اگر به هرم سنی جمعیت ایران نگاه کنیم، یک پیک سنی در ۳۰-۳۵ سالگی توجه‌مان را جلب می‌کند. نسلی که کم‌کم دارد به دوره میانسالی وارد می‌شود.
مشاهدات شخصی من که البته قابل تعمیم به کل جامعه نیست این است که کشور ما تا به حال نتوانسته است از این نسل استفاده کند. به همین خاطر خیلی از هم سن و سال‌های من در حال حاضر بیکار و افسرده هستند و هیچ آینده‌ای پیش روی خودشان نمی‌بینند. کسانی هم هستن که برای ادامه تحصیل و شاید زندگی از کشور خارج شده‌اند و موقتا توانسته‌اند باری از روی دوش جامعه بردارند. اما در نهایت روزی می‌رسد که خیلی از این افراد به کشور بازخواهند گشت.
بیایید فرض کنیم که ده سال دیگر آمار بیکاری کم‌تر از امروز است. نیروهای جوان و کارآمد محدود هستند و رقابتی بر سر نیروی کار متخصص وجود خواهد داشت. یکی از راهکارهای پیشنهادی افزایش جمعیت است که مشکلات بیشماری به همراه دارد. راه‌حل شما برای این مشکل چیست؟
پرسش
چه طور می‌توان نسل جوان امروز را از نظر ذهنی و جسمی برای آینده ذخیره کرد به طوری که در میانسالی همچنان کارآمد باشند؟