اگر پس از یک حدی، برای بدن سخته که ورزش رو ادامه بده، و یک دستگاه ورزشی این سختی رو آسون می کنه و بدن از اون حد هم عبور می کنه و ورزش رو ادامه می ده، این دو حالت (عبور از مرز با یا بدون وسیله کمکی) چه تأثیر متفاوتی روی بدن می ذارن (اگر اصلاً تفاوتی وجود خواهد داشت)؟
بدون مراجعه به مطالعات علمی در زمینه های ورزش و فیزیولوژی، خودم صرفاً فکر می کنم که باید تفاوتی وجود داشته باشه. یعنی بدن من در هنگام تجربه اون سختی، و عبور از اون مرز، احتمالاً باید رویداد متفاوتی رو در مغز ثبت کنه نسبت به زمانی که اون سختی رو کمتر حس می کنه یا یک همراهِ کمک داره. نظر شما چیه؟
تجربه‌ی شخصیم این بوده که دویدن در فضای باز و گسترده، سخت‌تر از دویدن در فضای بسته و محدود (مثلا زمین والیبال) و این سخت‌تر از دویدن روی تردمیل هست. منظورم از سخت‌تر، اینه که انرژی بیشتری نیازه.
بعضی دلیل‌هایی که به ذهنم میرسه:
موقع دویدن روی تردمیل، فقط حرکت بدنی دارین، ولی در دویدن در فضای آزاد فعالیت بدنی و ذهنی با هم هست.
یکی از این فعالیت‌های ذهنی در حفظ سرعت هست: دویدن روی تردمیل مشابه این هست که یه دونده‌ی حرفه‌ای که میتونه سرعتش رو ثابت نگه داره، موقع دویدن در فضای آزاد دست شما رو بگیره و در زمان‌های مورد نیاز بکشه و یا آرومتون کنه.
در دویدن در فضای آزاد، لازمه حواستون به تعادل بدنتون (چپ و راست شدن بیش از حد بدن) هم باشه، در حالی که در فضای محدود تردمیل، چندان جایی برای از دست دادن تعادل ندارین.
موقع دویدن روی تردمیل و یا در یه سالن بسته، خبری از غلبه به باد و یا بعضی عوامل خارجی دیگه نیست.
استفاده از دستگاه‌ها معمولا قسمتی از آگاهی فرد نسبت به بدنش رو از بین میبره، چون دستگاه‌ها برای راحت‌تر کردن کارِ ورزشکارها اختراع شدن. در حالی که این راحتی رو میشه با تنظیم برنامه‌ی مناسب هندل کرد.
یه سبک تمرین ورزشی هست به اسم کلیستنیکس، که فلسفه ش اینه که بدون استفاده از دستگاه ورزشی بتونی توان بدنیت شامل انعطاف، تعادل و قدرت بدنی، رو بیشتر کنی؛ مشابه بدن یک ژیمناست (و مشابه تمرین‌های ژیمناستیک). به عنوان کسی که ورزش همیشه یکی از اجزای اصلی زندگیم بوده، پیشنهادش میکنم. آموزش‌های خوبی براش در یوتیوب یا اینستاگرام پیدا میکنین.
رسیدن به آستانه ناتوانی ربطی به کمک گرفتن نداره. فرض کنید مثلا من بتونم پنج تا بارفیکس برم ولی با دستگاه بارفیکس کمکی میتونم بیست تا برم. توی اولی ناتوانیم پنج تاست و توی دومی بیست تا. فقط فرقش اینه که با این دستگاه کمکی میتونم مدت زمان بیشتری عضله رو تحت فشار قرار نگهدارم (و این یعنی مصرف انرژی بیشتر و شرایط بهتر برای عضله سازی و …» و اینکه میتونم درصد فاصله خودم را با آستانه ناتوانی کمتر کنم. یعنی در بارفیکس بدون کمک اگر برسم به ۹۰ درصد تحملم مجبورم رها کنم چون نمیتونم یکی بیشتر بزنم ولی با دستگاهی که کمک میده باز ادامه بدم تا ۹۸ درصد سطح ناتوانی.
درسته. ولی با دستگاه عضله های کمتری رو تحت فشار کنترل شده قرار میدین. مثلا شنیدم عضلاتی که با دستگاه ورزیده میشه، بعد از قطع ورزش از حالت ورزیدگی خارج میشه. ولی عضلاتی که با حرکات آزاد ورزیده میشه حتی اگه ورزش حرفه‌ای رو هم کنار بذارین (و البته چاق نشین) از حالت ورزیده خارج نمیشه.
منبع برای حرفم ندارم، صرفا تجربیات دوستانی که در این زمینه چند سالی هست کار میکنن رو بازگو کردم.