چه قدر نباید! و چه قدر دردناک.
فکر میکردم پدر و مادرها بودن که با ترکیب علاقه و اشتیاقشون بچه هاشون رو بی دست و پا و ترسو/محتاط بار میارن و همیشه به خودم قول داده بودم که حواسم باشه من اگه روزی مسئول تعلیم کسی بودم چنین نکنم! ولی می‌بینم که چنین سبک تعلیم و تربیتی تو سیستم آموزشی مون جا خوش کرده!
روش دیگه ی تدریسِ انسانِ معقول بودن، اینه که به بچه فضای مناسب برای تخلیه انرژی و رشد داده بشه. فضاهایی مثل سالن‌های ورزشی و رشته‌های ورزشی مثل رشته‌های رزمی، سنگنوردی، دو و میدانی و … . این سبک از آموزش دو تا اتفاق رو رقم میزنه:
- اولا بچه انرژیش تخلیه میشه و دیگه دلیلی نداره تو راهرو بدوه یا از درخت بره بالا.
- دوما بچه ترکیبی از ریسک‌پذیری و در عین حال توسعه رو تجربه میکنه که در بزرگیش اتفاقا به نفعش میشه.
اگه کسی روش دسترسی به طراح آموزه های مدرسه رو میشناسه خوبه معرفی کنه تا حداقل این سبک فکر هم به گوششون برسه.
دنباله‌ی موضوع‌های