مرز بین محبت طلبی و نیاز طبیعی به توجه کجاست؟

چه رفتارهایی برگرفته از نیاز طبیعی به توجه هستن و بعنوان یک اختلال شخصیتی محسوب نمیشن؟ بعضی علائمی که برای شخصیت محبت طلب بیان میشه رو تقریبا میتونیم تشخیص بدیم ولی چطوری میشه این اختلالو دقیقا از نیاز عادی هر انسان به توجه جدا کرد؟ مثلا خیلی آدم ها عادت دارند موقع تموم شدن مکالمه از طرف مقابل تشکر کنن و اگه در مقابل کاری که انجام میدن تشکر نشنوند کمی حالشون گرفته میشه یا برای مناسبتهای مختلف به هم تبریک میگیم یا شروع صحبتمونو با گفتن ببخشید شروع میکنیم… یا خیلی از آدما به تعداد لایک ها (پسندها) و بازدید نوشته هاشون تو صفحات اجتماعی حساسن…
چه رفتارهایی رو میشناسید که بنظرتون نشون دهنده نیاز طبیعی آدم به توجهه؟ و تا چه حدش بنظرتون طبیعیه؟

7 پسندیده

تمام مثال های که زدی ، به نظر من مشکل هستند ، یعنی اگر شخص بر سر عادت انجام میده که هیچی ولی اگر براش کلی داستان درست می کنه یعنی مشکل.
مثلا شخصی که میگه چرا فلانی به من سلام نکرد و احترام نذاشت و بعدش سر این قضیه ناراحت میشه ، این یعنی مشکل .

مثال زیاد میشه ، 90 درصد فرهنگ ایران و میشه مثال زد ولی فرمول کلی اینه : اگر توجه و دریافت نکردیم ناراحت نشیم یا تاثیر منفی روی ما نداشته باشه ، یعنی با بودنش خوشحال بشیم ولی با نبودش بد حال نشیم.

ولی موضوعات و قاطی نکنیم ، مثلا نگیم خب شوهر من یا دوست من ، به من بی توجهی کرده پس نباید ناراحت باشم ، نه شاید شوهرتون یا دوستی که دارید دیگه علاقه ای بهتون نداره و از بابت این موضوع باید ناراحت بشید.

3 پسندیده

یا مثلا بعضی توقع دارند که حتی بقالی سر کوچه شان هم تولدشان را یادش باشد! خودم با موردی برخورد کردم که توقع داشت همه ی دوستانش برایش تولد بگیرند یا اگر کسی می رود خانه اش حتما برایش کادو بگیرد و ببرد، نمی دانم شاید برای من زیاد این چیزها مهم نیست ولی خیلی دوست ندارم با اینجور آدم ها گرم بگیرم. :face_with_raised_eyebrow:

واقعا چرا؟ خودم خیلی از دو واژه ی ((ببخشید)) یا ((پوزش میخوام)) استفاده می کنم و به نظرم خیلی از جاها بی دلیل است و صرفا از روی عادت.
جدیدا دارم سعی می کنم استفاده ی از این دو واژه را به حداقل برسانم، چون به نظرم در خیلی از موارد از صراحت یا اثر گذاری کلام کم می کند.

4 پسندیده

فک میکنم این علامت خوبی باشه برای تشخیص

بنظرم تبدیل شده به یچیزی شبیه مقدمه برای شروع صحبت. خودم وقتایی که راحت نیستم حرفمو شروع کنم یا حدس میزنم طرف مقابلم حواسش نیست مثلا سرش پایینه یا … با ببخشید حرفو شروع میکنم البته تازگیا سعی میکنم بجاش با سلام یا خانم / آقا جمله رو شروع کنم

4 پسندیده