شادی مجازی؟ خیلی کار سختیه! واسه منی که یه مقدار زیادی برونگرام نشون دادن حجم شاد شدنم تو فضای مجازی یه مقدار سخته. معمولاً هم با یه مقداری زیادی کامنت و شلوغ بازی سعی میکنم این شادی رو به افراد انتقال بدم. البته زیاد به این که بقیه ممکنه چه فکری راجع بهم داشته باشن هم فکر نمی کنم.
مثلاً جدیداً که عید نوروز میشه خیلی دوست دارم به اطرافیان و دوستام بفهمونم خارج از این کلیشه ای که به عنوان تبریک سال جدید راه افتاده(ارسال پیامهای ثابت و بی معنی)، سعی می کنم بهشون بفهمونم که منه سهیل واقعاً سال خوبی رو واست آرزو دارم. این حرکت رو هم با کامنتایی که معلومه نویسندشون خودم هستم انجام میدم و از ارسال محتوای کپی شده به شدت بیزارم.
الان یه سال و یه ماهه که یوسف عزیزی رو به واسطه ی پادپُرس شناختم. تا حالا چند بار سعی کردم از طریق پیام های مربوط به پادپُرس به حسشون نزدیکتر بشم و صمیمت بیشتری بدست بیارم. تو این کار زیاد موفق نبودم
درکنارش، وقتایی که واسه یه مسئله جوابی میذاره میفهمم که چقدر چیزای جالب هست واسه یادگرفتن که من هنوز نمی دونمشون. پس سعی کردم هر سری که جواب، نقد و یا تجربه ای می نویسه رو با دقت بیشتری دنبال کنم و ببینم چی میتونم یاد بگیرم. تو این هم هنوز کارآموزم . چند تا از جواباش رو که خیلی دوست داشتم و باعث شدن به پادپُرس بیشتر باور داشته باشم رو در ادامه میذارم، “باشد که سالیان سال این مستندات ذهن بقیه افراد رو هم به چالش بکشن”:
و …
@yousef می دونم که شاگرداتون خیلی چیزا میتونن ازتون یاد بگیرن. امیدوارم در راه تدریس علم به نسلای جدید موفق باشین .
. چند تا از جواباش رو که خیلی دوست داشتم و باعث شدن به پادپُرس بیشتر باور داشته باشم رو در ادامه میذارم، “باشد که سالیان سال این مستندات ذهن بقیه افراد رو هم به چالش بکشن”:
.