تفاوت کودکی که در مدرسه آموزش دیده و کودکی که مدرسه نرفته یا فقط سیکل داره و در حین کار (مثلا با پادویی یه حجره تو بازار) آموزش دیده چیه؟
از لحاظ مهارتی، آداب، سطح سواد مورد نیاز زندگی، و توانایی‌های اجتماعی.
اگه نمونه‌ی واقعی یا مشاهده و تجربه‌ای برای مقایسه مستقیم دارید لطفا مطرح کنید.
کودکی که در مدرسه درس خونده
کارهای جمعی رو بهتر تجربه کرده و به احتمال زیاد زودتر تونسته خطاهاش رو بفهمه چون در کلاس و مدرسه دوستانش و خودش این خطاها رو انجام دادن و معلم یا یکی دیگه از دوستانش بهشون یاد دادن. آموزش و پرورش کودک با همکاری و پرسیدن و جواب دادن صدها سوال توسط خودش و معلم دانش آموزان دیگر پربار تر شده و مثل یک سنگ قیمتی بارها صیقل خورده و خصوصیات دیگه ای مثل صبر کردن،قانون مداری و جامعه پذیری و پیدا کردن و نگه داشتن دوست و… رو به نظرم بهتر میتونه یاد بگیره البته این رو تا 15 سالگی که دوره رشد جسمی و ذهنی سریع هست میتونیم بیشتر ببینیم.
در درس خواندن انفرادی اگر کودک کار از استاد،پدر ، خودخوان یا معلم شخصی داشته باشد تغییری در صرف آموزش صورت نمیگیره و شاید یکسری مهارتها مثل هوش هیجانی و… دیرتر یا کمتر رشد کنه ؛از طرفی همون کودک میتونه با تعامل در جاهایی غیر از درس (مثلا بازی در پارک،شرکت در کلاس های هنری یا گفتگو و بازی با بچه ها در کوچه این قضیه رو جبران کنه ) بخصوص الان که فضای مجازی و تعامل گسترده تر هست خودش رو در این مورد ارتقا بده.