مسلما یکی از سرراست ترین راه ها برای بهبود این وضع اینه که زبان انگلیسی رو خوب یاد بگیریم.
استقبال خیلی زیادی هم در مورد یادگیری زبان وجود داره.
ولی یادگیری زبان اون جوری که مشاهداتم نشون میده از جمله کارهایی هست که در مقیاس فردی، به راحتی بین بقیه مشغله ها فراموش میشه و خیلی ها نمی تونن یادگیری فردی مستمری داشته باشن.
پرسش/ایده پردازی
چه طور میشه در یک دانشگاه، بسترهایی طراحی کرد که افراد خود به خود و به سادگی بتونن زبان یاد بگیرن و با گذشت زمان، سطح زبان افراد اون دانشگاه ارتقا پیدا کنه؟ مثلا دارم فکر می کنم اگر هر روز یک کلمه ی جدید انگلیسی رو موقعی که توی صف گرفتن غذا هستیم، همراه با کاربردش یاد می گرفتیم، در طول دو سال تحصیل میشد بالای 600 تا لغت جدید انگلیسی، که واقعا رقم کمی نیست.
هر ایده یا تجربه ای در این زمینه دارین خوشحال میشم بشنوم.
@Pooya دستی در آموزش زبان انگلیسی دارن. فکر میکنم بتونن پیشنهادهای کاربردی و الهام گرفته از تجربه هاشون بدن و یا به بحث در این راستا جهت بدن.
تکمیل ایده‌ی قبلی
شاید کافی شاپ دانشگاه ها، جای بهتری نسبت به صف غذا باشه. چون فرصت استفاده از عبارت هایی که یاد گرفتی رو هم داری، فضاش هم بوی قهوه میده و نه قرمه سبزی، ضمن اینکه صاحب کافی شاپ معمولا از پیشنهادهای خلاقانه استقبال میکنه.
ایده‌ی خام
تو دانشگاه معمولا درس ها رو از روی کتاب زبان اصلی یاد میگیریم و معمولا زبان تخصصی افراد به اندازه کافی رشد میکنه که بتونن با دنیای اطرافشون تعامل کاری خوبی داشته باشن. ولی زبان روزمره رو نه! اگه میشد به کتاب های زبان اصلی، صفحاتی میان برنامه اضافه میشد که حاوی اصطلاحاتی از زبان روزمره بود چیز خوبی بود.
متشکرم از این که من رو در جریان این بحث قرار دادید.
به نظر من، برای بررسی دقیق تر این سوال، باید به 2 واقعیت مهم توجه داشته باشیم:
سیستم آموزشی ما، از نگاه من، به هیچ وجه به دنبال استفاده از روش های نوین و کارآمد آموزش زبان انگلیسی نیست. همه ما در دوره‌های راهنمایی و دبیرستان حدود 7 سال زبان انگلیسی یاد میگیریم با غلط ترین روش های ممکن و در نتیجه بعد از 7 سال، اگر آموزشگاه زبان نرفته باشیم، به هیچ وجه قادر نیستیم به زبان انگلیسی با دیگران ارتباط برقرار کنیم.
شما زمان و هزینه ای که برای آموزش زبان انگلیسی به یک نفر در این 7 سال در مدارس صرف میشه رو در نظر بگیرید؛ و ضرب کنید در تعداد دانش آموزان. نتیجه صرف یک چنین بودجه عظیمی چیه؟ تقریباً هیچ. چرا که به هدف نهایی که آموزش زبان باشه به هیچ وجه حتی نزدیک هم نمیشیم. به نظر من غیرممکنه که یک سیستم آموزشی متوجه یک چنین اشکال بزرگی نباشه؛ و به همین خاطر منطقی تر به نظر میاد اگر بگیم که سیستم آموزشی ما اساساً به دنبال اصلاح این روند نیست.
نمونه دیگه هم مخالفت های شدید با کاهش سن آموزش زبان انگلیسی است؛ تا جایی که آموزش زبان در دبستان های ما مممنوع شده. دقیقا سیستم آموزشی تصمیم گرفته که در بهترین سن یادگیری یک زبان خارجی، این اتفاق نباید بیافته.
به طور مشابه، در دانشگاه هم به هیچ وجه سیستم آموزشی به دنبال آموزش اصولی زبان نیست. معمولا در دوران کارشناسی همه ما 2 درس زبان عمومی و زبان تخصصی رو داریم. که باز هم با درنظر گرفتن روش آموزشی و منابعی که استفاده میشن، جای تعجب نداره که چرا این کلاس ها تأثیری در آموزش زبان ندارند.
بنابراین، ایده های مطرح شده در ارتباط با اینکه مثلاً اصطلاحات روزمره به برنامه درسی دبیرستان یا دانشگاه اضافه بشه به نظر غیر عملی است.
نکته بعدی، سوء استفاده تجاری از نیاز شدید جامعه به یادگیری زبان انگلیسی است. طیف وسیعی از افراد جامعه در موقعیت های اجتماعی مختلف، سنین متفاوت و … به دنبال یادگیری زبان انگلیسی هستند. به همین خاطره که شما یک روز تبلیغ یادگیری زبان در خواب رو میبینید، یک روز تبلیغ یک اپلیکیشن که هزینه ناچیز به شما در 60 روز قراره کل زبان انگلیسی رو یاد بده، و حتی تبلیغ کلاس هایی رو میبینید که قراره در 10 جلسه زبان انگلیسی رو از صفر تا 100 به شما آموزش بدن؛ و تبلیغ های مشابه که متأسفانه به دلیل آگاهی پایین اگثریت جامعه از ناکارآمد بودن این روش‌ها، خیلی هم از این تبلیغ‌ها استقبال میشه.
نتیجه گیری
با توجه به موارد بالا، اولا باید بپذیریم که برای یادگیری زبان انگلیسی، به هیچ وجه به سیستم آموزشی نمیشه تکیه کرد. دوماً باید توجه کنیم که انتخاب یک مسیر جایگزین با توجه به حجم بالای تبلیغات دروغین کار نسبتاً سختیه.
و اما در پاسخ به سوال شما، به نظر من:
عمده بار یادگیری در دانشگاه بر دوش خود آدمه. گاهاً این بستری که به دنبالش هستید از طریق نهادهای دانشجویی مثل انجمن های علمی و … فراهم میشه اما برد وسیعی نداره و مقطعی است.
شما باید توجه کنید که یادگیری زبان یک مسیریه که باید به طور مداوم طی بشه؛ و با روش اصولی. دیدن سریال های مختلف به زبان انگلیسی، استفاده از نرم افزارها و اپلیکیشن‌های معتبر مثل Rossetta Stone، ثبت نام در یک آموزشگاه معتبر، مطالعه منابع معتبر به صورت self-study و … میتونه خیلی مفید باشه.
پیشنهاد
بستری که به دنبال ایجادش هستید، هر چه که باشه، باید حتما طوری طراحی بشه که سعی کنه حضور افراد در یک محیط خارجی رو شبیه سازی کنه و افراد رو در عمل در جایگاهی قرار بده که از مطالبی که دارن یاد میگرین استفاده کنن. یادگیری لغت به خودی خود نمیتونه خیلی مؤثر باشه.
مثلا پیشنهاد کافه که در بالا مطرح شده خیلی پیشنهاد خوبیه. ما به طور آزمایشی این کار رو اجرا کردیم و نتیجه خوبی گرفتیم. البته چالش های زیادی هم داره؛ مثلاً شبیه بودن سطح شرکت کنندگان و اولیت موضوعی و … اما چون به نوعی حضور افراد در یک محیط خارجی رو شبیه سازی میکنه و افراد مجبور میشن از دانش خودشون استفاده کنن اثربخشی بالایی داره.
چیزی که من خودم بهش رسیدم و دنبالش هستم اینه که تنها راه یادگیری زبان انگلیسی یا هر زبانی، حرف زدن و حرف زدن هست. حالا دانشگاه یا هرجای دیگه فرق نداره. بهترین راه اینه که افراد در فضایی قرار بگیرن که مجبور شن مثلا روزی یک ساعت فقط به زبان انگلیسی حرف بزنن. خوبیش برای دانشجو در مقایسه با بقیه (دارم در مورد چیزی که دانشجو باید باشه صحبت می کنم نه چیزی که الان هست و همیشه هم بوده ) این هست که واقعا به دبال راهی خواهد رفت که یاد بگیره و بتونه صحبت کنه…ضمن این که روزی یک ساعت به صورت مستمر قرار گرفتن در محیطی که همه دارن انگلیسی صحبت می کنن به خودی خود باعث یادگیریش میشه. و الا یادگرفتن کلمه هایی که استفاده هم نداشته باشن واقعا هیچ کمکی نمی کنه.
) این هست که واقعا به دبال راهی خواهد رفت که یاد بگیره و بتونه صحبت کنه…ضمن این که روزی یک ساعت به صورت مستمر قرار گرفتن در محیطی که همه دارن انگلیسی صحبت می کنن به خودی خود باعث یادگیریش میشه. و الا یادگرفتن کلمه هایی که استفاده هم نداشته باشن واقعا هیچ کمکی نمی کنه.