تر اینکه پنجره های ساختمون ها قابل باز شدن نبود!
در نتیجه هیچ انرژی هدر نمیرفت و در ضمن اگه کسی سردش میشد (که همیشه میشد) با خودش ژاکت میاورد. یعنی تو سنگاپور که یه کشور استوایی هست، فقط یه جا لازم بود لباس گرم همراهت باشه، اون هم داخل ساختمونا و یا وسایل حمل و نقل عمومی بود. -
الان اینجا، در محیط کار اشتراکی مون، دکمه ی روشن-خاموش شدن چیلر تو اتاق هاست. و با اینکه پنجره ها باز شدنی هستن، از طرف مدیریت این کار ممنوع اعلام شده. در نتیجه در هر ۱۰-۱۵ دقیقه یه بار یکی میاد دکمه رو بسته به تمایل شخصی بالا یا پایین میکنه. تا دمای اتاق اگه سرده گرم شه و اگه گرمه سرد. این حالت سوم، نتیجه ش تقریبا قابل پیش بینیه: احتمالا قبل آخر تابستون، چیلر خراب میشه!
تجربه شما و منطق شما چی میگه؟ چه جوری میشه جلوی هدررفت انرژی رو گرفت، جلوی خرابی دستگاه ها رو گرفت، و در عین حال افراد به صورت بهینه تری از هوای مطلوب برخوردار باشن؟
اگه شما هم فکر میکنین، حالت شماره ۲، بهترین گزینه س، چه جوری میشه افراد رو مجاب کرد در تابستونا لباس گرم همراهشون داشته باشن؟