این تصویر مقایسه انتقال پیام در دو تا سلول عصبی هست. یکیشون اطراف غشاء ش غلافهای چربی داره به اسم میلین. اون یکی نداره این غلافها رو. همین تفاوت باعث شده سرعت انتقال پیام عصبی در این دو تا متفاوت بشه. عصب میلین دار سرعت انتقال پیامش بیشتره. چون به اصطلاح پیامها درش جهش می کنند. پیامها از جنس الکتروشیمیایی هستن.
در بیماری ام اس غلافها از بین میرن.
حالا به نظرتون چطور و کجاها میشه از این ترفند طبیعت در زندگی بهره برد؟
دنباله‌ی موضوع‌های
کدوم ترفند؟ یعنی ترفندش کجاس؟
در حالت معمول سرعت انتقال پیام بین نورونها توی مغز مناسبه ولی اگه اکسون بلند باشه این سرعت خیلی کمه به خصوص برای فعالیتهای حیاتی. واسه همین اکسونها با لایه عایقی پوشیده میشن (میلین)که سرعت انتقال پیام رو بالا میبرن. درک سیستمش برای فیزیکیا خیلی ساده‌س.
من فکر کنم همین الان هم از این سیستم توی فیبر نوری هم استفاده میشه به نحوی.
توی تصویر بالا. قسمت بالایی تصویر یه سلول بدون میلین رو می بینی که روی غشائش کلی کانال هست. این کانالها انتقال دهنده یونها هستن . اما قسمت پایینی این کانالها در بخش میلینه شده وجود ندارن .
وقتی یه محرک سلول بالایی رو تحریک می کنه کانالها یونی باز میشن و کاتیونها میان داخل و اختلاف پتانسیل دو طرف غشاء در محل تحریک مثبت میشه که این خودش یه ابشاری راه میندازه که کانالهای کناری رو تحریک می کنه به باز شدن و اینطوری پیام به انتهای مسیر می رسه اما این روند کند هست. چون از طریق اون کانالها یونها به بیرون میرن (نشت یونی) باعث میشه سرعت انتقال پیام کم بشه. پس چندتا راه برای سرعت بخشیدن وجود داره .
یکیش اینه که قطر این تیوب افزایش پیدا کنه تا مقاومت کاهش پیدا کنه.
یه راه دیگه اش اینه که از غلاف میلین استفاده بشه و عایق کاری بشه برای ممانعت از این نشت. اینطوری وقتی کاتیونها از محل تحریک وارد میشن تا گره بعدی (محل کانالهای بعدی انتشار پیدا می کنند) حرکت می کنند بدون نشت به بیرون سلول و سرعت انتقال پیام چندین برابر میشه.
با این ویدیو فکر کنم بهتر درک بشه: