خیلی وقتها توی زندگی و کار، به این نیاز داریم که از تجربه‌ای استفاده کنیم که در واقعیت برای ما اتفاق نیوفتاده. جدا از مسیرهای معمول درک تجربیات، شاید روشهائی از سینما بتونه کمک کنه که بتونیم درکی نسبتا واقعی از تجربه موردنظر به دست بیاریم. بازیگری متد با همین دیدگاه در سینما باب شده. از این روش در چه جاهائی از زندگی و در چه کارهائی میشه بهره برد؟ چه ایده مشابهی برای رسیدن به هدفِ درک واقعی‌تر تجربه به ذهنتون میاد؟
دنباله‌ی موضوع چطور میشه روش بازیگری متد رو وارد سینمای ایران کرد؟