نگاهی بندازیم به بودجه ی سه کشور ایران، امریکا و ایتالیا در مقابله با کرونا:
بودجه‌ای که برای مقابله با کرونا به وزارت بهداشت داده شده ۳۵ میلیون دلار یا ۵۰۰ میلیارد تومنه، منبع خبر.
بودجه ای که دولت‌های امریکا و ایتالیا به مقابله با کرونا اختصاص دادن ۸ و ۷ میلیارد دلار هست، منبع خبر.
واضحه که دولت تو مضیقه س و پول کم آورده. البته حواسمون هم هست که بودجه های مربوط به سه مرکز فرهنگی و مذهبی در سال ۹۹ در ایران حدود شش برابر بودجه ای هست که برای مقابله با کرونا اختصاص داده شده، منبع خبر. که این هم با توجه به اولویت‌های ایران قابل درک هست.
منتها مشکل از اونجایی هست که مسلما چنین پولی برای رفع بحران کرونا در ایران کافی نیست.
یه حرکت بانمک که حقیقتا انتظارش رو نداشتم این بود که شنیدم ترامپ صدهزار دلار، حدودا دو میلیارد تومن، از حقوقش رو برای مقابله با ویروس کرونا اهدا کرد یا به زبون خودمون صدقه داد، منبع خبر.
با توجه به ماهیت مذهبی-فرهنگی ایران، به نظرم میاد سران مملکت ایران باید راحت تر از ترامپ به فکر صدقه دادن، دستگیری از مردم، و مسئولیت اجتماعی شون میفتادن که خب نیفتادن. و معناش اینه که مفاهیمی مثل صدقه، اهدای مالی-دونیشن، مسئولیت اجتماعی داره از فرهنگمون محو میشه؛ حداقل از سمت بزرگان و افرادی که بیشترین بهره مالی رو از منابع موجود میبرن.
سوالم اینه:
اگه شما نماینده مجلس، وزیر، عضو شورای نگهبان، عضو مجلس خبرگان، رئیس جمهور و یا رهبر ایران بودی؛ آیا از حقوقت چیزی به مقابله با کرونا اهدا میکردی؟ چقدر؟
اگه هدف سران و مسئولان چیزی غیر از پول بود و هدف غایی خدمت به ایران بود باید این اتفاق می افتاد
نمیتونم بگم که اگه منم بودم این کار رو میکردم یا نه
اصولا قضاوت راحت هست و عمل سخت
من اگر جزو مسئولین ایران بودم قبل از هر چیزی خودم ، خانوادم و آشنایانم رو برای ترکش های بعد از کرونا آماده میکردم .
ترکش هایی از جمله رکود بعد از چند ماه خوابیدن کسب و کار های کشور و بازار . تاثیر FATF روی قیمت دلار و این که دیگه نمیتونم پول از کشور خارج کنم ، خزانه های خالی و عدم رضایت مردم و شورش های احتمالی و خیلی اتفاقات بد دیگه ای که ممکنه سال آینده رخ بده و برآیندش برای مملکت فاجعه خواهد بود .
به نظر شما من مسئول که از الان باید فکر امنیت مالی خودم و خانوادم باشم جهت مقابله با بحران های پیش رو اصلا روا هست که از جیبم پول خرج کنم برای کرونایی که اپیدمی شده تو کشور و نمیشه کاریش کرد ؟
حتی اگر بالا رتبه ترین مقام کشوری هم بودم خیلی امیدی نداشتم . چون در نهایت روزای اول کرونا وقتی که تصمیم میگرفتم تمامی پرواز ها به چین و کشور های مبتلا لغو بشه در نهایت ماهان ایر با رانت 12 تا پرواز به چین انجام میداد .
یوسف یه بار یه حرف قشنگی زد . گفت که ما ایرانی ها فرهنگمون اینه که جامعه برامون صرفا یه زمین بازی هست که هر سوء استفاده ای میتونیم ازش بکنیم و زندگی های اصلی ما تو خونه هامونه . یعنی جامعه رو بخشی از زندگی خودمون نمیدونیم .
وقتی فرهنگ عمومی جامعه این باشه از پایین ترین قشر جامعه تا بالا رتبه ترین مقامات تحت تاثیرش هستن و بی کفایتی تو مهار بحران و فساد سیستماتیک یه بخش کوچیکی از نتایج این فرهنگ هست
به نظر من صدقه با دونیشن دوتا موضوع کاملاً متفاوت هست.
صدقه طبق متن دینی، برای آرامش شخص صدقه‌دهنده هست.
مسئولیت تصمیم‌گیری در مورد صندوق صدقات به عهده دستگاه حکومت هست. اینجا شخص صدقه‌دهنده اختیار خودش رو می‌ده دست دستگاه مسئول صدقه و به قولی تفویض اختیار کرده.
اما دونیشن مربوط به موضوع مسئولیت اجتماعی هست، که شما از پولی که داری با توجه به ذهن و اختیارت کمک می‌کنی. در حقیقت به هیچ وجه صدقه نیست، بلکه به نوعی داری حقوق میپردازی.
میتونیم تو یه موضوع دیگه راجع به تفاوتا و شباهتای صدقه و دونیشن بحث کنیم. نکته مهم اینه که آیا حاضر بودی حقوقت رو برای یه کار خوب اجتماعی هدیه بدی؟ کاری که میتونست به بقا و سلامت بهتر یه جامعه کمک کنه؟
مثلا از اخبار دیگه که این روزا شنیدم این بود که سپاه که مسئول توزیع ماسک و دستکش شده، در حال فروش اونها به قیمت بالا هست، یه جور درامدزایی یه نهاد مسئول از یه بحران. به لحاظ کسب و کاری کاملا قبول دارم که اگه ارزشی رد و بدل میشه، مشکلی نیست و خوبه درامدزایی هم داشته باشه. صرفا احساس میکنم یه چیزی، یه مفهومی، یه قسمت انسانی اینجا گم شده. میخوام ببینم اگه یکی از ما جز مسئولا بودیم واقعا قضیه متفاوت بود (آیا مسئله انسانیه) و یا اینکه نه، مشابه همه چیزای دیگه که میشه بررسی ش کرد، گم شدن این چیزِ انسانی، هم یه مسئله ی سیستمی هست؟!
پ.ن. البته همون طور که زهرا گفتن قضاوت و حرف زدن راحت هست و عمل سخت؛ صرفا موضوع رو مطرح کردم کمی تبادل نظر کنیم پاش و دیدگاهم کمی چکش کاری بشه … .
اگه با هنین شخصیت باشیم و دیدگاهمون همینی که الان هست شاید همه ی ما حتی حاضر باشیم بیشتر از امثال ترامپ خرج کنیم
اما موضوع اینکه وقتی در مسند قدرت باشیم کاملا قضیه فرق میکنه
با حسام کاملا موافقم که با دغدغه های شخصی که دارند دیگه جایی برای نگرانی های اجتماعی شون نمیمونه
دقیقا. و فکر میکنم ترامپ هم همین دغدغه ها رو داره، منتها به دلیلی راحت میتونه به موقعیت برد-برد فکر کنه. اگه اشتباه نکنم ترامپ تا حالا حجم زیادی از حقوقش رو در زمان های مختلف صرف مسئولیت اجتماعی در مسائل مختلف کرده.
بسیار عالی بود که میزان بودجه‌ها رو هم آوردین. بر همین اساس:
اگر در آمریکا بودم، قطعا اینکار رو میکردم حتی اگه مثل ترامپ میلیاردها دلار ثروت نداشتم. چون یک حرکت نمادین سیاسی هم برای خودم و هم برای افراد جامعه‌ست که میخوام نشون بدم که به عنوان مسئول از ثروتم برای دفع خطر از مملکت میگذرم.
در ایران به هیچ وجه اینکار رو نمیکردم چون به نوعی تمسخر به حساب میاد. من اول باید براساس توان و اختیاراتی که دارم میزان کافی بودجه برای این بحران بسیار خطرناک فراهم کنم بعد بیام از کارها نمادین استفاده کنم. در سیاست و مدیریت ایران، این نکته که مدیریت مقدم بر سیاست هست متاسفانه وجود نداره! بدون مدیریت کافی (نه لزوما ایده‌آل) حرکتهای سیاسی به دردی نمیخورن، نه برای فرد نه برای جامعه!
پاسخ جذاب و مدبرانه‌ای بود که با خودش نکته آموزشی هم داشت! ممنون از این نکته بینی و به اشتراک گذاری دیدگاهتون با جمع
پ.ن. پاسخ برگزیده برای یه میزگرد تحلیلی شاید زیاد متناسب نباشه، در عین حال با توجه به جذابیت پاسخ به عنوان برگزیده انتخابش کردم تا به دست افراد بیشتری برسه. امیدوارم بقیه هم در این موضوع مشارکت کنن تا به دیدگاه های جذابتری هم برسیم.
اگر رییس جمهور بودم و ثروت شخصی هم نداشتم و برای گذران زندگی و پس انداز آینده به حقوق م متکی بودم این کارو نمی کردم!!
چون احتمالا در ماه های قبلی و ابتدایی سال، برای سیل زده‌ها، بعد برای زلزله زده‌ها، بعد برای درگذشتگان اعتراض آبان ماه، بعد برای درگذشتگان تشیع جنازه سردار سلیمانی، بعد برای تسلای خاطر بازماندگان سقوط هواپیما و … حقوق م داده بودم رفته بود و حالا باید از دوستام پول تو جیبی قرض میگرفتم. البته بعد از اینکه از سمت جراید به حرکات پوپولیستی محکوم میشدم.
