اوکی قبل از هر چیزی بگم . منظورم عشق به کار ، عشق به درس ، عشق به مادر پدر و … نیست .
منظورم اون عشقیه که براش کلی آهنگ خوندن ، همون عاشق شدنی که فرهاد رو کوه کن کرد تا بعدا یه شاعر عاشق در مدحش بنویسه "همچون فرهاد بود کوه کنی پیشه ما / کوه ما سینه ما ناخون ما تیشه ما !"
همون عشقی که رمئو بخاطرش مرگش رو جعل کرد و ژولیت بخاطرش واقعا خودکشی کرد و وقتی رمئو دید ژولیت خود کشی کرده اینبار واقعا دق مرگ شد !!
یادتونه یه دوستی داشتم که تو این سوال قرار بود از یه نفر جدا بشه و راهنمایی میخواست ؟
دوستم رابطه رو تموم کرد . بعد از چندین ماه تنهایی و فضا دادن به خودش و مهم تر از اون فراموشی آدم قبلی (که به نظرم پیشنیاز یه رابطه جدیده !) دنبال یه فرصت جدید میگرده و امشب راجع بهش با هم صحبت میکردیم و واقعا تو این مورد هیچ تجربه ای نداشتم که بهش منتقل کنم و برای خودم هم سوال شد که آیا :
- اول این که اصلا چنین عشقی وجود داره که آدم بتونه اینقدر عاشق بشه ؟
- دوم این که عشق فقط یه بار اتفاق میوفته یا ممکنه آدم بازم یه نفر رو حتی بیشتر از عشق اولش دوست داشته باشه ؟
- بعد این که آیا میشه کاری کرد که آدم احتمال عاشق شدنش بیشتر بشه ؟
- در نهایت این که هر رابطه ای شروع یه سرمایه گذاری عاطفی هست . چطوری اطمینان حاصل کنیم که این سرمایه گذاری درست انجام شده و قراره نتیجه بلد مدت داشته باشه ؟
شاید ادمشونو پیدا نکردن.