بزارین از یک مثال بسیار معمول شروع کنم. فرض کنین شما نمیدونین که تمایل به غذا یک خصوصیت ذاتی انسان هست. وقتی که گرسنه میشین دچار دردسر میشین و به تدریج بین این دوراهیِ ذهنی گیر میوفتین که آیا این ضعف من هست یا نه. چطور میشه فهمید که این خاصیت فردی، نقص هست یا خصوصیت ذاتی؟ رواج عمومی میتونه یک راه باشه. به جز این روش چه چیزی مهمه؟ آیا عدم رواج منکر ذاتی بودن هست؟
کمی مسئله رو پیچیده‌تر کنیم. فرض کنین یک خصوصیت رفتاری در فرد یا افرادی وجود داره. وقتی با این خصوصیت برخورد می‌کنیم چطور بفهمیم که نقص هست یا ذاتی؟ نکته مهم و متفاوت در این هست که آموزش و دیدگاه رایج اثر بسیار زیادی در این ارزیابی داره و کار رو بسیار سختتر میکنه. یعنی آموزش میتونه رواج رو از بین ببره و هنوز ذاتی بودن به جای خودش باقی باشه!
دنباله‌ی موضوع با هوچی‌گری در فضای مجازی چطور برخورد کنیم؟: