هر از چند گاهی خبری در رسانهها منتشر میشه که خبر از استفاده از خشونت علیه کودکان در مدارس داره. این اتفاقات کم و بیش در همه جای دنیا اتفاق میافتن. هدف اینه که احتمال وقوع اونها رو به حداقل برسونیم.
این اتفاقات رو میتونیم از ابعاد مختلف ِ فرهنگی، اخلاقی، روانشناسی، قانونی و بقیه بررسی کنیم. یکی از موثرترین راههای کاهش این مسائل تصویب قوانین حمایتی و اجرای اونهاست. در کنار قانون، آسیبشناسی و حل مسائلی که منجر به این خشونتها میشن اجرای قانون رو تسهیل میکنن.
و اما قانون چی میگه؟
مطابق ماده 77 آئیننامه انضباطی مدارس ، «اعمال هرگونه تنبیه از قبیل اهانت، تنبیه بدنی و تعیین تکالیف درسی جهت تنبیه ممنوع است». بر اساس ماده 74 این آئیننامه، «قصور و سهلانگاری دانش آموزان نسبت به انجام وظایف خود تخلف محسوب میشود. مدیر، شورای مدرسه، معاونان و مربیان موظفاند قبل از اعمال هر گونه تنبیه از وضع و موقعیت محصل آگاهی یابند و در جستجوی انگیزه و علت تخلف برآیند و نسبت به رفع آن اقدام کنند.»
پس از طی این مراحل در صورتی که روشهای تربیتی در دانشآموز موثر نباشد، ماده 76 آئیننامه انضباطی انواع تنبیه برای دانشآموزان را تعیین کرده. بر اساس این ماده «دانش آموزان متخلفی که راهنماییها و چارهجوییهای تربیتی، در آنها مفید و مؤثر نمیافتد، با رعایت تناسب به یکی از روشهای زیر مورد تنبیه قرار میگیرند:
- تذکر و اخطار شفاهی به طور خصوصی.
- تذکر و اخطار شفاهی در حضور دانش آموزان کلاس مربوط.
- تغییر کلاس، در صورت وجود کلاسهای متعدد در یک پایه با اطلاع ولی دانشآموز.
- اخطار کتبی و اطلاع به ولی دانشآموز.
- اخراج موقت از مدرسه با اطلاع قبلی ولی دانش آموز، حداکثر برای مدت سه روز.
- انتقال به مدرسه دیگر.»
اگر کسی از این حدود خارج شه به آموزش و پرورش معرفی میشه و نمیدونم دیگه چه اتفاقی میفته. اگر فرد جنایت (!) انجام داده باشه (یعنی استفاده از تنبیه بدنی) به دادگاه معرفی میشه در صورتی که والدین شکایت کرده باشن.
به نظر شما این قوانین چطور میتونن بهبود پیدا کنن؟ چه نقاط ضعفی دارن؟ چطور با استفاده از قوانین خشونت رو از مدارس حذف کنیم؟