با توجه به منابع آبی ایران، جمعیت ما همین الان هم خیلی زیاده و باید کاهش پیدا کنه.
سخنان عیسی کلانتری، وزیر کشاورزی دوران سازندگی دو سال قبل: ایران با بهره‌برداری از ٩٧درصد آب‌های سطحی خود عملا تمام رودخانه‌های خود را خشک کرده است و دیگر آبی در طبیعت باقی نمانده است. این موضوع به معنای آن است که اگر به همین وضع ادامه دهیم حدود ٧٠درصد ایرانیان یعنی جمعیتی معادل ٥٠میلیون نفر برای زنده ماندن ناچار به مهاجرت از کشور هستند.
به نظرمن این آمار تا حد زیادی درسته. اگه به نقشه‌های هوایی ایران قبل از انقلاب (جمعیت ایران حدود ۳۰ میلیون نفر بوده) نگاه کنیم، تعداد زیادی تالاب و رودخانه در استان‌های مرکزی و جنوبی ایران می‌بینیم. این در حالیه که در حال حاضر رودخانه‌های بزرگمون در حال خشک شدنه. از جمله کشکان، زاینده رود، کرخه و کارون. تعداد زیادی از دریاچه‌ها و تالاب‌هامون کاملا نابود شدن.
به وضوح میشه گفت که وضعیت الان ما از مرحله بحران هم گذشته. به نظرم ایده خیلی خوبیه که به فکر گرسنگان باشیم اما فکر می‌کنم این ایده‌ها در سال‌های آینده که تعداد گرسنه‌ها بیشتر هم شده دیگه کارآمد نیست. کسی چه می‌دونه؟ شاید چند سال آینده خودمون هم گرسنه باشیم. به همه این‌ها یه بحران سیاسی یا منطقه‌ای رو هم اضافه کنید. چه تضمینی هست که ایران در آینده هم کشور امنی باشه؟
پیشنهاد
پیشنهاد می‌کنم تمرکز خودمون رو ببریم به سمت بحران آب که بدون شک مهمترین عامل گرسنگی هست. به این فکر کنیم که چه محصولاتی بکاریم؟ چه محصولاتی نکاریم؟ آیا با توجه به این که ایران یک کشور خشکه دامداری برای ما به صرفه است؟
دنباله‌ی موضوع خشکسالی و تغییر نگرش در مصرف مواد غذایی
