آیا دلیل مصرف لوازم آرایشی و عملهای زیبایی غیر ضروری، فرهنگیه؟
چند سال پيش من با صورتم و چهرم خيلي حال ميكردم.
حتي در جواب اونايي كه ميگفتن دماغت رو عمل من تا قلمي بشه، خيلي با اعتماد به نفس ميگفتم مگه كلمي چشه؟؟؟
تا اينكه تو شرايط روحي خاصي قرار گرفتم، اون زمان نميدونستم چيه ولي وقتي دوستم جلوي آينه دماغم رو گرفت و گفت فرض كن اين شكلي بشي، تمام ايراد هاي دماغم واسم پر رنگ شد و بعد از ١٠ روز من يه جراحي سخت كرده بودم.
اون زمان به دلايلي اعتماد به نفسم كم شده بود و شكننده شده بودم، تنها راه حلش رو تغيير تو ظاهرم ديدم و هنوزم وقتي به بنبست ميرسم به خودم و آينه گير ميدم.
ولي لوازم آرايش رو دوست دارم چون با هر مدل آرايشي در روز، ميتوني حال خودت رو تو اون شرايط نشون بدي. درست مثل دختران غربي كه اين كار رو با مدل موهاشون ميكنن
قیمت لوازم آرایشی مصرف شده اصلا پایین نیست
البته تنوع قیمت بالایی دارند
ولی آیا استفاده از مداد 5 هزار تومانی و 500 هزار تومانی در زیبایی نهایی ایجاد شده تفاوتی داره
موضوع دوم
با انجام عمل بینی آیا تفاوتی در جامعه نسبت به شما ایجاد شد یا صرفا یک حس درونی بود که باعث شد با عمل بینی و تغییر در ظاهر چهره حس بهتری داشته باشید؟
آیا با توجه به ضرر هایی که لوازم آرایشی برای پوست و … داره مصرفش بصورت روز مره و دائم کار درستیست؟
جایگزینی برای آرایش و پیرایش خود در جهت رسیدن به آرامش خاطر دارید یا این تنها راه موجود است؟
اینکار رو میشه با لباس هم انجام داد؟؟
چرا در غرب (بصورت خیلی کلی) آرایش روزمره و غلیظ برای دختران باب نیست و آرایش های غلیظ رو مناسب افراد پا به سن گذاشته میدونن؟
چرا بجاری آرایش اونها بیشتر به مدل موها و لباس اهمیت میدن
البته منظورم اصلا این نیست که اونها آرایش نمیکنند یا بهتر میکنند یا همچین مواردی
ممکنه یک پسر هم همین دیدگاه رو به آرایش داشته باشه؟
نظر شما در مورد پسری که از آرایش های عرفا زنانه برای تغییر در چهره ، پوشاندن عیوب یا زیبا تر نمایش داده شدن استفاده میکنه چطور است؟
این سئوال خوبیه. من فکر میکنم لزوما به معنای خوب یا بد بودن ما یا غربیها نیست، بلکه تفاوت در معیار زیبائی خانمها در فرهنگهای متفاوت باعث این مسئله میشه. در فرهنگ شرقی زیبائی صورت جایگاه خاصی داره و به همین خاطر تلاش زیادی برای اینکار انجام میشه.
اول از همه بايد بگم كه همه لوازم آرايشي ها مضر نيستن، مثلا كرم پودر داراي spf يه محافظ خوب واسه پوست و جلوگيري از سرطان هستش، رژ لب ويتامينه يه بوم لب به حساب مياد و محافظ هم هست، و خيلي موارد ديگه
اما بعد از عمل بيني، حس خودم بهتر شد، نظرات ديگران متفاوت بود ولي من احساس بهتري داشتم به آينه ها
در مورد اينكه فرموديد با لباس هم ميشه احساسم رو بيان كنم اجازه بديد بگم نه متاسفانه نميشه، تو جامعه ما لباس زن ها يه فرم خاص داره، مثلا واسه سر كار رفتن من هميشه ناچارام شبيه بيوه زن ها، لباس هاي تيره بپوشم، يادمه بعد از فوت مادر بزرگم، خواستم يه جور متفاوت باشم، ديدم لباس هر روزم شبيه عزادارهاست، واسه همين از آرايش مات فقط استفاده كردم، اينجوري هركس من رو ميديد متوجه ميشد كه الان من يه عزادار واقعي هستم، روزي كه ميخوام قدرتمند جلوه كنم فقط ميتونم پاشنه كفش رو بلند كنم كه اونم با توجه به ساعت كاري غير ممكنه كه بتونم ١٠ ساعت پاشنه بلند رو تحمل كنم.
واقعا جاي مانور دادن با لباس وجود نداره تو اين جامعه.
حتي وقتي ميخواي مرخصي بگيري هم مدل آرايش هست كه كمكت ميكنه، با كمك لوازم ارايش ميتونه يه چهره مريض بسازي، مثلا كرم پودر رو روي لبم ميزنم كه صورتم رنگ پريده بشه، سايه رو زير چشم، كه به نظر زير چشم هام گود بياد اينجوري هر كس ميبينه نگران ميشه و راحت بين ٢٤ تا ٧٢ ساعت مرخصي رو شاخش هست
خلاصه باور كنيد لوازم آرايشي صلاح ما خانم هاست يا بهتره بگم حداقل واسه من اينجوريه.
آرایش یا جراحی برای هر کیفیت پوست و شکل صورتی لازمه؟
منظورم اینه که ملاکهای زیبایی که از بیرون تعیین میشن و معمولاً قالبهای تکراری دارند، سلیقهها رو از بیرون تعیین میکنه و تغییر میده و شاید یه جورایی با روان آدمایی که نمیخوان این ملاکا رو بپذیرن بازی میشه.
کاربردهایی که برای آرایش بیان کردید، جالب بود.
من تقریباً خیلی کم به این شکل از تغییر چهره و ظاهر اهمیت میدم. بیشتر برای رفع عیوب جزٸی به آرایش رو میارم، مثلاً اگه گوشه یه ابرو خالیه برای تقارن.
راستش دوست دارم رنگ و روی طبیعی افراد با سلامتشون تعیین بشه، مثلاً با ورزش و استراحت مناسب و تغذیه و عدم استرس و پرهیز از آفتاب شدید و . . . .
و چون همه اینا باهم مهیا نیست به کرمی برای پوشش و رنگی کم برای لب که شبیه مریضا نباشم، اکتفا میکنم. میدونم که الان تعداد خانومایی که آرایش ندارن خیلی کمه. اینکه زیبا به نظر برسی هم شاید جزٸی از حقوق متقابل شده، چون بعضیا بهت توصیه یا تأکید میکنن.
و من در این شرایط به حال آقایون غبطه میخورم که دردسر کمتری دارن. حداقل در جامعه ما واقعاً دردسر لباس و ظاهر و آرایش و تزیینات خانما رو ندارن، وقتشون رو برای این مساٸل نمیذارن، اگه یه خانم باشی و علاقه زیادی به علایق خانما نداشته باشی و مجبور به حضور در جمعشون (مثلاً مهمونی یا مجلس عروسی و . . . ) باشی، سخته.
راجع به جراحیها هم ترمیم میتونه دلیل خوبی باشه و رفع عیوب و تغییر شکلِ مطلوب، ولی باز هم مقاومت میکنم، و دلگرمیم آدمای موفق و مٶثر با بینی بزرگ یا عیوب ظاهریِ دیگست، بعضی خانوما(مثلاً بعضی سیاستمدارای خانوم یا دانشمندا که سرشون شلوغه یا . . . ) حتی سپیدی مو و چروک صورت رو که نشونه طبیعیِ گذر عمره به راحتی میپذیرن، من البته تا این حد متفاوت بودنم برام سخته، یعنی با رنگ کردن موی سپید یا به تعویق انداختن چین و چروک پوست تا حدی موافقم.
یه مشکل دیگه اینه که اگه بخوای به شکلِ مطلوب خودت و جامعه دربیای باید به چنتا جراحی تن بدی، بعدشم شاید سلیقه خودت و جامعه عوض شه و دوباره روز از نو روزی از نو، پس بیخیال شدن آسونتره.
عدم خود باوری و اعتماد به نفس از دلایل تغییر ایجاد کردن افراد در ظاهرشونه تا با توهم بهتر دیده شدن قدری احساس بهتری داشته باشند. به نظر من اشتباه واقعا بزرگی است. پیراسته و تمیز بودن با زیبا و جذاب مصنوعی به شدت متفاوت است و عواقب متفاوتی نیز دارد.
عمل های زیبایی غیر ضروری به چی میگیم؟ شاید باید اول این تعریف بشه. یه چیزایی به نظر ما غیر ضروری هست ولی یک فردی تمام عمرشو به دلیل کمبود اعتماد به نفس بالقوه یا تحمیلی! با تصور نقصی زندگی میکنه که الان اون عمل زیبایی میتونه براش خیلی ضروری باشه.
اگر از نظر ما غیر ضروریه؛ مثل دوستی که خودم داشتم و چهره ی واقعا زیبایی از نظر همه داشت ولی بینی اش رو عمل زیبایی کرد که حتی تغییر چندانی در چهره ش ایجاد نشد ولی خودش احساس خوبی پیدا کرد.
علت هاش متفاوته. گاهی تحت تاثیر محیطه مثل همسالانی که همه عمل زیبایی کردند! یا همسالانی که فرد رو به خاطر بینی یا فکش یا هرچیز دیگه مسخره میکنند! گاهی بخاطر مشکلی هست که فرد با خودش داره در واقع تصورش از خودش دارای مشکل هست و این مورد رو درباره کسانی میبینیم که مداام در حال انجام عمل های زیبایی مختلف هستند!
اما مقوله ی آرایش علل مختلفی داره که نمیشه همه رو با یک چشم دید.
خانم ها دوست دارند زیبا باشند. از قضا آقایان هم دوست دارند که خانم ها زیبا باشند. این میتونه سهمی در این مسئله داشته باشه.
فرهنگی که از ابتدا خانوم خوشگله و سیندرلای خوشگل و زیبای خفته رو در ذهن دخترها ایجاد میکنه، ذهنیت اونها رو در جهت لزوم زیبایی برای یک دختر تمام عیار بودن میسازه. که امروزه نظر بر این هست که بچه هاتون رو با ظواهر و الگوسازی های اشتباه گمراه نکنید بلکه اون ها رو با اعمال درست تشویق و هدایت کنید.(مثل تاکید بر توانمندی کودک به جای تاکید بر خوشگلی او)
از طرف دیگه، همه ی افراد تمایل دارن که نواقص ظاهریشون رو برطرف کنند و جذاب تر و زیبا تر باشند. همانطور که آقایون با مدل مو و ریش، جلوه ی صورتشون رو تغییر میدن، خانم ها هم همونکارو با ارایش چهره (تنها حوزه ی در اختیار) انجام میدن. به احتمال قوی اگر آزادی پوشش مو وجود داشت، آزادی عمل خانم ها برای زیبا بودن، به کاهش ارایش های افراطی صورت منجر میشد.
پس فکر میکنم جواب سوالتون این باشه بله.سبک زندگی ما، عادات شرعی و عرفی ما، تصور ما از زن ایده آل و … فرهنگ ما رو ساخته و فرهنگ ما تاثیر مهمی روی این مسائل داره. هرچند اهمیت عوامل شخصیتی و فردی هم به قوت خودش باقیه.