من حدس میزنم که نوعی عرفان منظوره. البته با عرفان ناآشنا نیستم ولی عرفان «شاگردپرور» هست یعنی هم مسیر داره هم معیار (وگرنه قابل انتقال نیست). قابل آزمون هست و گزاره‌ی قابل اثبات یا رد ارائه میده.
حرفم اینه که ادراکی که نه قابل آزمون باشه و نه قابل انتقال، ممکنه وجود داشته باشه ولی
-
با هر چیزی با همین خصوصیات قابل جایگزینیه. یعنی میتونه مجموعه‌ای از حالتهای انسانی باشه که همین خاصیت رو داره و با هم اشتباه گرفته میشن و کسی نمیتونه بگه که شخص اشتباه کرده چون اون موقع به معنی قابل آزمون بودنه.
-
قاعدتا اثری مشهود روی خود فرد یا دنیای اطرافش نداره (اگر که داشت همون رو میتونید به شکل نمادی برای رسیدن به اون حالت در نظر بگیرید).
برگردیم به اصل سئوال:
اگر واقعیت به معنی دیدن پدیده یا نشانه‌ای از اون باشه، ادراکی که دارای این خاصیت باشه که از عقل و حس خارج باشه، به معنی فلسفی وجود نداره. چون وجود با همین تعریف شده.
حالا اگر تعریف وجود رو گسترش بدید به این حوزه که میتونه چیزی فرای حس و عقل (غیرآزمون پذیر) وجود داشته باشه، مشکلی پیش نمیاد. بعدش قراره چه اتفاقی بیوفته؟
جدا از واقعیت، در مورد حقیقت انتزاعی هم این کار رو به نحوی میتونید انجام بدید. این حقیقت انتزاعی که «با فرض ریاضیات معمول، ۲+۲=۴» تفاوتی با این نداره که «با فرض اینکه ریاضیات معمول برقراره و من شام خوردم، ۲+۲=۴»! یعنی به واقعیتها و حقایق چیزهایی رو اضافه کردید که اثری روی نتیجه ندارن!