یکی از ویژگیهای شخصیتی که تاثیر شدیدی روی عملکرد شخصی و اجتماعی ما میزاره، درونگرا یا برونگرا بودنه.
ایا درونگرا-برونگرا بودن ارثیه؟ یا تحت تاثیر محیطه؟
شاید در وهله اول به نظر بدیهی بیاد، ولی بهتره به تعریف اساسی نگاه کنیم. با وجود اینکه ما عموما درونگرا-برونگرا بودن را از روی اثرات رفتاری مثل کم‌حرفی یا پرحرفی، شاد بودن یا رفتار خشک داشتن، می‌شناسیم، ولی در اساس برونگرایی به معنی تمرکز بر دنیای خارج و درونگرایی به معنی تمرکز بر خود فرد به کار میره.
آیا این تمرکز، میتونه با تجربه، مطالعه یا اثرات اجتماعی عوض بشه؟ مثلا با تحصیل در علوم خاصی، فرد از برونگرا به درونگرا تبدیل بشه یا برعکس؟
تا اونجایی که من میدونم مقداریش ارثی هست ولی هنوز دقیق نفهمیدن چقدر ولی هست. بقیه اش هم بستگی به محیط داره. تا 8 سالگی شخصیت یک فرد شکل می گیره.
بحث اینکه شخصیت با مطالعه و تلاش می تونه عوض بشه خیلی مفصله ولی در نهایت انسان موجودی آزاد هست و با درک این موضوع و پیدا کردن آگاهی می تونه شخصیت خودش و تغییر بده ولی کمی سخته
مثل بچه ای می مونه که به راحتی زبان مادری خودش و یاد میگیره ولی ما تو بزرگسالی اگر بخوایم همون زبان و یاد بگیریم اول از همه باید با روش دیگه ای پیش بریم دوم طول میکشه و در نهایت مثل زبان مادریمون نمیشه ولی تا حدودی میشه
به نظرم قسمت بزرگیش اکتسابیه و بستگی به محیط هم داره یه جایی که کسی معنی حرفای یکی رو نمیفهمه احتمالا درونگرا میشه طرف شاید هم نشه و با تمرکز و شناخت کافی از خودمون میشه بهترین راهکار رو اتخاذ کرد
نمیدونم علم در این باره چی میگه ولی من فکر نمی کنم یه چیز ثابت و ژنتیکی باشه، چون خودم تا 18 سالگی به شدت درونگرا بودم و بعد از اون صرفا با تصمیم خودم آدم برونگرایی شدم که الان بعد از گذشت سالها هم هنوز پابرجاست و ارتباطات اجتماعی گسترده ای هم دارم.
سوال جالبیه. و در پاسخ بهش پیشنهاد میکنم این ویدیو رو درباره ی تفاوت درونگراها(introvert) و برونگراها(extrovert) مشاهده کنین:
خیلی کلی بخوام بگم درونگرا بودن یا نبودن، به طرز عملکرد مغز افراد و در نتیجه ژنتیک بستگی داره.
چیزی که دوستان اشاره کردن که با تمرین میشه تغییرش داد، میزان اجتماعی بودن هست. ما می‌تونیم درونگرا باشیم و در عین حال اجتماعی.
در ضمن اینکه درونگرا و برونگرا بودن دو حالت حدی هست و هر کدوم از ما در هر لحظه از زمان مقداری درونگرا و مقداری برونگرا هستیم که این مقدار به فاکتورهای درونی و بیرونی-محیطی بستگی داره. ولی به طور کلی ما یه ترجیحی داریم، که همون حالت غالب شخصیتمون هست و از اون به درونگرا و برونگرا بودن یاد میشه.
فاکتورهای مختلفی در مغز افراد درونگرا و برونگرا وجود داره، از جمله
واکنش متفاوت مغز افراد به دوپامین و استیل‌کولین،
مسیری که یه پیام در هر کدوم از مغز این دو دسته افراد طی میکنه تا دریافت شه،
حجم متفاوت ماده‌ی خاکستری مغز ایشون.
مثلا مغز افراد درونگرا و برونگرا به شکل متفاوتی به دوپامین واکنش نشون میده، وقتی دوپامین آزاد میشه، ما رفتار پرریسک‌تری رو در پیش میگیریم و دنبال فعالیت‌هایی میریم که سطح هیجانمون رو بالا میبره. سطح دوپامین مغز درونگراها و برونگراها یکسانه، ولی واکنش مغز به آزاد شدن اون یکسان نیست. در برونگراها فرد با آزاد شدن دوپامین جایزه‌ی بیشتری دریافت میکنه.
به همون سبکی که افراد فیزیک بدنی متفاوتی دارن و گاهی بهتره بعضی نتایج از این فیزیک بدنی متفاوت رو بپذیرن، درونگرا و برونگرا بودن رو هم میشه به عملکرد متفاوت مغز ربط داد و رفتار متناسب با این تفاوت رو پذیرفت. مثلا فکر کردن بیش از حد، به راحتی با سطح متفاوتی از سلول‌های خاکستری قابل توضیح هست.
این تفاوت‌ها اتفاقا میتونه کمک کنه تا افراد مهارت‌های متفاوتی رو در خودشون ارتقا بدن:
البته منظورم این نیست که چیزهای جدید یاد نگیریم، صرفا خودمون رو سرزنش نکنیم بابت عملکرد متفاوت مغزمون که ناشی از ژن‌های متفاوتمون هست و روی چیزی سرمایه‌گذاری کنیم که درش بهتر و موفق‌تریم.
یه نکته اینکه فکر نکنید شخصیت شما یک چیز ثابته و ثابت باقی میمونه.
برونگرایی و دروگرایی هم به مرور زمان قابل تغییره
افراد قالبا از نزدیکترین ۵ نفر زندگیشان تاثیر میگیرند.
هیچگاه فکر نکنید که همه شما همان چیزی است که وقتی به دنیا آمدید بود.
اگر اینگونه بود شما الان در جنگل نهایتا با نیزه (اگر عقل خودتان بدون هیچ آموزشی میرسید) مشغول شکار شیر نر بودید و تنهایی میرفتید شکار شیر بدون هیچ ترسی چون به پوست و گوشتش نیاز داشتید.
هویت و ماهیت هرشخص به چندین مورد وابسته اس
که اگر از یه طرف دیگه نگاه کنیم با تغییر شرایط این ماهیت و هویت دستخوش تغییراتی میشه.
البته بستگی به سن هم داره
شما یک فرد ۶۰ ساله ایرانی رو نمیتونید به راحتی متقاعد کنید که زندگیش رو کلا برداره ببره یک کشور دیگه
اما یه جوون ممکنه راحت تر قبول کنه.
در کل به نظر من انسان میتونه ۰ تا ۱۰۰ خودش رو تغییر بده ( حداقل از دید بقیه مردم تغییر کنه اگر از درون تغییر نکرد) به جز فیزیک خودش رو. البته دماغشو میتونه عمل کنه
و روی چیزی سرمایه‌گذاری کنیم که درش بهتر و موفق‌تریم.
