میشه گفت قدمت ثبت تجربه‌ها به کمک نوشته، حداقل هم اندازه ی عمر کاغذ یعنی ۴۰۰۰ سال میشه! البته با فرض اینکه دیوارنوشته های غار ها رو ثبت تجربه ندونیم.
ولی به نظر میرسه در نسل های جدید این روش با کاهش حوصله ی افراد رو به منسوخ شدنه، چه حوصله ی نوشتن و چه حوصله ی خوندن. و جاش رو داره به ضبط صدا میده.
نوشتن و یا ضبط صدا معمولا روش های ثبت تجربه بعد از اتفاق افتادن اون هستن، نسبت به عکس و ویدیو ابزار ساده‌تری نیاز دارن، ولی ممکنه با قضاوت ها و برداشت های انسانی همراه باشن.
تا الان شما از نوشتن یا ضبط صداتون برای ثبت تجربه‌هاتون بهره بردین؟
چه مشکل هایی سر چنین روش ثبت تجربه‌ها هست که میشه بهبودش داد؟
شاید در نسل جدید این کار کمتر شده ولی من هنوز از ثبت لحظه هام هر طور که شده استفاده میکنم.
من نوشتن لحظه هایی که برام مهم هستند رو حتما ثبت میکنم.
مثلا در سفر رفتن هام وحتی درون استانی و حتی شهری شروع میکنم به ثبت جاهای که رفتم و اگر خوب یا بد بوده و یا اینکه رفتار آدم های متفاوت که برام مهم بوده رو ثبت میکنم…و هر چیزی رو که وقت نوشتن نباشه سعی میکنم صوتی البته صوتی خیلی کم اتفاق میفته و بیشتر سعی میکنم بنویسم.
اوایل با لپ تا و تایپ کردن های دائمی سعی میکردم که بتونم همه چیز رو بنویسم اما نحوه شارژکردن لپ تاپ در همه مواقع ممکن نیست و یا اینکه حمل لپ تاپ برام کمی سنگین بود برای دوره طولانی دفتر هامو دوباره از سر گرفتم و سعی کردم نوشتن با خط خودم رو ادامه بدم .
دوستداشتم که نوشتن ها مزین به عکس باشه اما خب پیش نیومده.اما میشه عکس هایی که در موبایل یا لپ تاپ نگهداری میشه با ساعت و تاریخ نوشته ها دقیق باشه و جزییات نوشته بشه که یادمون باشه برای جمع آوری داده ها.
برای من بهره خوبی تا به الان داشته و تونستم به بقیه کمک کنم.
اما مشکل شاید نباشه یا کم باشه.(البته اینطور من فکر میکنم)مشکل میتونه زمانی باشه که ما میخوایم داده هامون رو ثبت کنیم و یا مکان مناسب نیست و یا اینکه آرامش نداشته باشیم.
مثلا برای تایپ شبانه لپ تاپ خوبه و اگر جایی باشیم کم نور برای یادداشت کردن در دفتر کمی مشکل تر میشه و اگر همون لحظه داده و اطلاعات خودمون رو ثبت نکنیم ممکن هستش که کمی از اون اطلاعات رو فراموش کنیم و یا اینکه دقیق یادمون نمونده باشه.(من که زودی باید چیزی که تو ذهنم هست رو تایپ کنم وگرنه فراموشم میشه و دقیق مثل اول یادم نمیمونه)
