پاسخ سوالایی که مطرح کردید رو نمیدونم، ولی تجربیات مشابهی دارم که ممکنه مفید باشه. نوشتن تجربه ها طولانی شد، تا بتونم روند تکامل خودم رو از یه فرد سرعتی به یه نفر ایده آل گرا و بعد بازگشتم به نسخه ی سرعتی؛ به اشتراک بذارم.
تجربه
- پیش از شروع دوران دانشجویی، تقریبا در اکثر کارهایی که میکردم جز گروه اول بودم، یعنی کسانی که به سرعت چیزی رو اغاز میکنن و اجازه ی شکست خوردن به خودشون میدن. ذهنم طوری بود که زیاد نمیتونست اینده ی نزدیک رو پیش بینی کنه و یا عواقب کارها رو ببینه.
مثلا موقع شطرنج بازی کردن، نهایتا یک قدم بعدی حریف رو میتونستم پیش بینی کنم و نه بیشتر، و این باعث میشد بدون منطق‌های تکراری که در کتاب‌های اموزش شطرنج یاد میدن، بازی کنم و بازی‌هام به نوعی بکر بود!
نکته یک: اگه مغز شما میتونه بیش از یه قدم از حریف رو پیش بینی کنه، یعنی شما توانایی تبدیل شدن به یه استراتژیست (در صورتی که ریسک پذیر باشین) و یا مشاور رو دارید. و این نکته خوبیه 
.
- سال اولی که روی پایان‌نامه م شروع به کار کردم، بعد از اینکه چندین بار گزارش های عجیب-غریب (غیر قابل قبول!) به استاد راهنمام تحویل دادم و یا سوالای فکر نشده از بعضی اساتید دیگه پرسیدم و استاد راهنمام در جریان قرار گرفت، فیدبک هایی گرفتم از این جنس که: «اول خودت یه چی رو کامل بفهم و بعد از بقیه بپرس» یا «این گزارش قابل قبول نیست و دفعه بعد به این سبک گزارش رو تکمیل کن».
برا همین، یواش یواش در زمینه‌هایی سرعت عملم رو کم کردم و خودم شدم منتقد کارهای خودم؛ و تلاش کردم کارم رو از زاویه دید طرف مقابل ببینم. و خب چون گاهی وارد حلقه ی بی نهایت میشدم [1] تعداد خروجی‌های تحویلیم کم شد، از اون طرف کیفیت خروجی ها بیشتر شد. یعنی در نهایت نمیتونم بگم بازدهیم در کار کردن کم شد یا زیاد شد!
نکته دو: ایده آل گرا شدن و یا سرعتی شدن قابل آموزش هستن، به عبارتی مغز قابلیت یادگیری و تغییر مدارهاش رو داره.
- بعد از شروع کار پادپُرس با یه دسته بندی انسانی آشنا شدم، که میومد توش رفتار آدم ها رو در برخورد با کارها (و چیزها) به پنج دسته تقسیم میکرد؛ چیتا، کروکودیل، ستاره دریایی، شتر، آفتاب پرست. همه حرف این تقسیم بندی این بود که برای یه تیم موفق، لازمه شخصیت های مختلفی تو تیم باشن.
-
چیتا: کسی هست که تسک ها رو به سرعت done میکنه، و معمولا ده-بیست درصد از کارها از دستش میریزه، ولی براش مهمه که یه مسیر رو زودتر از هر کسی دیگه تموم کنه.
-
کروکودیل: کسی که یه هدف دوری رو میبینه و آهسته و پیوسته به سمتش نزدیک میشه. مهم نیست تو راه چه موانعی جلو راهش هست، مهم اینه که متمرکز روی هدفش هست و حتی اگه مسیرش کج بشه باز هم به سمت هدف تغییر جهت میده.
-
ستاره دریایی: کسی که سخت جونه، اگه یه دستش قطع بشه باز هم دست در میاره، اگه با سنگ بزنی روش له نمیشه. و خلاصه کسی که خیلی برای موقعیت های چالش برانگیز در یه کار مناسبه.
-
شتر: کسی که برنامه ریزی دقیقی داره و ایده آل گراس. یعنی حتی اگه بیابون بی آب و علف هم جلو راهش نباشه، باز هم دو تا کوهان برا ذخیره آب داره که پر هستن.
-
آفتاب پرست: کسی که توانایی تغییر رنگ یا لحن در برخورد با آدمای مختلف داره.
برای چی این تقسیم بندی رو مطرح میکنم؟ چون تو خودم هر پنج تای این تعاریف رو دیدم، و یه چیز مهم تر که دیدم اینه که من در بعضی کارها مثل کدزنی یا کارهای اولیه مطالعاتی (به دست آوردن شناخت اولیه از یه موضوع) چیتا هستم، و در بعضی دیگه مثلا انجام تعاملات حضوری به شدت مثل شتر رفتار میکنم! من در انجام تعاملات نوشتاری به راحتی میتونم آفتابپرست شم، ولی موقع گفتگوی حضوری همیشه یه لحن و یه رویکرد دارم، مستقل از اینکه طرف مقابلم کیه. و … .
-
نکته سه: به نظرم روحیه ایده آل گرا یا سرعتی، در موقعیت و برخورد با یه چیز یا کار یا انسان معنا پیدا میکنه.
اگه می‌خوایم موفق شیم، یا از دستاورد فعالیت هامون در زمان کوتاه، لذت بیشتری ببریم؛ یه راهش اینه که اون کارهایی که توش سرعتی هستیم رو دستمون بگیریم، و برای رسیدن به هدف هامون با افرادی مکمل خودمون همراه شیم. یعنی کسانی رو پیدا کنیم که در سایر کارهای مورد نیاز، چیتا هستن.
-
اگه میخواید کاری رو خوب تحویل بدید بدون اینکه وارد حلقه ی بی نهایت شید، خوبه که از روش های UX کارها کمک بگیرید: به جا اینکه خودتون منتقد کارهای خودتون شید، کار رو که به مرحله ی مشخصی رسوندید در اختیار دیگران بذارید و ازشون بخواین به جای فیدبک، صدای ذهنشون رو بهتون بگن. مثلا اگه در حال طرح یک سوال هستید، و نمیدونین چه جوابی در طرف مقابل القا میکنه، سوال رو از چند نفر تستی بپرسین، و جوابشون رو ارزیابی کنین. اگه جواب در راستای چیزی بوده که میخواستید، سوالتون خوبه. اگه جواب گیجه، یعنی سوال لازمه روتوش شه. ↩︎