امروز توی اتوبان ادمهایی رو می دیدم که به جای رفتن روی پل عابر پیاده ریسک می کردن و می دویدن با این که سرعت ماشینها کمتر از 80 نبود. بعد که دقت کردم دیدم فاصله پلهایی هوایی خیلی زیاده و اینا اکثرا کارگرهایی ساختمانی بودن که اون اطراف کار می کردن . دم غروبی احتمالا خیلی هم خسته بودن.
چه جوری میشه مکان مناسب پل های هوایی رو پیدا کرد؟
بعضی وقتها هم دیدم که ادمهایی که نزدیک پل هستن اما از زیر پل رد میشن. دلیلش می تونه این باشه که بالا رفتن از پله سخته. جاهایی که پله برقی هست این مشکل کمتر دیده میشه.
در تعیین مکان و فواصل بین پل عابر پیاده چه نکاتی رو در نظر می‌گیرند یا نمی‌گیرند؟
وسط خیابان مدرسه ما نرده‌های بلند و گاردریل دارد و به فاصله‌ای نه خیلی نزدیک کوچه مدرسه دو پل عابر که هر کدام از کوچه مدرسه دورند، یکی به دلیل نزدیکی به ورودی مترو توجیه دارد، دیگری را نمی‌دانم و کاش روبروی کوچه مدرسه هم یکی بود، هم امنیت را تأمین می‌کرد و هم عادت و شاید یادگیری ایجاد می‌کرد؛ هر روز صبح بچه‌های زیادی از لابلای نرده و گاردریل برای عبور وسط خیابان دیده می‌شوند.
البته خود استفاده از پل مخصوصاً مدل معمولیش که پله برقی نداره سخته و انگیزه و توان و وقت می‌خواد، نمیدونم چقدر اجبار و بستن خیابان میتونه عادت ایجاد کنه ولی میدونم که اگه دلیلِ اجبار، افزایش امنیت و کاهش ترافیکه باید برای هزینه ساخت فرهنگ و تجهیزات هزینه کرد؟
