برداشت من از پرسش @Suhrawardi این بود که «چه طور می‌توان فارغ از اخبار ناامید کننده به کار کردن ادامه داد؟» این لزوما به معنای بی‌تفاوتی نسبت به همه جامعه نیست.
من هم سعی کردم همین کار را بکنم و به نظرم یک گام به جلو است. اما آیا می‌توانم با دوستان نزدیک و خانواده‌ام که در بازنشر اخبار منفی (و گاهی حتی بزرگنمایی) نقش بزرگی دارند قطع رابطه کنم؟ تنها کسی که حرف زدن با او آرامش می‌دهد مادربزرگم است که به دور از همه این حاشیه‌ها دارد زندگی‌اش را می‌کند.
این پدیده جدیدی که امروز با آن مواجه هستیم فقط مختص به ایران هم نیست. ده سال پیش به هیچ وجه این گونه نبود که از هر طرف یک اطلاعات جدیدی به آدم برسد. به نظرم دریافت این حجم از اطلاعات (به ویژه از نوع ناامید کننده) در طول روز برای سلامتی و رشد فردی اصلا خوب نیست.
راه‌حل من تا اینجا دور بودن از هر منبع خبری بوده است. هر چند همیشه از خانواده و همکارها خبرهای منفی را می‌شنوم. اگر ممکن باشد کمی دور بودن از اجتماعی که امروزه ملتهب (و شدیدا غیر تعادلی) است را هم توصیه می‌کنم. هر چند این راه آخر به سختی ممکن است.
من هنوز هم به این فکر می‌کنم که ما باید خودمان را برای آینده آماده نگه داریم، چه از نظر ذهنی و چه از نظر جسمی. شاید کمی فعالیت ورزشی برای دور شدن از فضاهای مسموم این روزها بد نباشد.
پ.ن. منظورم از غیر تعادلی بودن جامعه ایران این است که آهنگ تغییرات در ایران بسیار سریع‌تر از سرعت هضم تغییرات و کنار آمدن با آن‌ها است. یکی از نتایج این عدم تعادل دست زدن به کارهای عصبی و غیر منطقی است.