در جستجوی محتوای خوب راجع به کتاب ها بودم که جایی خوندم که گوته، شاعر آلمانی، یک سال تمام کتاب اخلاق اسپینوزا رو در جیبش حمل میکرده و بارها در اتوبیوگرافی خودش از این کتاب نقل قول کرده.
برام جالب توجه بود، و کمی عجیب. از این نظر که تا الان خودم با هیچ کتابی چنین برخوردی نداشتم. و حتی به نظرم بهترین کاری که میشه با یه کتاب کرد، این هست که بعد از خوندن به دست نفر بعدی برسونیمش تا مسیر تاثیرگذاری خودش رو طی کنه.
###پرسش
تا حالا کتابی رو به دلیل محتوای خوب و تاثیرگذارش حتی بعد از خوندن، همراهتون داشتین؟ طوری که نخواین از کتاب جدا شین؟ چه کتابی؟ از تجربه تون بگین.
من در مورد کتابهای راسل به خصوص “سازمان و آزادی” این احساس رو داشتم. متن فوق العاده و ترجمه عالی. مطالب تاریخی و اجتماعی به سبکی ارائه شده که از رمان هم جذابتره. تعادل بین کیفیت مطالب و احترام به ذوق خواننده (برخلاف اکثر نویسنده های فلسفی و اجتماعی) تو این کتاب کامل رعایت شده.
بله، کتابهایی بوده که چند بار خوندمشون. مثلا یکی از این کتاب‌ها رنج‌های ورتر جوان اثر گوته بود که همیشه در کیفم داشتمش. یکی دیگه هم یادداشت‌های زیرزمینی اثر داستایوفسکی یا مرگ ایوان ایلیچ اثر تولستوی. اکثرا کتابهای کوچکی هستند اما تاثیر عمیقی روی آدم می‌گذراند.
این حس رو تا به حال نسبت به بعضی کتاب ها داشتم اما به چند دلیل برام امکان پذیر نبوده که دنبالم ببرم:
باید یه قفسه کتاب با خودم جا به جا می کردم. خیلی از موضوعات که برای آدما پیش پا افتاده هست برای من نکات طلاییه و خیلی کتابا برام آموزنده بوده.
سریع یادم میره تو کتاب چی نوشته بود. اگر قضیه خیلی مهم باشه که می چسبه به قسمت پاک نشدنی مغزم و یا اینکه خیلی اوقات هم در دفترچه ای شده به اندازه یکی دوکلمه که من رو یاد موضوع بیاندازه ثبت می کنم. به همین خاطر دفترچه رو نگه میدارم نه کتاب ها رو.
کتاب های خودت باش از اقای گل محمدی و اقای ارمین! کتاب هایی بود که حس ارزشمندی وزندگی واقعی رابه من نشان داد زیرا درهر جمله ی کوتاهی که در کتب موجود بود میشد به ماورای انچه که هست پی برد…بهترین حس راان موقع تجربه کردم.
دوچیز از انسان فرد بزرگی میسازد:۱-عشقی بزرگ ۲-کتابی بزرگ
