دنباله‌ی موضوع چالش جمعی: کلاس‌های درس فردا:
توی پست بالا، به انتخابی بین نیمکت و صندلی دسته‌دار اشاره شده. با وجود اینکه ما شاید به دلیل اجبار طولانی‌مدت، حس خوبی به نیمکت نداشته باشیم و سریع به سمت صندلی متمایل باشیم، ولی نیمکت نکات و جذابیتهای خاص خودش رو داره. مثلا اجباری برای همزیستی با یک نفر و انتخاب فرد مناسب، یکی از نکات مهمه.
من فکر میکنم اکثر ما بعد از مدرسه و در دانشگاه، به فردگرایی شدیدی در اثر همین تغییرات کوچیک دچار میشیم. نظر شما چیه؟
صندلی دسته دار از اینهایی که پایینش چرخ داره نرم و راحت هم هست تنظیم هم میشه 
چرا فقط مدیرا و معلما باید رو اینا بشینن ؟
خوب به شوخی میشه گفت که سن وسالی ازشون گذشته! تازه باید یه تفاوتی باشه که آدمها تشویق بشن که رشد کنن 
ولی تمام اینها در نیمکت هم قابل اجراست و حتی فکر میکنم خرج کمتری از دو صندلی داشته باشه! میخواین به صندلی و میز اشتراکی در برابر صندلی دسته‌دار فکر کنین تا این مورد به طور کامل رفع بشه!
چون هنوز کمرمون داغون نشده:joy:
هرکسی صندلی خودش رو داشته باشه خوبه. همون نمیکتها ولی با اره برقی به دو قسمت تقسیم بشه هرکسی بتونه وسایل خودش رو اونجور که دوست داره روی میزش بچینه و بچه‌ها کیپ تا کیپ هم ننشسته باشند و بتون تحرکی به بدن و دست خودشون بدن. خصوصا در کلاسهایی مثل هنر و محاسباتی این آزادی لازمه. پشتی صندلی هم طوری باشه که کمر رو آزار نده.
