میخوام طرح مسئله ام رو با یه رویداد واقعی شروع بکنم تا عینا مسئله ای که توی ثبت رویدادها وجود داره رو براتون تشریح کنم. تجربه شخصی
روستای خواستگاه من یه روستا بوده که به دلیل اینکه از اواخر دوره رضاشاه تحت پیگیری اداره اوقاف قرار گرفته نتوسته خیلی از زمینها و خونه هاشو ثبت محضری کنه. تا یه سال قبل که این دعوی حقوقی برطرف شد و در نتیجه مردم میخواستند تمامی زمینها و ملکهاشون رو ثبت کنند ولی چون یه گاف خیلی بزرگ بین این دوره های تاریخی وجود داشت و چون مردم نتونسته بودن زیمن هاشون رو ثبت محضری تحت شریاط به روز حقوقی کنند خیلی از سندها رو خودشون نوشتن که طبیعتا با دستور زبان تاریخی همون موقع ها این اتفاق افتاده. حال تمامی فرزندان که هیچ ولی نوه های اهالی که حالا خودشون بزرگ شدن تو فهمیدن این اسناد خیلی خیلی مشکل دارن و در نتیجه نمی تونند از اسناد مکتوب زمانها قبل خودشون استفاده کنند. و یا برخی از این اسناد گم شده و در نتیجه درگیری هایی زیادی به وجود امده .
البته در ابتدایی تغییرات زمان رضا شاه تمامی امکان روستایی پلاک گذاری و ثبت شده ولی با توجه به عدم به روز رشانی اونها قابلیت استفاده چندانی نداره.
اینها گوشه ای از یه مسئله اساسی تو ایران خودمونه که ماها تو زندگی روزمه مون باهاش درگیریم. این برای من همیشه سوال بوده که سوالی اینکه ماها تجربیات رو به روز کنیم باید هر از چندگاهی اونو بروز اوری کنیم و یا اونو تو ساختارهای جدید بنویسیم تا برای نسلهای بعدی هم قابل خواندن باشه و یا اگه اسنادی بدرد نخور هستن رو به دور بریزیم. شما چه اپ یا سختاری رو برای این موضوع پیشنهاد میدید.
ایده
ایا میشه اپی طراحی کرد که ادمها بتونن با استفاده از اونها اسناد قدیمی رو بخونند و یا حتی یه ساختار ابری مجازی بود که میشد از خرابی اسناد قدیمی جلوگیری کرد. چراکه شاید بخش زیادی از مشکلات ما در این زمینه سوای اینکه تجربیات رو نتونستیم ثبت کنیم بیشترش نتونستیم اونهایی رو که داشتیم نگهداری کنیم.
شما چه تجربیاتی اینگونه داشتید که مثلا برای عدم ثبت درست و یه عدم به روز رسای شیوه ثبت بخش زیادی از اطلاعات از دست رفته. و به شنر شما چطور میشه همیچن اپی رو طراحی کرد و تجاریش کرد؟
توی پرانتز
حتی نگهداری نادرست از یه کد برنامه نویسی هم میشه جز این ساختار بندی قرار بگیره و یا هرچیزی به این صورتی
ایده خوبی ولی خوب الان قراره کی نگهش داره و کی مانع از دست درازی به این اسناد شه، چون با اسکن کردن راه برای دست درازی به متن سند باز میشه و اثبات این قضیه هم خیلی خیلی سخت میشه.
این ایده وجود داره ولی تصور کنین شما از روی یه سندی عکس می‌گیرید که نسل های بعدی با خوندن اونها نمی تونند اونها رو تحلیل کنند و یا اصلا به درد نسل بعد نخوره. و تازه تصور کنید که توی گوشی های مردم چقدر میتونه عکس جا بگیره.
این دستکاری اطلاعات از طرف کاربرها، برای هر نوع سندی میتونه اتفاق بیفته: نوشته، عکس، فایل های کامپیوتری، ویدیو، … .
الان من کمی با موضوع سوال ارتباط برقرار نکردم: ۱. دنبال روش جدیدی برای ذخیره سازی و محافظت اطلاعات قدیمی هستی ۲. و یا دنبال روش جدیدی برای خوندن اطلاعات قدیمی که الان دیگه خوانا نیستن؟
من دنبال سازوکاری امن برای بروزرسانی اطلاعات و تجربیات هستم این سازوکار مثلا میتونه تایید کنه که فلان تز ارش دیگه معنیی نداره توی کتابخونه نگه داری بشه چون توی تزهای دیگه مطالبش اومده و یا فلان سند تاریخی منسوخ و بدرد نخوره. میتونه بگه این حجم از کاغذ تو پستوی خونه ها خیلی هاشون بدرد نمی خورن و یا مثلا سندی که با رسم الخط زمان رضا شاه نوشته شده باشه رو اصلاح کرد.
اینکه ما صرفا از این اطلاعات یه اسکن بگیریم نمی تونه مارو به این برسونه که ایا اطلاعات و تجربیاتمون بدرد بخور هست با نه.در ضمن مثلا برای یه سند تاریخی نمیشه به راحتی توش دست برد چون با ابزارهای خیلی ساده میشه به راحتی این موضوع رو دریافت کرد بنابراین این سازوکار باید خیلی خیلی امن باشه.
استفاده از جمع برای چنین چیزی میتونه مفید باشه. مستندات زندگی یه نفر زیادن و در ضمن برای خود شخص مستند کننده شاید راحت نباشه خوندن و نقد خودش.
مثلا در جامعه ی کدزن ها با کمک بسترهای تحت وب برای به اشتراک گذاری مستنداتشون و گرفتن نقد و فیدبک از هم مستندات خوبی جمع شده. الان اتفاقا به بستر مستندسازی استک اور فلو رسیدم که از خود جمع کمک میگیره تا محتوایی که نیاز به بهبود دارن رو مشخص کنه:
به خودت و یا ادمین های بستر مستندسازی خبر میدن.