هر سری که ایران به جام جهانی فوتبال می رسه، هم فوتبالیستا و هم مردم کلی جشن و خوشحالی میکنن. و دقیقاً هر دفعه که این اتفاق میوفته با خودم میگم ما ایرانیا زیادی این موضوع رو بزرگش میکنیم.
ولی دیشب بعد از بازی بین ایتالیا و سوئد وقتی دیدم این موضوع واسه هر دو این کشورها چقدر مهم بوده، تازه فهمیدم همه جای دنیا صعود به جام جهانی خیلی مهمتر از نتیجه گرفتن در این جامه. چرا؟
فکر می کنم جواب رو با واضح کردن معنای کلمه مهم در این پرسش می شه پیدا کرد.
رفتن به جام جهانی به صورت عرفی معادل داشتن یک کفی از استاندارد و دسترسی اولیه به مهم ترین ویترین فوتبال جهانه برای همین برای فوتبال های ضعیف تر مثل ما هیجان انگیز و برای فوتبال های قوی تر مثل ایتالیا حیثیتیه.
در واقع اگر ایتالیا به عنوان تیم اول از گروهش صعود می کرد به احتمال زیاد خبری از جشن و پایکوبی گسترده در مقیاس ملی نبود ولی وقتی ایتالیای بزرگ اون استاندارد حداقلی رو نمی تونه میت کنه طبیعیه که اونجا عزای عمومی باشه.
در واقع برای قدرتی مثل ایتالیا نرفتن به جام جهانی مهمه، به جهت بار حیثیتیش، ولی رفتنش طبیعیه و شادی ویژه ای نداره
به نظرم اون چیزی که برای سوئد هم مهم بود خیلی فراتر از رفتن به جام جهانی، سد کردن راه ایتالیا بود.
اینکه ایتالیای بزرگ با همه اراده و امکاناتش یک چیزی رو بخواد و تو در دو بازی راهش رو سد کنی و اراده ت رو بهش تحمیل کنی به این موضوع برای سوئد اهمیت دراماتیک داده بود و اگر مثلا سوئد برای رفتن به جام جهانی در دو بازی آخر لازم بود با رمانی رقابت کنه شاید یک دهم این هیجان و التهاب هم وجود نداشت.
شاید بشه رابطه ای بین جایگاه جهانی و این اهمیت پیدا کرد. کشورهائی که چیز زیادی برای عرضه در دنیا ندارن، به این مسائل خیلی اهمیت میدن و بیش از اندازه به اون نگاه میکنن. توی داخل هم به این میشه نگاه کرد که چه قدر تنوع سرگرمی هست. شادی توی اینجور مسائل، شاید از معدود زمانهائی هست که آدمها توی ایران میتونن با محدودیت کمتری میتونن بیان توی جامعه و خوشحالی اجتماعی داشته باشن. توی خیلی از مسائلی که الان به ظاهر اهمیت اجتماعی داده میشه، در اصل بهانه ای برای همین کار هست.
ایتالیا هم به همین دردها دچار هست. اتفاقا صعود نکردنشون بهشون این درس رو میده که به فکر ترمیم ضعفهاشون باشن.
البته شادی سوئد با شادی ما تفاوت نسبتا چشمگیری داره. اونا نتیجه سالها برنامه ریزی و کار رو جشن میگیرن و به کارآمدی سیستمشون امیدوار میشن ولی ما حتی در شادترین لحظه ها هم میدونیم که از اساس سیستممون درست نیست و صرفا میخوایم با موفقیت لحظه ای و بیخیالی میخوایم بپوشونیم این ضعفها رو.
واقعا اینطوریه؟
یعنی ما اگر از یک سوئدی بپرسیم چرا خوشحال میگه ما سال ها برنامه ریزی و تلاش کردیم و به اینجا رسیدیم و خوشحالیم که طبق برنامه هامون پیش رفتیم و نتیجه مورد نظر رو کسب کردیم
و اگر از یک ایرانی بپرسی میگه ما همینجوری شانسی شانسی اومدیم زدیم همرو ترکوندیم و اومدیم جام جهان ی و الان خوشحالیم که بقیه نتونستن طبق برنامه هاشون پیش برن؟؟
قطعا هر کشور و هر ملتی به اندازه درک توانایی و امکانات خودش برای این رویداد ها برنامه ریزی و هدف گذاری میکنه
ضعف شادی و پایکوبی در کشور ما محسوس و قابل قبوله ولی دلیل نمیشه که جنس شادی مردم خودمون را با دیگران متفاوت بدونیم . ریشه شادی خودمون رو ضعف و ریشه شادی اونها رو برتری بدونیم
رقابت در بین انسان ها و اکثر موجودات زنده از اهمیت بسیاری برخوردار هست چراکه خوب ها و بهترین هارو در هر زمینه مشخص میکنه
اهمیت بودن در جام جهانی هم ماهیت رقابتی و رقابت طلبی اون رو تایید میکنه
فوتبال یکی از نمود های رقابت در جهان هست و جام جهانی یکی از بستر های رقابت در فوتبال
رقابت همیشه و در همه زمینه ها لذت بخش هست و دوست داران خودش رو داره
صحنه نمایش هر چقدر بزرگتر باشه هیجان و اهمیت رقابت نزد عموم افزایش پیدا میکنه و جام جهانی فوتبال یکی از بزرگترین صحنه های جهان برای رقابت ورزشی محسوب میشه