بعضی خدمات قابل بازطراحی در رستوران ها که پیش از این تست شدن و جواب پس دادن به این شکل هستن:
ارایه ساندویچ ها یا پرس های برنج در سه سایز مختلف با قیمت های مختلف (مردونه، زنونه، بچه گونه! این البته ممکنه توهین آمیز تلقی بشه برای بعضی خانوم ها بنابراین شاید بهتر از این تفکیک ها اسم آورده نشه).
توضیح این که این ایده زمانی به ذهنم خطور کرد که مشتری ساندویچ هایدا بودم و هیچوقت نتونستم یه ساندویچ رو کامل بخورم ولی همیشه مجبور بودم پول کاملش رو بدم و نصف دیگه ساندویچ رو یا با یکی شریک شم یا … .
واحد پلو در رستوران ها از پرس به کفگیر تغییر کنه. یعنی قیمت هر کفگیر در منو وارد بشه تا اگر کسی نخواست یه پرس کامل بخوره این امکان رو داشته باشه.
برای خانواده هایی که به رستوران مراجعه میکنن امکان سفارش دادن غذای دیسی به جای پرسی فراهم بشه. اینجوری مابقی غذای دیس یکجا دست نخورده ست و میتونن به راحتی اون رو بسته بندی کنن و با خودشون ببرن. در حالی که اگه همون غذا در بشقاب های مختلف باشه ائن ها رو سر هم نمیکنن ببرن طبیعتن!
یه کار دیگه هم میتونه این باشه که نفری یه کفگیر تو بشقاب ریخته بشه و بعد گارسون با یه دیس بیاد سر میزها و برای کسی که تقاضای بیشتر داره برنج بریزه. یه چیزی شبیه کاری که تو بعضی عروسی ها و مجالس انجام میشه.
گذاشتن یک دیس خالی بزرگ و یک کاسه بزرگ خالی روی میزها : اکثرا توی سلف که غذا می کشند با این که بچه ها میگند که غذای ما رو کم کنید ، میزان کم کردن مطابق اندازه ای که در ذهن درخواست کننده ست، نیست. شاید گذاشتن ظرفهای خالی کمک کنه که غذای اضافه رو قبل دست خورده شدن برگردونند.
این ایده توی یه رستوران توی فرانسه بود(هرچند فکر می کنم باعث هدر رفت اب و مواد شوینده بیشتر میشه) :
ظرف غذا دوتا جا داره، وقتی غذا کشیده میشه، بعدش این شما هستید که تصمیم بگیرید چقدر از اون غذا رو به مکان دوم در همون ظرف منتقل کنید و بخورید ،شکل این دومکان هم متفاوت هست. مثلا همیشه در بخش دایره غذا کشیده میشه، خورنده غذا رو به بخش مربع منتقل می کنه و بعد می خوره. (یه طور کد گذاری هست)
تغییر اندازه بشقابها: ادمها اندازه بشقابشون رو خودشون انتخاب کنند، قبل این که غذا کشیده بشه.
همه اینها لازمه اش اینه که مدل ذهنی ادمها رو تغییر داد بدون این که توصیه ای بهشون کرد.
مثالش : شما توی یه رستوران که اردور خوری داره بنشینید و فقط رفتار مردم وقت کشیدن اردور تماشا کنید، بشقاب کوچک هست و ادمها حتما غذا هم سفارش دادند. با این که بشقاب اردور کوچک هست انقدر پر میشه که قابل تصور نیست.
گاهی این دلیلش اینه که بعضی خانواده ها یه اردوور می گیرند برای همه و اکثرا تا اخرش خورده میشه
اما گاهی دیده میشه که بعضی خانواده ها به تعداد افراد اردوور و غذا میگیرند. تقریبا سه چهارم اردوور دست نخورده می مونه و روانه زباله دونی میشه.
تو هایپراستار غذاهارو کیلویی (و گرمی) میفروشن، چرا رستوران ها هم همین کارو نکنن؟
مثلن میتونن توی منو شون کالری حدودی و قیمت هر 100گرم غذا رو جلوش بنویسن که بدونیم چند گرم کافی مونه. (مثل کاری که الان تقریبن همه مواد غذایی بسته بندی میکنن.)
البته برای اینکه احساس سیری کنیم باید یه حجمی از معده مون پر شه! یعنی مثلن ممکنه ما 50 گرم گوشت کافی مون باشه تو یه وعده از نظر کالری، ولی وقتی خوردیمش احساس سیری نکنیم. یه فکری هم به حال این باید کنن… مثلن زیاد از سبزیجات تو غذاهاشون استفاده کنن.
در مورد رستورانی شنیدم که غذاهاشو، اگر اشتباه نکنم، با عنوان “چارک” میفروشه. اینجوری که مشتری میتونه هر چند نوع غذایی که میخواد با حجم یک چهارم پرس اصلی سفارش بده.
مثلا میتونم سه چارک از یک تا سه نوع غذا سفارش بدم. که به نظر من مشتری هم تنوع تو سفارش جالبه، هم انتخاب حجم غذا توسط خودم.
خیلی باید در این زمینه فرهنگ‌سازی بشه. هنوز خیلی ها از اینکه مازاد غذاشون رو بخوان ببرن خجالت میکشن یا این کار رو بی کلاسی میدونن. در صورتی که بهترین کار اینه که نذاریم چیزی دور ریخته بشه. میشه غذاهای اضافی رو به حیوانات بدیم یا اگه دست خورده نیستن به بچه های کار بدیم تو مسیرمون.
