چطور میتونیم کاری کنیم که در کلاس ها و کارگاه ها و برنامه هایی که اطلاعات ارائه میشه، حجم صحبت ها و مطالب بیهوده به حداقل خودش برسه؟
دنباله‌ی موضوع چجوری تجربه‌هامون رو ثبت کنیم تاکارگاهها وسمینارهای بهتری برگزار کنیم؟
کسی که می خواد ارائه بده باید حواسش به چندتا چیز باشه تا بازده بهتری داشته باشه:
سطح تقریبی دانش و اشراف حاضرین رو به موضوع تا حدودی بدونه.
از مثال ها و مطالب مشترکی که تو حوزه مورد مطالعه اش عمومی هست و برای اکثر حضار قابل درک هست شروع کنه و بعد بحث رو بکشه به سمت قسمتی که تخصصی داره روش کار می کنه.
گلچین کردن مطالبی که تو ذهنمون هست: یعنی قرار نیست مثلا اگر زمان سخنرانی یک ربع هست همه مطالب و دانشمون رو بگیم.
وقتی می بینیم اکثریت درکی از موضوع ندارن و سکوت سختی حکمفرما هست با سوالی فضا رو بشکنیم تا گفتگو و تبادل بهتری اتفاق بیوفته.
برگزار کننده یه چارچوبی برای برهمکنش بهتر بچینه با ارائه راهنمایی یا …
1 پسندیده
- در برنامه ی جشن اهدای جایزه ی ایگ نوبل، که در هاروارد برگزار میشه برای کاهش حجم صحبت های حوصله سربر دو تا بچه رو میذارن برای داوری برنامه. بچه ها از کسی خجالت نمی کشن و معمولا هم زود حوصله شون سر میره. برا همین به محض اینکه کسی تریبون رو با پرحرفی اشغال میکنه، با فریاد بچه ها متوقف میشه.
- سخنرانی های تد در این زمینه الهام بخش هستن. دقیقا نمیدونم برگزار کننده های این سخنرانی ها چه قالبی در اختیار سخنران میذارن، ولی خروجی ماجرا که مستند هم میشه نسبت نویز به داده ش به نظر کمه. و یا اگه زیاد هم هست، فقط محتوای خوب تد-تاک ها هست که در دسترس هست (روش فیلتر کردنشون خوب هست).
1 پسندیده