تجربه‌ی شخصیم این بوده که دویدن در فضای باز و گسترده، سخت‌تر از دویدن در فضای بسته و محدود (مثلا زمین والیبال) و این سخت‌تر از دویدن روی تردمیل هست. منظورم از سخت‌تر، اینه که انرژی بیشتری نیازه.
بعضی دلیل‌هایی که به ذهنم میرسه:
-
موقع دویدن روی تردمیل، فقط حرکت بدنی دارین، ولی در دویدن در فضای آزاد فعالیت بدنی و ذهنی با هم هست.
-
یکی از این فعالیت‌های ذهنی در حفظ سرعت هست: دویدن روی تردمیل مشابه این هست که یه دونده‌ی حرفه‌ای که میتونه سرعتش رو ثابت نگه داره، موقع دویدن در فضای آزاد دست شما رو بگیره و در زمان‌های مورد نیاز بکشه و یا آرومتون کنه.
-
در دویدن در فضای آزاد، لازمه حواستون به تعادل بدنتون (چپ و راست شدن بیش از حد بدن) هم باشه، در حالی که در فضای محدود تردمیل، چندان جایی برای از دست دادن تعادل ندارین.
-
موقع دویدن روی تردمیل و یا در یه سالن بسته، خبری از غلبه به باد و یا بعضی عوامل خارجی دیگه نیست.
استفاده از دستگاه‌ها معمولا قسمتی از آگاهی فرد نسبت به بدنش رو از بین میبره، چون دستگاه‌ها برای راحت‌تر کردن کارِ ورزشکارها اختراع شدن. در حالی که این راحتی رو میشه با تنظیم برنامه‌ی مناسب هندل کرد.
یه سبک تمرین ورزشی هست به اسم کلیستنیکس، که فلسفه ش اینه که بدون استفاده از دستگاه ورزشی بتونی توان بدنیت شامل انعطاف، تعادل و قدرت بدنی، رو بیشتر کنی؛ مشابه بدن یک ژیمناست (و مشابه تمرین‌های ژیمناستیک). به عنوان کسی که ورزش همیشه یکی از اجزای اصلی زندگیم بوده، پیشنهادش میکنم. آموزش‌های خوبی براش در یوتیوب یا اینستاگرام پیدا میکنین.