تفریح فقط به
بیمارستان‌ها، کودکان کار، نیازمندان، پرورشگاه‌ها، و … نیاز به پول دارند.
چطور میشه چنین روش‌های خرج کردن پولی رو برای افراد به تفریح تبدیل کرد؟
من فکر میکنم که کارهای عام المنفعه نیاز به حس نوع‌دوستی، وظیفه اجتماعی و چیزهائی از این قبیل داره نه تفریح. انتظار حس درست برای کار فعالیت متناسب با اون حس، خیلی فواید داره، از سرخوردگی متولیان کار جلوگیری میکنه، حس درست با پاسخ مناسب در جامعه تقویت میشه و اینکه اگر کار متناسب انجام نمیشه، هشداری برای جامعه است که این قسمت از روح اجتماعی به شدت ضربه دیده.
سئوال شما هم احتمال به این دلیله که جامعه ما از این نظر در حالت هشدار قرار داره و باید به صورت اساسی در موردش فکر بشه نه اینکه با تلاش برای انگیزش غلط، هم مسئله پیچیده‌تر بشه، هم به آزادیهای فردی افراد لطمه بخوره. به نظرم برای دیدگاه درست در این مورد توضیحات این موضوع کمک میکنه تا بفهمیم در کجای هرمِ نیازهای انسانی خللی به وجود اومده که حس نوع‌دوستی به این شدت ضربه دیده.
شاید استفاده من از کلمه تفریح کمی اشتباه باشه که قبول دارم ولی منظورم لذت بخش بودن واحساس خوب در کمک به نیازمندان و و… بوده
من با تائید گفته های یوسف خان اضافه میکنم که اگر در جهت تعالی و کمال انسانیت بکوشیم حس نوع دوستی و کمک و معاونت خود بخود پیدا میشود و البته اگر کسی لذت کمک به همنوع را چشیده باشد میداند که چی حس زیبایی در درون انسان پیدا میشود، که خیلی تفریح ها به اندازه آن لذت ندارد، انسان نوع دوست وقتی به همنوعش معاونت میکند احساس فخر احساس کرامت میکند و این احساس خیلی زیباست اصلا خود معاونت کار پسندیده ای است و اما بد بختانه هر کسی نمیتواند ازین لذت بهره مند شود، انسانی میتواند ازین لذت بهره مند شود که به انسانیت میاندیشد و وجدان بیدار و آگاه دارد.