از دید من اینستاگرام محلی برای ساخت برند شخصی هست. در حالت عادی در جامعه برچسبهای مختلفی روی اشخاص زده میشه که خیلی اوقات با چیزی که شخص دوست داره باشه فرق داره یا تناقض داره.
اینستاگرام کمک میکنه جاهایی که دوست داری مشخص بشه رو به دیگران با قدرت تصویر نشون بدی.
همین طور هنر دیگران رو در پستهاشون ببینی و استفاده کنی.
کمک میکنه تمرین کنی خودت رو نشون بدی. حتی وقتی به اجتماع واقعی دسترسی نداری. مثلا نیمه شب.
از طرف دیگه گاهی، حرفت رو با زبان عکس بیان کنی.
اما در اینستاگرام هرچیزی رو نمیشه گفت، مثلا من دوست دارم شخصی که با او ارتباط دارم چیزهایی که ممکنه بدش بیاد رو اول بدونه. مثل علاقه ام به سیگار ، به همین خاطر عموما به خودم بعد از سیگار کشیدن عطر نمیزنم. یا به او میگویم. اما نشون دادن چنین چیزهایی در اینستاگرام از دید من بده. چون فکر میکنم برای کودکان و دوستان کم سن و سالتر بدآموزی داره.
ابزارش (اپلیکیشنش) واقعا افتضاحه! تو این ۲-۳ ماهی که در حال کار با اینستاگرام هستم، هر بار از خودم میپرسم که «چرا ادما هیچ ایرادی به چنین ابزاری نمیگیرن و ازش استفاده میکنن؟!» البته جوابش رو میدونم، اینستاگرام حس درستی رو تو ادما هدف گرفته، اون قدر که به سختی متوجه ایرادات ابزاری میشن.
ساده ترین ایراد ابزاری که الان در خاطر دارم: اینستاگرام ماهیتا یک اپلیکیشن موبایل هست که نسخه های دسکتاپ رو هم برا راحتی کاربراش اورده (و نه برعکسش). و برای یه اپلیکیشن مناسب نیست که دکمه ها طوری در نزدیکی هم باشن که وقتی میخوای رو یکی کلیک کنی، دیگری کلیک شه. من هر بار که میخوام استوری چند تصویری بذارم، باید چند بار استوری رو باز و بسته کنم تا موفق شم روی دکمه ی «چند» کلیک کنم! چون دکمه دقیقا در مکان «برگشت» قرار داره و هر بار که کلیک میکنم، عملکرد «برگشت» کلیک میشه!
البته کارکردش در ایجاد شبکه عالیه! یعنی الگوریتم پیدا کردن انسان‌ها و محتواهای مورد نیازت خیلی خوب و مناسب با همون حس مورد نیازِ اینستاگرام کار میکنه.
